Και θ’ αρχίσουμε από μια απόλυτα αληθινή ιστορία,  που όμως ακούγεται σαν παραμύθι, από τους γείτονες μας, τους «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» ντε! Δίπλα μας, λοιπόν, σε μια μικρή πόλη της Νότιας Ιταλίας την Αλταμούρα, νότια του Μπάρι, πριν από 5 περίπου χρόνια ενέσκηψε ο «πολιτισμός» υπό την μορφή ενός αστραφτερού ταχυφαγείου της γνωστής αλυσίδας των Mc Donalds. Οι ντόπιοι λάτρεις της τοπικής κουζίνας δυσαρεστήθηκαν λίαν βεβαίως …βεβαίως, διότι προφανώς οι νεολαίοι της περιοχής θα τιμούσαν δεόντως τα αμερικάνικα χάρμπουγκερ και άλλα ξενόφερτα εδέσματα υπόπτου προελεύσεως και παρασκευής που σερβίρονταν στο μαγαζί. Έτσι, αντέδρασαν δυναμικότατα ξεκινώντας μάλιστα και μια μεγάλη καμπάνια ενάντια στο φαστ φουντ και υπογράφοντας ως  «Φίλοι του καρντοντσέλο» (ενός είδους ιταλικού μανιταριού).

Τα Mc Donalds φυσικά συνηθισμένα από τέτοιες αρνητικές «εκδηλώσεις» δεν ανησύχησαν ιδιαίτερα και συνέχισαν να λειτουργούν κανονικά, ελπίζοντας ότι με τον καιρό θα μπορούσε να καμφθεί κάθε αντίδραση. Λογάριαζαν όμως «χωρίς τον ξενοδόχο», ή μάλλον εν προκειμένω …«χωρίς τον φούρναρη»! Α μα ξέχασα να σας πω κάτι πολύ σημαντικό: στην Αλταμούρα πιστεύεται ότι φτιάχνεται το καλύτερο ψωμί στον κόσμο!! Βασίζεται σε μια συνταγή του 1500 και περιέχει σκληρό σταρένιο αλεύρι της περιοχής, νερό και θαλασσινό αλάτι. Φουρνίζεται σε ανοιχτό φούρνο με ξύλα βελανιδιάς και είναι φημισμένο για το μεγάλο χρονικό διάστημα που διατηρεί αμείωτη τη φρεσκάδα του, αφού δημιουργήθηκε για τους βοσκούς που περνούσαν μέρες και εβδομάδες στα βουνά της επαρχίας Απούλια.

 

  Ο φούρναρης λοιπόν της πόλης, ο Λουίτζι Ντιζέσου, αποφάσισε να πουλάει κι αυτός σάντουιτς, όπως τα Mc Donalds, όμως τα δικά του φτιάχνονταν με παραδοσιακό ψωμί Αλταμούρας, μορταδέλα, μοτσαρέλα, αυγό και τυρί σκαρμόσα, βασιλικό και ντομάτα μέσα σε λαχταριστές fedda, όπως λέγεται η τοπική εκδοχή της μπρουσέτα. Μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια; Ναι λοιπόν, μετά από λίγο καιρό οι ουρές των πελατών έξω από το φούρνο του συναγωνίζονταν τις δικές μας ουρές έξω από το …ΙΚΑ και όλο και μεγάάάλωναν. Τα Mc Donalds άρχισαν να αδειάζουν παρά τα τερτίπια της εταιρείας όπως: προσφορές, αλλαγή διεύθυνσης, παιδικά πάρτυ και ..δε συμμαζεύεται. Τελικά έκλεισαν(!), έφυγαν από την πόλη και ζήσαμε εμείς καλά, αλλά οι 65.000 κάτοικοι της Αλταμούρας πολύ καλύτερα και …υγιεινότερα!

 

ΕΝΑΣ ΚΗΠΟΣ ΠΟΥ …ΕΦΤΙΑΞΕ ΖΩΕΣ

«Καθένας μόνος του είναι μια σταγόνα, όλοι μαζί  είμαστε ένας ωκεανός», διαβάσαμε κάπου αυτές τις μέρες και πολύ μας άρεσε, μιας που ταιριάζει τόσο πολύ σε εμάς, εσάς, στον παραπάνω ιταλό φούρναρη  και όσους άλλους ανά τον κόσμο αντιστέκονται στα δήθεν «αυτονόητα» και αγωνίζονται να σώσουν  «…οτιδήποτε αν σώζεται»!

Μια τέτοια ενεργή «σταγόνα» φαίνεται ότι είναι και ο κοινωνικός λειτουργός Ίαν Μάρβι, που το 1998 του όρισαν να πάει στο Red Hook, μια φτωχογειτονιά της Νέας Υόρκης και να «δουλέψει» με νεαρούς παραβάτες της περιοχής, που είχαν καταδικασθεί να προσφέρουν κοινωνική εργασία. Φτάνοντας εκεί διαπίστωσε, όπως λέει ο ίδιος, ότι «τα παιδιά δούλευαν σε πράγματα που δεν είχαν ιδιαίτερο νόημα ούτε γι’ αυτά ούτε για την κοινότητα». Έτσι ο Μάρβι έπεισε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση να αφήσει την ομάδα των παιδιών που ανέλαβε, να εργασθεί και να αξιοποιήσει έναν κοινοτικό κήπο που ήταν σε αχρηστία.

Άραγε υπάρχει άνθρωπος που να μην αγάλλεται ασχολούμενος με το χώμα; Από τα μικρά παιδιά που παίζουν με τα χώματα στο σκάμμα του πάρκου μέχρι τους κατοίκους των τσιμεντουπόλεων και των πολυκατοικιών που στριμώχνουν με αγάπη γλάστρες με πρασινάδες και λουλούδια στα στενά μπαλκόνια τους, όλοι απολαμβάνουν τη στενότερη επαφή με τη μάννα γη και τα προϊόντα της. Έτσι και στη φτωχογειτονιά των «παραστρατημένων» του Μάρβι το αποτέλεσμα δικαίωσε πλήρως και με το παραπάνω μάλιστα τις προσδοκίες του: «τα παιδιά ξετρελάθηκαν με την κηπουρική και την καλλιέργεια. Όχι μόνο έκαναν τη δουλειά, αλλά άραζαν στον κήπο μετά τη βάρδια τους» λέει. Ταυτόχρονα ο ίδιος σκέφθηκε ότι τα παιδιά θα μπορούσαν να κερδίζουν και χρήματα από αυτήν τη δραστηριότητα. Έτσι το 2001 λάνσαρε στην περιοχή την «Added Value», μια λαϊκή αγορά όπου τα παιδιά πουλούσαν στους περίοικους την παραγωγή τους.

Η ίδια η πόλη στη συνέχεια αναγνωρίζοντας το θαυμάσιο έργο που γινόταν εκεί τους παραχώρησε το 2003 ένα εγκαταλελειμμένο γήπεδο του μπέιζ μπολ για να το καλλιεργήσουν κι αυτό.  Έκτοτε κάθε Σάββατο μια ζωντανή, νεανική λαϊκή αγορά με φρέσκα λαχανικά, αλλά και κρέατα και γαλακτοκομικά από ζώα ελευθέρας βοσκής οργανώνεται στο Red Hook. Από τα κέρδη της χαρτζιλικώνονται 85 έφηβοι, οι οποίοι κατόρθωσαν καλλιεργώντας τη γη  να αποκτήσουν αυτοσεβασμό, αυτοπεποίθηση και να βγουν από τη μιζέρια της υποβαθμισμένης τους περιοχής.

 

ΜΙΚΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΣΜΟ

ΜΙΑ ΕΔΕΜ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!: Για πρώτη φορά τον περασμένο Γενάρη εξερευνήθηκε και με τη συμμετοχή της επιστημονικής ομάδας της οργάνωσης Conservation International η τρίτη σε μέγεθος ατόλη στον κόσμο. Βρίσκεται στις Ολλανδικές Αντίλλες, στην Καραϊβική, 250 χλμ. νοτιοανατολικά του Πουέρτο Ρίκο κάτω από τη θάλασσα και αποτελείται από ένα τεράστιο κοραλλιογενές «βουνό» έκτασης 2.100 τετρ. χλμ.! Τουλάχιστον ένα νέο είδος ψαριού και 20 άγνωστους μέχρι σήμερα τύπους φυκών ανακάλυψαν ήδη εκεί οι επιστήμονες, ενώ η έρευνα συνεχίζεται ακόμα. Η συγκεκριμένη περιοχή θεωρείται «η καρδιά της βιοποικιλότητας για τα φύκη της Καραϊβικής» και οι ντόπιοι ελπίζουν να τεθεί τώρα υπό καθεστώς προστασίας,  μπας και γλυτώσουν από τα πετρελαιοφόρα τάνκερ που περνούν καθημερινά από τα μέρη τους βρωμίζοντας τη θάλασσα. Στην εποχή μας που διαρκώς μαθαίνουμε για ζώα και φυτά που εξαφανίζονται, ή βρίσκονται υπό εξαφάνιση αισθανόμαστε ιδιαίτερη χαρά για  την ανακάλυψη  νέων ειδών. Πάντα τέτοια …νάχουμε λοιπόν.

ΤΟ ΒΙΟΝΤΙΖΕΛ …ΑΠΟ ΤΟ ΤΗΓΑΝΙ ΣΤΟ ΡΕΖΕΡΒΟΥΑΡ!: Το βιοντίζελ είναι βιολογικό καύσιμο φυτικής προέλευσης που τα τελευταία χρόνια παράγεται στην Αμερική και από χρησιμοποιημένα …λάδια τηγανίσματος! Σύμφωνα με τη «Star Tribune» της Μινεάπολης πολλοί έχουν αρχίσει να συγκεντρώνουν το λάδι του τηγανίσματος από τα εστιατόρια και τα φαστ φουντ για να το μετατρέψουν σε βιολογικό καύσιμο, απλώς αναμιγνύοντάς το με μεθανόλη(;). Χάρη σ’ ένα κιτ μετατροπής που διατίθεται στο Ίντερνετ μπορεί κανείς να εξασφαλίζει πως το καύσιμο δεν θα πήζει όταν κάνει κρύο. Όμως προς το παρόν χρησιμοποιείται μόνο σε οχήματα που κινούνται με ντίζελ ενώ πολλοί, σύμφωνα με την εφημερίδα, καταφέρνουν να διανύσουν ακόμη και 1000 χλμ. μ’ έναν κινητήρα που ουσιαστικά δε ρυπαίνει και τον οποίο «φουλάρουν» χωρίς να ξοδεύουν τίποτα! Κυκλοφορεί επίσης εκεί και μάρκα καυσίμων, η «Bio–Willie», που είναι μίγμα 80% ντίζελ και 20% βιοντίζελ παρασκευασμένο από λάδι σόγιας. Μήπως ν΄ αρχίσουμε να φυλάμε κι εμείς τίποτα τηγανόλαδα; Τόσο που έχει φθάσει η βενζίνη καλόν είναι να φροντίσουμε να φτιάξουμε ο καθένας το βιοντιζελάκι του!