Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι μια άκρως σοβαρή διαπίστωση, η οποία έχει βέβαια το λόγο της. Οφείλεται στη σημασία του θέματος η εξέταση του οποίου μας συγκέντρωσε εδώ και που αναφέρεται στη προστασία της φύσης ως θεμελιώδες καθήκον μας.
Η σχέση, φίλες και φίλοι, του ανθρώπου με την έμβια φύση και συγκεκριμένα τόσο με τα ζώα όσο και με τα φυτά, συνιστά πανάρχαιο πρόβλημα. Υπήρξε στοιχείο της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας και από τότε θέμα του πολιτισμού και της οικονομίας.
Στις μέρες μας όμως προστέθηκε και μια νέα  δραματική πτυχή, που το καθιστά κυριολεκτικά κεντρικό πρόβλημα της παρουσίας του ανθρώπου στον πλανήτη.
Το γεγονός αυτό οφείλεται στις δραματικές αλλαγές στην οργάνωση της ζωής μας, οι οποίες έχουν συντελεστεί με βάση σύγχρονες, επαναστατικές επιτεύξεις της επιστήμης και της τεχνολογίας συνακόλουθα και της οργάνωσης της ζωής μας.
Κι αυτό γιατί οι εξελίξεις αυτές έχουν κρίσιμα επηρεάσει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, όχι μόνο στο πλαίσιο της κοινωνικής του ζωής, αλλά και ως προς τις μορφές της συνύπαρξής του με τα άλλα έμβια όντα και τις συνέπειες που έχει η συνύπαρξη αυτή.
Με αυτές τις εξελίξεις έχει αποκτήσει μια νέα βαρύνουσα σημασία και το θέμα της προστασίας των φυτών και των ζώων, της διαφύλαξης συγκεκριμένα του φυσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζουν και μπορούν να επιβιώσουν τα χιλιάδες είδη του φυτικού και ζωικού βασιλείου.
Σχετικά με την προστασία αυτή έχει γίνει κοινή συνείδηση ότι απαιτείται ο σχηματισμός μιας νέας μορφής ευθύνης του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Άτυπη. Όχι παραδοσιακή. Γιατί στις μέρες μας βρισκόμαστε σε μια ιστορικά ρωτοφανέρωτη αντιπαράθεση μεταξύ του φυσικού περιβάλλοντος και του ανθρώπου. Ουσιαστικά πρόκειται για την άκρως επικίνδυνη σύγκρουση μεταξύ της υπαρξιακής οντότητας της φύσης και των ειδών της από την μια μεριά και του Εγώ του ανθρώπου, ως καταστρεπτικής δύναμης από την άλλη. Αυτό είναι το μεγάλο μέτωπο και το κρισιμότερο απ’ όλα.
Συγκεκριμένα με τις σύγχρονες επιστημονικές ανακαλύψεις και τις συνακόλουθες τεχνολογικές εξελίξεις έχει ανοίξει ο δρόμος για να μεταβληθεί η θέση του ανθρώπου στον κόσμο και από στοιχείο και αυτός της φύσης, αρμονικά ως ένα βαθμό εντεταγμένο σ’ αυτήν, να «μεταλλαχθεί» με τις παρεμβάσεις του στην υπόσταση των ειδών της και στις δυνατότητες επιβίωσής τους σε απειλητικό εχθρό της.
Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα έχουμε «υπαρξιακό» χρέος να «σηκώσουμε κεφάλι» και να «υψώσουμε ανάστημα» , αυτό που κάνουμε σήμερα εδώ, απέναντι στον «κακοποιό» εαυτό μας, σε εμάς σαν γένος. 
Πρέπει να το νοιώσουμε βαθιά και να το συνειδητοποιήσουμε: Δεν είμαστε οι κυρίαρχοι της  φύσης και ούτε υπήρξαμε ποτέ και ούτε πια  οι ως ένα βαθμό κύριοί της, όπως υπήρξαμε και επιμένουμε να είμαστε.
Είμαστε μόνο οι υπεύθυνοι και οι υπόλογοι για την διαφύλαξη της υπόστασής της.
Αυτός είναι ο περιορισμένος, αλλά αξιοκρατικά ο μόνος επιτρεπτός τωρινός μας ρόλος. Διαχειριστές υπεύθυνοι. Όχι κυρίαρχοι. Όχι κύριοι. Όχι προπαντός ιδιοκτήτες.
Η ενάσκηση του ρόλου αυτού απαιτεί τη διαμόρφωση μιας νέας έννομης τάξης τόσο στο διεθνές επίπεδο κυρίως με τη σύναψη και εφαρμογή σχετικών διεθνών συμβάσεων, όσο και στο εθνικό επίπεδο με την ψήφιση νόμων για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και την διαφύλαξη του ζωικού κόσμου του.
Η επιτέλεση του έργου αυτού δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί έρχεται σε ανοικτή σύγκρουση πρωτοφανή στην ιστορία με τα τεράστια διεθνή οικονομικά συμφέροντα και κυκλώματα για τα οποία η κερδοσκοπία αποτελεί τον αποκλειστικό και ανυποχώρητο στόχο της, ακόμα κι όταν έρχεται σε σύγκρουση με ζωτικά συμφέροντα της ανθρωπότητας. Εδώ είναι μια από τις πρώτες οδυνηρές εντυπώσεις. Την υφίσταται η Στροφιλιά αυτήν την επιδρομή.
Τραγική και εξοργιστική απόδειξη αυτού του  γεγονότος, που θα μείνει στην ιστορία και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, είναι η άρνηση των ΗΠΑ να υπογράψουν το Διεθνές Πρωτόκολλο του Κιότο για την προστασία του ατμοσφαιρικού περιβάλλοντος. Η στάση τους δε αυτή, στηρίχτηκε στην προκλητικά κυνική σκέψη που διατυπώθηκε επίσημα, ότι «η υπογραφή του θα έβλαπτε τα συμφέροντα της αμερικανικής βιομηχανίας» θυσιάζει την μοίρα του πλανήτη για τα συμφέροντα της αμερικανικής βιομηχανίας.
Απαιτείται συνεπώς, όπως γίνεται φανερό, η διαμόρφωση στις μέρες μας μιας νέας υπευθυνότητας και ηθικής αντίληψης, που θα ανταποκρίνεται στα τωρινά αγωνιώδη προβλήματα της ύπαρξης, τα οποία αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος, που, όπως πολλά δείχνουν, φθάνει σύντομα στο κομβικό σημείο να πρέπει να επιλέξει ποιο ρόλο θέλει να παίξει: Εκείνον του έλλογου  όντος, που έχει συναίσθηση των ευθυνών του απέναντι στην ανθρωπότητα και στην φύση, ή του κακοποιού καιροσκοπικού πνεύματος που θα τις ταπεινώσει και τελικά θα τις εξοντώσει.
Η επιλογή αυτή συνιστά το τωρινό ιστορικό μας καθήκον, του οποίου όμως η εκπλήρωση προϋποθέτει κάτι αυτονόητο αλλά καθόλου εύκολο.
Απαιτεί φίλες και φίλοι, συγκεκριμένα, να ντραπούμε ως άνθρωποι για την σημερινή μας κατάπτωση και να οργιστούμε με τον εαυτό μας.
Όμως το να περιμένουμε να συγκλονισθούμε ηθικά και να ντραπούν παράγοντες των διεθνών κερδοσκοπικών συμφερόντων είναι ιστορική αφέλεια. Έτσι την ευθύνη να πάρουμε αυτές τις αποφάσεις την έχουμε εμείς, τα εκατομμύρια των κοινών ανθρώπων. Όχι των φορέων των μεγάλων παραγόντων και οργανισμών. Γιατί εμείς είμαστε ικανοί να νοιώσουμε την «άγια οργή». Αυτό θα ήθελα να το τονίσω. Μεγάλες ώρες της ανθρωπότητας, οφείλονται στην «άγια οργή» των πολλών. Οι επαναστάσεις, τα μεγάλα φωτεινά ορόσημα της πορείας των ανθρώπων. Οι επαναστάσεις, ήταν το ξεσήκωμα από την «άγια οργή».
 Αυτή η «άγια οργή» είναι το στοιχείο που ενεργοποιεί όλες εκείνες τις δυνάμεις μέσα μας οι οποίες οδηγούν στην υπέρβαση του αρνητικού εαυτού μας. Κι αυτό επιβάλλεται να γίνει για να ξανασυμφιλιωθούμε με τη φύση, παύοντας να παριστάνουμε, με άκριτη αλαζονεία, τον κυρίαρχο πάνω της και να ξαναβρούμε την ανθρωπιά μας, συμμαχώντας μαζί της.
Αυτό είναι στις μέρες μας το ιστορικό μας καθήκον.
Στο πνεύμα της εκπλήρωσης αυτού του καθήκοντος κινείται και η διοργάνωση της σημερινής εκδήλωσης.
Συνάδελφοι – Συναγωνιστές, έχω την εντύπωση ότι θα νικήσουμε. Θα ‘ρθει η ώρα. Ζούμε ακόμη την φάση που διευρύνεται η επιθετικότητα των εχθρών και είδαμε εδώ, για τη Στροφιλιά να είναι κολλημένα τα δημοσιεύματα που πραγματικά είναι εντυπωσιακά, δείχνουν ακριβώς την απίστευτη και αμείλικτη επιθετικότητα, αλλά είναι βέβαιον ότι έρχεται ο ξεσηκωμός ο δικός μας, έρχεται η «άγια οργή» και έρχεται εκείνος ο παράγοντας που τελικά θα δικαιώσει τον άνθρωπο και θα σώσει τη φύση.
Από καρδιάς σας συγχαίρω και σας ευχαριστώ, για την μεγάλη τιμή που μου κάνατε, να με καλέσετε να λάβω μέρος σ’ αυτήν.