Όποια και αν ήταν όμως, η οργάνωση του δάσους (Δασοπονία), εκτός των ανωτέρω, ελαμβάνοντο σοβαρά υπόψη και οι άλλες προσφορές του δάσους, όπως η αισθητική του (μεικτά δάση κωνοφόρων – πλατυφύλλων ειδών), η προσφορά  του στο κλίμα, το φιλτράρισμα του αέρα με την συγκράτηση της σκόνης, το καθαρό οξυγόνο που παρέχει κ.λπ.  Έτσι έχουμε την δασοπονία των πολλαπλών σκοπών.
  Στα αστικά και περιαστικά δάση στην οργάνωσή τους υπερτερούν τα αισθητικά κριτήρια.
  Βασική αρχή της δασοπονίας, όποιο σκοπό και αν εξυπηρετεί, είναι η ΑΕΙΦΟΡΙΑ. Έννοια που μόλις πρόσφατα, χρησιμοποιείται σε όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες της κοινωνίας και είναι ταυτόσημη με την Βιώσιμη Ανάπτυξη που έχει επικρατήσει να λέγεται η αειφορία, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
  Αειφορία έχουμε όταν η οργάνωση του δάσους παρέχει στο διηνεκές αγαθά και υπηρεσίες, ίσες ή περίπου ίσες, με προτεραιότητα στην συντήρηση και βελτίωση της ποιότητας του δάσους (ή της εγκατάστασης που παράγει αγαθά και υπηρεσίες, για άλλες δραστηριότητες).-
  Οι ορισμοί όμως που δίδονται κατά καιρούς, του τι είναι δάσος, από την Πολιτεία (πολιτικούς) με τους νόμους που ψηφίζονται, αποδυναμώνουν τον πραγματικό ορισμό, που δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Βιολογικό, γιατί μόνο αυτός μπορεί να εξυπηρετήσει τις ανάγκες ΥΠΑΡΞΗΣ του ανθρώπου στη γη (φαινόμενο του θερμοκηπίου, ακραία καιρικά φαινόμενα, τήξη των πάγων κ.λπ.).
 Έτσι ως δάσος πρέπει να θεωρείται, οποιαδήποτε έκταση που φέρει αυτοφυή δασική (ξυλώδη) βλάστηση, που φύεται σε δασικό έδαφος. Ακόμη και ένα δένδρο συμβάλλει στο περιβάλλον θετικά (σκιά, φώλιασμα πουλιών κ.λπ.). Ο διαχωρισμός της δασικής βλάστησης σε δάσος και δασική έκταση ή δεν θεωρείται δάσος εάν συγκροτείται από ορισμένα είδη όπως το πουρνάρι (Δρυς η κοκκοφόρος, Quercus coccifera) και άλλα, επειδή δεν αποκτούν, γρήγορα, μεγάλο ύψος κορμού, είναι εκ του πονηρού.
 Για φαντασθείτε εάν αυτή η διάκριση, λόγω ύψους, ίσχυε και στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
 Η βιολογική αξία των δασών δεν μπορεί να εξαρτάται από το ύψος των φυτών που τα απαρτίζουν.
 Ένα δάσος π.χ. ελάτης που έπειτα από δύο συνεχείς πυρκαϊές, αδυνατεί να αναγεννηθεί μόνο του και η πολιτεία δεν το βοηθά στην επαναδημιουργία του (φωτ. ……), μεταπίπτει στην κατηγορία των φρυγάνων, διότι αυτά θα είναι τα μόνα φυτά που θα εποικίσουν την έκταση. Το ίδιο έχει συμβεί και με τα δάση της Χαλεπίου πεύκης και της βαλανιδιάς (δρυς), που έχουν μετατραπεί σε θαμνώνες, πυκνούς ή μη, ανάλογα με την ένταση της βοσκής και την συχνότητα των πυρκαϊών.
 Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα θύελλα με την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, θύελλα που όχι μόνο θα αποδυναμώσει την προστασία των δασών αλλά θα νομιμοποιήσει και τεράστιας έκτασης καταπατημένα και εκχερσωμένα δάση. Η υποχρέωση του Κράτους είναι να τα επαναφέρει στην εξουσία του και να αποκαταστήσει την βλάστησή τους, σύμφωνα με το άρθρο 117 πργ. 3 του Συντάγματος. Το δάσος δεν είναι ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου. Είναι περιουσία του Ελληνικού λαού, όπως ο αιγιαλός, και είναι πράγμα εκτός συναλλαγής. Δεν πρέπει να χαρίζονται σε κανένα και ιδίως σε καταπατητές.
 Ας δούμε όμως μέχρι σήμερα το κράτος πως προστάτευσε τα δάση παρότι υπάρχουν αυστηροί νόμοι :
 Για το τι συμβαίνει στην Αττική είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα.
 Αλλά και στην επαρχία συμβαίνουν ανάλογα. Στο νομό Ηλείας π.χ. όλες σχεδόν οι παραλιακές εκτάσεις δασικές και μη έχουν καταπατηθεί και οικοδομηθεί και το κράτος νομοθετεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι διαδικασίες, να μη τελειώνουν ούτε σε μια δεκαετία και οι καταπατητές, να απολαμβάνουν τα αυθαίρετά τους, περιμένοντας να νομιμοποιηθούν.
 Χαρακτηριστική περίπτωση στην πόλη μας (Πάτρα) η οικοδόμηση αυθαιρέτου, αρχικά χωρίς οικοδομική άδεια και στη συνέχεια με οικοδομική άδεια, στο Δημοτικό Δασύλλιο από την ΕΡΤ Α.Ε., για τις ανάγκες του Ραδιοφωνικού Σταθμού της, το έτος 1991.
 Η προσφυγή της Οικολογικής Κίνησης Πάτρας (ΟΙ.ΚΙ.ΠΑ.) στο ΣτΕ ανέστειλε τις οικοδομικές εργασίες και ακύρωσε την οικοδομική άδεια (φωτ. ….). Οι δικονομικές όμως διαδικασίες τελείωσαν μόνο στις 30-11-2005, όταν η ΕΡΤ Α.Ε. παραιτήθηκε από αίτημά της στο ΣτΕ, να ακυρωθεί η απόφαση του Νομάρχη Αχαϊας που είχε εγκρίνει, η κατεδάφιση να γίνει από ένα πολίτη (αφού το κράτος και ο Δήμος δεν είχαν ενδιαφέρον να το κατεδαφίσουν). Σήμερα, μέρος του αυθαιρέτου έχει κατεδαφισθεί από την ΕΡΤ Α.Ε., αλλά δεν επιτρέπει στον πολίτη, να ολοκληρώσει την κατεδάφιση, περιμένοντας την ευκαιρία να το νομιμοποιήσει. Ο πολίτης όμως δεν κάνει πίσω … Ο αγώνας δεκαπέντε ετών δεν θα πάει χαμένος. Τα δένδρα που κόπηκαν εκεί, θα ξαναφυτευθούν.
 Φοβερή περίπτωση υπάρχει στο παραλιακό δάσος Κουκουναριάς (Pinus pinea) της Στροφυλιάς Ν. Αχαϊας που διακατέχεται από την Ι. Μονή Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων και ψιλός κύριος είναι το Ελλ. Δημόσιο, όπου δεκάδες κάτοικοι της περιοχής, από πολλών ετών, έχουν καταστρέψει πλέον των οκτακοσίων (800) στρεμμάτων (800.000 μ2) και καλλιεργούν γεωργικώς (φωτ. ……….), μεγάλο μέρος αυτών. Στις εκτάσεις αυτές, το Πολεοδομικό Γραφείο Αμαλιάδος, με απόφαση του Νομάρχη Ηλείας, αναρμοδίως, προσδιόρισε όρια οικισμού όπου οικοδομήθηκαν κατοικίες και εξοχικά κέντρα (φωτ. ……..). Έπειτα από ενέργειες της ΟΙ.ΚΙ.ΠΑ. το έτος 1990 ανακλήθηκε η απόφαση του Νομάρχη Ηλείας και οι οικοδομές κρίθηκαν αυθαίρετα κτίσματα. Μέχρι σήμερα οι ενστάσεις των ενδιαφερομένων δεν έχουν κριθεί από την αρμόδια Επιτροπή Κρίσεως Νέων Αυθαιρέτων, Νομού Ηλείας.
 Μέρος των εκτάσεων αυτών (525 στρεμ.) έχουν κηρυχθεί αναδασωτέα με απόφαση του Γ. Γραμ. Περιφ. Δυτ. Ελλάδος (αριθ. 2058/2004), ο οποίος σήμερα επιδιώκει την συγκατάθεση των Δασικών Υπηρεσιών Νομού Αχαϊας (Δ/νση Δασών και Δασαρχείο Πατρών), για να ανακαλέσει την απόφασή του αυτή. Υπάρχουν τεράστιες πιέσεις από οργανωμένα συμφέροντα για να οικοπεδοποιηθούν οι εκτάσεις αυτές, που βρίσκονται στον πυρήνα του δάσους (Α΄ Ζώνη Προστασίας).
 Να ληφθεί υπόψη ότι το δάσος της Στροφυλιάς μαζί με τις λιμνοθάλασσες Κοτυχίου και Προκόπου και το έλος της Λάμιας, από το έτος 1993, έχουν ενταχθεί, ως βιότοποι διεθνούς σημασίας, στη Συνθήκη RAMSSAR και στο «NATURA 2000» και προστατεύονται και από αυτές.
 Παρόλα αυτά οι εκτάσεις που καταπατήθηκαν εξακολουθούν να καλλιεργούνται (φωτ. …….). Δεν υπάρχει πολιτική βούληση για τήρηση της νομιμότητας. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει.
 Η κατάσταση είναι τόσο εξωφρενική που δίνεται η εντύπωση, ότι για τα θέματα αυτά, το παρακράτος αποφασίζει.
 Στο ίδιο αυτό δάσος, η βοσκή μικρών και  μεγάλων ζώων είναι ανεξέλεγκτη και σε μεγάλο μέρος του δεν υπάρχει φυσική αναγέννηση, εξ αυτής της αιτίας, ενώ τα άτομα της Κουκουναριάς, είναι υπερήλικα.
 Ο φορέας Διαχείρισης που το ΥΠΕΧΩΔΕ, διόρισε για την διαχείριση της Προστατευόμενης Περιοχής, παρότι υπάρχει αξιόλογος Πανεπιστημιακός, ως Πρόεδρος, η συμβολήν του (του φορέα) είναι πολύ μικρή, στην προστασία και διαχείριση της προστατευόμενης περιοχής.
 Όποιος άλλος φορέας, Δασαρχείο, ΤΕΔΚ, Δ/νση Αλιείας κ.λπ. κατορθώνει να αντλήσει πιστώσεις από διάφορες πηγές, εκτελεί έργα και εργασίες εντός της προστατευόμενης περιοχής, χωρίς ο Φορέας Διαχείρισης ούτε καν να λαμβάνει γνώση.-
 Εκατοντάδες εκατομμυρίων δραχμές έχουν κατά καιρούς ξοδευτεί στο όνομα της Προστατευόμενης Περιοχής, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να βελτιωθεί έστω, η προστασία της. Οι καταπατήσεις, η λαθροθηρία, οι λαθροϋλοτομίες και άλλες καταστροφές, καλά κρατούν.-
 Δεν υπάρχουν ενδείξεις, ότι οι φορείς Διαχείρισης θα ανταποκριθούν αποτελεσματικά, στο νεφελώδες έργο που τους ανατέθηκε.
 Ένας άλλος παράγοντας που υποβαθμίζει, μέχρις αφανισμού την δασική βλάστηση σε μερικές περιοχές, όπως στο Βουνό της Πάτρας το Παναχαϊκό, είναι η έντονη βοσκή (φωτ. ……) των κτηνοτροφικών ζώων και ιδίως των γιδιών και των βοοειδών, που βόσκουν ανεξέλεγκτα ακόμη και στις απαγορευμένες στη βοσκή εκτάσεις (ελατοδάση, καψάλες, λεκάνες χειμάρρων). 
 Πρόσφατα ακόμη μία πληγή εμφανίστηκε στο Παναχαϊκό, με την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, που προβλέπεται να εγκατασταθούν σε όλες τις κορυφές του.
 Στο να αξιοποιηθεί το αιολικό δυναμικό του Παναχαϊκού κανείς δεν έχει αντίρρηση. Τα έργα όμως οδοποιίας έγιναν και θα γίνουν χωρίς φειδώ στο περιβάλλον. Τεράστιες διατομές εκχωμάτων δημιουργήθηκαν στις επικλινείς πλαγιές του, για την κατασκευή έργων οδοποιίας, προκειμένου να μεταφερθούν οι ιστοί των ανεμογεννητριών βάρους 50 τόννων και ύψους πλέον των 50 μ., με μεγάλους φορείς (νταλίκες), δημιούργησε εκτεταμένες πληγές που δύσκολα θα επουλωθούν και θα είναι εστίες στερεογόνου απορροής, για τους εκεί χειμάρρους.
  Το Δασικό Κτηματολόγιο που άρχισε με σοβαρές ελπίδες για την καταχώρηση της δασικής γης, γρήγορα εγκαταλείφθηκε, ενώ εκεί που ολοκληρώθηκε δεν τηρείται (φωτ. ….) σε πολλές περιπτώσεις.
 Η υποχρέωση του Κράτους, για σύνταξη των δασικών χαρτών και του δασολογίου, που προβλέπεται από τον Ν. 998/79, που θα έλυνε πολλά προβλήματα προστασίας αλλά και θα εξυπηρετούσε τους πολίτες, δεν εκπληρώθηκε, για να λειτουργούν οι επιτροπές των άρθρων 10 και 14 Ν. 998/79 και να χαρακτηρίζουν κατά το δοκούν τις «φέτες» και όχι σε σχέση με το σύνολο του δασικού περιβάλλοντος.-
 Το Εθνικό Κτηματολόγιο, ενώ θα έπρεπε να αρχίσει από την ύπαιθρο χώρα, ξεκίνησε από τις πόλεις για να σπαταλήσει τις πιστώσεις σε καταγραφή των κατοικιών (διαμερισμάτων), όπου κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε, αλλά πολλά δημιούργησε.
 Η δημιουργία Περιφερειών, που τείνουν να γίνουν Κρατίδια, εξηγούν και εφαρμόζουν τους νόμους, όπως βολεύει την κάθε μια, σε βάρος του περιβάλλοντος.-
  Η δυνατότητα των Δημοσίων υπαλλήλων να λαμβάνουν μέρος, ως υποψήφιοι, στις εκλογές της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, έχει  μετατρέψει, πολλούς υπαλλήλους, σε κομματικά όργανα και τα γραφεία της υπηρεσίας τους σε εκλογικά κέντρα, με πελάτες πολίτες, που κάποια παρανομία θέλουν να τακτοποιήσουν.
 Καμία τροποποίηση του άρθρου 24 του Συντάγματος δεν χρειάζεται να γίνει σήμερα. Εκείνο που χρειάζεται σήμερα το δασικό περιβάλλον είναι η εφαρμογή των διατάξεων του Συντάγματος και των αντιστοίχων Νόμων, με συνέπεια.
 Άλλωστε και το άρθρο 37 του χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. επιβάλλει «το Υψηλό επίπεδο προστασίας του περιβάλλοντος και η βελτίωση της ποιότητάς του, πρέπει να ενσωματώνονται στις πολιτικές της Ένωσης και να διασφαλίζονται σύμφωνα με την αρχή της αειφόρου ανάπτυξης».
 Είναι γνωστό ότι κάθε επέμβαση των πολιτικών εξουσίας, στο περιβάλλον είναι προς ζημία του.-
 Για την αποτροπή τροποποίησης του αρθρ. 24 του Συντάγματος πρέπει να στηριχθούμε στους ΕΝΕΡΓΟΥΣ πολίτες και στη δυναμική παρουσία τους, σε κάθε βήμα, καθώς και στο Ε΄ τμήμα του ΣτΕ που περιόριζε τις αυθαιρεσίες της Κυβέρνησης, επιχειρούν και αυτό να το ευνουχίσουν, με την ίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου, που θα ελέγχεται από την Κυβέρνηση.-
 Η όποια νομιμοποίηση των καταπατήσεων, θα λειτουργήσει σαν πράσινο φως για εμπρησμούς και νέες καταπατήσεις των δασών. Μήπως στις πρόσφατες καταπατήσεις, έχουν απομακρυνθεί οι καταπατητές και έχει αποκατασταθεί το περιβάλλον; Τι ακριβώς επιδιώκουν με την νομιμοποίηση των παλαιών καταπατήσεων; Μήπως μόνο ψήφους; Δεν υπάρχει περιβαλλοντική συνείδηση στο νομοθέτη.
 Με το άρθρο 38 Ν. 998/79 είχε επιχειρηθεί νομιμοποίηση για εκτάσεις δασών που είχαν χρησιμοποιηθεί για άλλο σκοπό και ήταν αδύνατη η ανατροπή της καταστάσεως που είχε δημιουργηθεί μέχρι 11 Ιουνίου 1975. Η διάταξη αυτή κρίθηκε αντισυνταγματική με απόφαση του ΣτΕ (2453/1982).-
 Τελειώνω επαναλαμβάνοντας λίγα λίγα από ομιλία του Επιτίμου Αντιπροέδρου του ΣτΕ Κου Δεκλερή, στο ΓΕΩΤ.Ε. Ελλάδος. «Τα ψηφοθηρικά συμφέροντα που έχουν επενδυθεί την οικοπεδοποίηση των δασών, έχουν σχεδόν διακομματικό χαρακτήρα και ήδη προαναγγέλλουν την επικείμενη αναθεώρηση της συνταγματικής προστασίας των δασών, για να επιφέρουν, εν ονόματι αυτού, την οριστική καταστροφή των δασών στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια απίστευτη μωρία. Ας ελπίσουμε ότι ο δικαστικός έλεγχος θα ανατρέψει την συνταγματική απάτη». 
            Ηλίας Ντρες
              Δασολόγος

       Πάτρα 2-6-2006