Αν ρωτήσουμε, που βρίσκεται σήμερα το οικολογικό κίνημα φαίνεται εύστοχη η διατύπωση του ‘Αγγελου  Ελεφάντη: θαμμένο στις ζητωκραυγές.

Όλοι φαίνονται να επικροτούν τις θέσεις του, αλλά το θάβουν όλοι όταν αγγίζει τα πραγματικά συμφέροντα. Η παγκοσμιοποίηση δεν μας επιβάλλεται εκ των άνω: παρά τα όσα λέει και αποδεικνύει το οικολογικό κίνημα δεχόμαστε εύκολα κάθε τι «αμερικανικό»: αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, υψηλή κατανάλωση  υλικών και ενέργειας. Η διαφήμιση επιβάλλει πρότυπα με την προϋπόθεση της λαϊκής παθητικότητας.

   Παρά ταύτα  το κίνημα είχε επιτυχίες αυτά τα χρόνια: η σημαντικότερη, οι ίδιες οι «ζητωκραυγές»: 100.000 οργανώσεις με του ενός ή του άλλου τύπου αναφορά στην οικολογία, το περιβάλλον, το κλίμα είναι καταγεγραμμένες στον ΟΗΕ. Έχουν έντονη συμμετοχή στις διεθνείς συνομιλίες για τα θέματα αυτά.

   Διεθνείς συνθήκες (του Κυότο για τα αέρια του θερμοκηπίου, της Ραμσάρ, για την βιοποικιλότητα, για την ερημοποίηση κλπ), συμφωνίες για την απάλειψη ρύπων από την παραγωγή και όχι απλά την αντιρρύπανση (μόλυβδος από τη βενζίνη,κατάργηση DDT, χλωροφθορανθράκων κλπ) συνιστούν μεγάλα δείγματα προόδου.

   Όμως η χωρίς έλεγχο πληθυσμιακή αύξηση, ο αχαλίνωτος καταναλωτισμός, η απληστία για πλουτισμό παγκοσμίως εξουδετερώνουν τα επιτεύγματα, διατηρώντας την αγωνία για το μέλλον.

   Σε μια εποχή που αχαλίνωτη δυναμική του φαινομένου που αποκαλούμε «παγκοσμιοποίηση» οδηγεί, σε πολλές περιφερειακές χώρες, όχι απλά σε κοινωνίες των 2/3 αλλά του 5% πλουσίων και του 95% πάμφτωχων, με οικογένειες με εισόδημα ένα δολάριο την ημέρα και παιδιά που διαβάζουν κάτω από τη μοναδική δημόσια λάμπα του χωριού, το οικολογικό κίνημα συνεχίζει να θέτει το πρόβλημα της εξάντλησης των πόρων ή του κλίματος σε παγκόσμια βάση, όμως αλλάζει και το ίδιο. Άλλοι επιλέγουν την όλο και πιο πολύ «εντός των θεσμών» δράση (πολλές ΜΚΟ), άλλοι προχωρούν σε

κομματική πολιτική έκφραση, άλλοι προτείνουν μια «εγκάρσια», ίσων αποστάσεων, ως προς το πολιτικό σύστημα τεχνοκρατική τοποθέτηση, μια γραμμή που τείνει να επικρατήσει. Οι επιτυχίες, η θεσμοθέτηση του κινήματος οδήγησαν και σε ένα «ξεδόντιασμα», μια μείωση της ριζοσπαστικότητας του κινήματος.

   Δεν αρκεί όμως να επιτυγχάνεις θετικά νομοθετικά κείμενα και αποφάσεις. Αναπόφευκτα έρχεται η ώρα να συγκρουσθείς ή όχι με απτά οικονομικά συμφέροντα. Τα νέα κινήματα, κάνοντας τους απαραίτητους εσωτερικούς διαχωρισμούς, δεν μπορούν ν’ αποφύγουν αυτήν την επιλογή.

 

(Απόδοση περίληψης: Γ. Κανέλλης)