Επιμέλεια: Διονύσης Μαμάσης M.Sc.
Περιβαλλοντολόγος-Χαρτογράφος info@mamasis.gr
Τσιχλοποταμίδα
Η τσιχλοποταμίδα (Acrocephalus arundinaceus) είναι το πιο μεγαλόσωμο από τα ωδικά πουλιά των καλαμιώνων. Διακρίνεται για το καφέ χρώμα στο πάνω μέρος και το ερυθροκίτρινο στο κάτω μέρος του σώματος της. Τρέφεται με έντομα όπως κάμπιες, μύγες, ακρίδες. Προσδιορίζεται με το μακρύ και χοντρό ράμφος, τα ροζοκαφετιά της πόδια, το ανοιχτόχρωμο φαρδύ φρύδι της και το γκριζοκάστανο χρώμα της.
Είναι πολυγαμικό είδος και αναπαράγεται σε ψηλούς πυκνούς και εκτεταμένους καλαμιώνες. Προσαρμοσμένη στο ιδιαίτερο και ακραίο περιβάλλον της φτιάχνει τις φωλιές της στα καλάμια και σε σχήμα καλαθιού.
Το παράξενο κελάηδημα της και η δυνατή της φωνής μπορεί να μπερδευτεί με τα κοάσματα των βατράχων που αποτελεί το κυρίαρχο ανοιξιάτικο άκουσμα στους ελληνικούς καλαμιώνες.
Ο μεγαλύτερος της εχθρός είναι ο καλαμόκιρκος (Cirucs aeruginosus) που κυνηγάει το αρπακτικό πάνω από τις καλαμιές, βάλτους απειλώντας τις φωλιές της.
Μικροτσικνιάς
Ο πιο μικρός από την οικογένεια των ερωδιών είναι ο μικροτσικνιάς (Ixobrychys minutus). Διακρίνεται για τον μικρό λαιμό του και το ιδιαίτερο μακρύ κιτρινωπό ράμφος του ενώ το μέγεθος του δεν ξεπερνάει τα 38 εκατοστά με βάρος 140 γραμμαρίων περίπου.
Δραστηριοποιείται το σούρουπο ή την αυγή ενώ κατά την διάρκεια της ημέρας είναι κρυμμένος στους καλαμιώνες. Τρέφεται με ψάρια, αμφίβια, έντομα. Η διατροφή του ποικίλει ανάλογα την εποχή και το περιβάλλοντα χώρο. Ο καλοκαιρινός επισκέπτης κατασκευάζει και πλέκει τη φωλιά του στους καλαμιώνες των υγροτόπων και λίγο πιο πάνω από την επιφάνεια του νερού. Γεννούν μια φορά το χρόνο συνήθως 5 με 6 αυγά τα οποία επωάζει περίπου 21 ημέρες. Εκτός όμως από τους καλαμιώνες προτιμά ενδιαιτήματα όπως λίμνες, κανάλια, ορυζώνες, αλυκές, έλη, βάλτους καθώς και εκβολές ποταμών.
Στη χώρα μας φτάνει τον Μάρτιο και αναχωρεί γύρω στο Σεμπτέβρη. Εξαντλημένος κατά την μετανάστευση σχηματίζει μικρά σμήνη από 5-15 άτομα. Ο πληθυσμός του είναι σχετικά μικρός, είναι αθόρυβος και είναι δύσκολο να παρατηρηθεί όταν μένει κρυμμένος στις πυκνές καλαμιές.
Στο επόμενο φύλλο του Ιανουαρίου αναφορά θα γίνει στην πιο κοινή αφρόπαπια την πρασινοκέφαλη (Anas platyrhynchos) και στην φαλαρίδα (Fulica atra) με το σκουρόχρωμα φτέρωμα και το λευκωπό ράμφος της.