Δημιουργήθηκε το Κέντρο Πληροφόρησης στο Λάππα, στελεχώθηκε με υπαλλήλους, έγιναν κάποιες εγκαταστάσεις στο δάσος (παρατηρητήρια, λυόμενα οικήματα), που έχουν όμως αφεθεί στην τύχη τους και ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν  για  τίποτα. Η προστασία του βιότοπου υποβαθμίστηκε ακόμη περισσότερο αφού στο προσωπικό του Κέντρου Πληροφόρησης δεν ανατέθηκαν καθήκοντα φύλαξης και ούτε κανένα άλλο μέτρο από τα προβλεπόμενα στην ΚΥΑ εφαρμόστηκε. Στο μεταξύ ανατέθηκε η σύνταξη Ειδικής Περιβαλλοντικής Μελέτης με σκοπό να προταθούν οριστικά μέτρα προστασίας και βελτίωσης του βιοτόπου, τα οποία θα εθεσπίζονταν με την έκδοση προεδρικού διατάγματος (Π.Δ.). Η μελέτη αυτή εγκρίθηκε  από το ΥΠΕΧΩΔΕ  αλλά το Π.Δ. δεν εκδίδεται και η κατάσταση του βιοτόπου διαρκώς χειροτερεύει.

Πρόσφατα (2003) η ίδια μελέτη τροποποιείται ως προς τις προτάσεις της – η υπόλοιπη μένει ως έχει – και αντί  Π.Δ. ετοιμάζεται σχέδιο νέας ΚΥΑ η οποία χαρακτηρίζει τον βιότοπο ως Εθνικό Πάρκο και ορίζει ζώνες προστασίας Α’ (υψηλής Προστασίας) Β’ (μέτριας Προστασίας) και Γ’ (ελάχιστης Προστασίας) όπου επιτρέπονται ανάλογες δραστηριότητες και χρήσεις.

Τμήματα της ζώνης Α με τον χαρακτηρισμό ΑΒ1 και ζώνη ΑΒ2 που είναι μάλιστα και κηρυγμένες ως αναδασωτέες επειδή η δασική βλάστησή τους έχει καταστραφεί  από παράνομες εκχερσώσεις και φυσικές καταστροφές και όπου καμία επέμβαση δεν επιτρέπεται από το σύνταγμα και τους νόμους.

Στις ζώνες αυτές το σχέδιο της νέας ΚΥΑ επιτρέπει την κατασκευή εστιατορίων, ταβερνών, τουριστικών και αθλητικών εγκαταστάσεων, οργανωμένα γήπεδα γκολφ κλπ.

Σημειώνουμε ότι για την σύνταξη  του σχεδίου της νέας ΚΥΑ το Υπουργείο Γεωργίας, στην αρμοδιότητα και διαχείριση του οποίου υπάγεται ο βιότοπος αυτός, δεν ερωτήθηκε καν.

Η ενέργεια αυτή του ΥΠΕΧΩΔΕ είναι πρωτάκουστη. Ελπίζουμε τη νέα ΚΥΑ να μην την συνέταξε κάποιος «επενδυτής» αλλά Σιθωνία (Χαλκιδικής).

Σε κάθε πάντως περίπτωση η νέα ΚΥΑ πάσχει και πρέπει να βελτιωθεί, εάν πρόκειται να υπογραφεί. Θα πρέπει επίσης να εξετασθεί εάν η ΚΥΑ και όχι με Π.Δ. μπορεί να χαρακτηρισθεί η περιοχή ως Εθνικό πάρκο, όπως σχετικά προβλέπουν τα άρθρα 18,19 και 21 Ν. 1650/86, όπως αυτά τροποποιήθηκαν και ισχύουν με το άρθρο 16 Ν. 2742/99.

ΤΟ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς του δάσους της Στροφιλιάς.

Το δάσος της Στροφιλιάς πριν από την ισχύ των νόμων 1700/1977 και 1881/1988 διαχειρίζετο από τον ΟΔΕΠ (Οργανισμός Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας) ως διακατεχόμενο – ιδιότυπο καθεστώς κατά το οποίο  ο ΟΔΕΠ είχε τα ην νομή της εκτάσεως και το Ελληνικό Δημόσιο την υψηλή κυριότητα.

Πριν τον ΟΔΕΠ το δάσος αυτό διαχειρίζετο ως διακατεχόμενο από την Ι. Μ. μεγάλου Σπηλαίου το τμήμα που βρίσκεται στον Νομό Αχαϊας και την Ι.Μ. Ταξιαρχών Αιγίου το τμήμα του Νομού Ηλείας.

Με την εφαρμογή των ως άνω νόμων το όλο δάσος περιήλθε στην πλήρη κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου και έκτοτε διαχειρίζεται ως δημόσιο.

Οι ως άνω Ι. Μονές όμως προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και δικαιώθηκαν. Οπότε το Ελ. Δημόσιο με το άρθρο 55 παραγρ. 2,3 του Ν. 2413/1996 (ΦΕΚ12/1996) «ανακαλούνται από τότε που εκδόθηκαν και θεωρούνται ως μηδέποτε εκδοθείσες όλες οι διοικητικές πράξεις  οποιουδήποτε αρχή δυνάμει ή σε εκτέλεση των νόμων 1700/1987 και 1811/1988 σε ότι αφορά τις Ιερές Μονές της πργ. 1 του παρόντος» δηλαδή τις Ι.Μ. που δεν έχουν συμβληθεί με το Ελ. Δημόσιο όπως οι ανωτέρω.

Επειτα από όλα αυτά ανά πάσα στιγμή σε Ι. Μονές  που αναφέρουμε πιο πάνω, μπορούν να ζητήσουν την επαναεγκατάστασή τους στο δάσος της Στροφιλιάς.

Μπορούν να ζητήσουν, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 13 Ν. 3208/24.12.03 «περί προστασίας των οικοσυστημάτων κλπ» την μεταβίβαση  σ’ αυτές (Ι.Μ.)  από το Δημόσιο, της ψιλής κυριότητας που έχει, καταβάλλονται το ½ της αξίας του δάσους στο δημόσιο.

Ο Φορέας Διαχείρισης  που πρόσφατα συστήθηκε, με όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στον βιότοπο, θα βρεθεί σε δύσκολη θέση  να εκπληρώσει την αποστολή του.

Ευνοϊκή για τον βιότοπο είναι η πρόβλεψη της νέας ΚΥΑ να περιληφθούν στην ζώνη Α’ Προστασίας τα «μαύρα Βουνά» ενώ την κατάργηση της λατομικής  ζώνης προβλέπει το έτος 2015 παρότι σχετική απόφαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Αχαϊας έχει ορίσει αδιαπραγμάτευτη κατάργηση το έτος 2005.

 

Ηλ. Ντρες