Δεύτερη αναγκαία υπενθύμιση είναι ότι χρέος για την αντιμετώπιση του απειλητικού αυτού πλανητικού προβλήματος, που προηγείται κάθε επιμέρους ζητήματος βιώσιμης ανάπτυξης και το εμπεριέχει, έχουμε όλοι: κάθε πολίτης με την αλλαγή της καταναλωτικής του συμπεριφοράς και κάθε ευρύτερο οργανωμένο σύνολο, για την προώθηση πολιτικών μείωσης της ενεργειακής κατανάλωσης αφ’ ενός, και την αποφασιστική προώθηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας αφ’ ετέρου.
Ως εδώ όλοι είναι σύμφωνοι.
Τα δύσκολα αρχίζουν όταν φτάνουμε στο πρακτέο. Λίγοι αποφασίζουν να μειώσουν, ας πούμε, την ένταση του κλιματιστικού τους, κι ακόμα λιγότεροι να δεχτούν στον τόπο τους αιολικά, φωτοβολταϊκά ή γεωθερμικά πάρκα.
Όμως άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων.
Όσοι είχαν την τύχη ν’ ανέβουν στις 15 Ιουλίου στην περιοχή «Τρανή Ρίζα-Σκαντζοχέρι-Βρωμονέρι» του Παναχαϊκού στην οποία, παρουσία του Υπουργού Ανάπτυξης κ. Σιούφα, εγκαινιάστηκε το εκεί αιολικό πάρκο, ένα σημαντικό τεχνολογικό, αναπτυξιακό και περιβαλλοντικό επίτευγμα, σίγουρα κατανοούν βαθύτερα τις παραπάνω σκέψεις.
Πιθανότατα όμως, απόρησαν και για τη στάση του Δήμου Πατρέων, που ενώ με την παρουσία του Δημάρχου κ. Α. Καράβολα χαιρέτισε την λειτουργία του πάρκου, την ίδια στιγμή εμφανίζεται να αντιδικεί με την εταιρία για την επέκτασή του και στην περιοχή του «Βουνού του Γιώργη», έχοντας προσβάλει στο Συμβούλιο της Επικρατείας την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων του αδειοδοτικά ώριμου αυτού έργου, η οποία σχεδόν ομόφωνα (μια αρνητική ψήφος) έχει εγκριθεί από το Ν.Σ. Αχαΐας και το ΥΠΕΧΩΔΕ.
Δεν γνωρίζω την ακριβή νομική βάση που επικαλούνται οι δικηγόροι του Δήμου, κρίνω όμως επιβεβλημένο να παραθέσω ορισμένα σχετικά στοιχεία.
Όπως είναι γνωστό, 121.700 στρέμματα στην κεντρική περιοχή του Παναχαϊκού περιλαμβάνονται στις υπό ένταξη στο δίκτυο Natura 2000 περιοχές.
Ο νόμος 2941/2001, αρ. 2, παρ. 10 προβλέπει ρητώς τη δυνατότητα χωροθέτησης υποδομών ηλεκτροπαραγωγής από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας σε περιοχές Natura χαρακτηρίζοντας τα έργα αυτά δημοσίας ωφελείας, ανεξάρτητα από το φορέα που τα υλοποιεί.
Το έργο επέκτασης του υπάρχοντος πάρκου στην κορυφογραμμή του Βουνογιώργη προβλέπει 16 ανεμογεννήτριες (ήδη εγκατεστημένες 41, ισχύος 34,5 Mw) ισχύος 14,4 Mw. Νέος υποσταθμός και γραμμή μεταφοράς δεν προβλέπονται (θα χρησιμοποιηθούν τα υπάρχοντα) και συνεπώς η μόνη επιπλέον επίπτωση θα είναι η κατασκευή του δρόμου, πλάτους 5 μέτρων, σύνδεσης των ανεμογεννητριών και μήκους 6 χιλιομέτρων. Συνεπώς η αφαίρεση βιοτόπου των ετησίων φυτών της περιοχής θα είναι, μαζί με τους χώρους υπόβασης των στύλων (1στρέμμα για καθεμία) περίπου 50 στρέμματα συνολικά. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε άλλα περίπου 150 – 200 που χρησιμοποιήθηκαν από το υπάρχον πάρκο, έχουμε 200 με 250 στρέμματα αφαιρούμενα από 121.700, ποσοστό λιγότερο από 2 χιλιοστά του ολικού.
Ήτοι η επίπτωση στο πεδίο εξάπλωσης της αλπικής χλωρίδας είναι ελάχιστη, ενώ τα οικονομικά και περιβαλλοντικά οφέλη περιλαμβάνουν δεκάδες χιλιάδες λιγότερους τόνους διοξειδίου του άνθρακος, έναν αξιόλογο ετήσιο πόρο για το Δήμο Πατρέων κατασκευαζόμενου σε μια αλπική ζώνη. Επ’ αυτού παρατηρούμε τα εξής:
Πρώτον ο δρόμος που ήδη κατασκευάστηκε, λόγω και της επιμελούς κατασκευής ρείθρων παρ’ αυτόν, δεν είχε ως τώρα σοβαρή επίπτωση. Δεν υπάρχει κανείς λόγος να σκεφθούμε ότι και το νέο τμήμα – μόνη, όπως είπαμε, επιπλέον επίπτωση του συμπληρωματικού αιολικού πάρκου – δεν θα γίνει με ανάλογη επιμέλεια.
Να προστεθεί ότι η εταιρία, που λειτουργεί το πάρκο, έχει ήδη εκπονήσει μελέτη αναχλόασης, η μη εφαρμογή της οποίας ως τώρα οφείλεται στην καθυστέρηση έγκρισής της από το Δασαρχείο Πατρών.
Και δυο σημεία ακόμα: όποιος ειλικρινά νοιάζεται για την χλωρίδα της περιοχής Natura και την επιτυχία της αναχλόασης, πρωτίστως, οφείλει να αντιμετωπίσει την υπερβόσκηση (γίδια, βοοειδή) που απειλεί το σύνολό της και όχι μόνο 2 χιλιοστά! Όσο για τις νομικές υπηρεσίες του Δήμου, αν θέλουν να υπερασπίσουν το βουνό, ας τα βάλουν μ’ εκείνους που πάνε να εμφανίσουν την αλπική ζώνη (περιοχή Οβρυοκάμπου) ιδιόκτητη, ένα δικαστικό αγώνα που, ως τώρα, φέρνει σε πέρας (μ’ επιτυχία) μόνη η Οικολογική Κίνηση Πάτρας.
Οφείλει λοιπόν ο Δήμος, φροντίζοντας το κύρος του, αντί να κυνηγά …ανεμογεννήτριες, ως άλλος Σάντσο Πάντσα, να επανεξετάσει το θέμα της προσφυγής.
Αν τώρα, ο φόβος ότι θα εμποδιστούν άλλες χρήσεις (π.χ. αιωροπτερισμός) και όχι η αγωνία για τη χλωρίδα κινεί τις όψιμες αντιδράσεις, η λύση δεν είναι οι μάχες οπισθοφυλακών κατά μιας αειφορικής επένδυσης, αλλά η σχεδιασμένη χωροθέτηση αυτών στη νότια πλευρά του βουνού, αξιοποιώντας σχετικά και την ειδική περιβαλλοντική μελέτη για το Παναχαϊκό