Ζωντανοί υγρότοποι δίνουν ζωή στη φύση και την γεωργία!

53 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ RAMSAR, ΟΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ

Με τη διεθνή συνθήκη που υπογράφηκε στην ιρανική πόλη RAMSAR στις 2 Φεβρουαρίου 1971, αναγνωρίστηκε η ιδιαίτερη σημασία των υγροτόπων (ποταμοί, βάλτοι, λίμνες, λιμνοθάλασσες) για τη διαφύλαξη της βιοποικιλότητας αλλά και η έμμεση σημασία τους για τη γεωργία και το μικροκλίμα των περιοχών που επηρεάζουν. Η Παγκόσμια αυτή ημέρα μας δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε τις αξίες των υγροτόπων, να προβάλλουμε προβλήματά τους (δυστυχώς, δεν είναι και λίγα) και τους αγώνες για την επίλυσή τους.

Έχουμε ευθύνη ως κράτος και κοινωνία όχι μόνο για να διατηρηθούν αλλά και να βελτιωθούν.

Οι υγρότοποι αποτελούν φυσικές περιοχές με μόνιμη ή εποχική παρουσία νερού που συγκεντρώνουν τόση βιοποικιλότητα σε χλωρίδα και ιδίως πανίδα, ώστε να συγκρίνονται με τα τροπικά δάση. Αποτελούν ρεζέρβες γλυκού νερού για γεωργική και ανθρώπινη χρήση. Οι παράκτιοι υγρότοποι προστατεύουν τους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες από την διείσδυση θαλασσινού νερού. Στηρίζουν τη βιώσιμη αλιεία. Είναι περιοχές φυσικού κάλλους, κατάλληλες για ήπια αναψυχή.

Η ευθύνη μας επομένως, αρχών και πολιτών, για την διατήρηση τόσο των ποιοτικών και ποσοτικών χαρακτηριστικών των υδάτων τους όσο και της χλωρίδας και πανίδας τους, ιδιαίτερα της ευαίσθητης ορνιθοπανίδας τους είναι μεγάλη.

Οι απειλές κατά των υγροτοπικών περιοχών περιλαμβάνουν καταπατήσεις, μπαζώματα, ρύπανση από χημικά και απόβλητα, άναρχη οικοδομική δραστηριότητα, παράνομο κυνήγι, λαθροϋλοτομία, απόπειρες αλλαγή νομικού καθεστώτος.

Ενδεικτικά αναφέρουμε τα προβλήματα λαθροθηρίας στα λιμναία τμήματα του εθνικού μας πάρκου Κοτυχίου-Στροφυλιάς και Κυπαρισσιακού κόλπου, τα «οργώματα» αμμοθινών (όπως έγινε πρόσφατα) από μοτοσυκλέτες για μοτοκρός, το πρόβλημα της μείωσης του υδάτινου όγκου του Κοτυχίου, τους παράνομους αγώνες σκι στον Καϊάφα που καταγγείλαμε πριν λίγους μήνες.

Σε σχέση με το άλλο γειτονικό μας Εθνικό πάρκο, αυτό του Μεσολογγίου, εκβολών Αχελώου, Εχινάδων νήσων αναφέρουμε τις πιέσεις για πολλαπλασιασμό των εγκαταστάσεων ιχθυοκαλλιεργειών  σε περιοχές μεταξύ εκβολών και Εχινάδων, μια πρακτική που επιβάλλεται τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο να αναθεωρηθεί, σύμφωνα και με επιτυχή διεθνή πρότυπα μετακίνησης σε βαθύτερα και με περισσότερα ρεύματα νερά.

Να σημειώσουμε ακόμη ότι εποχικοί πλημμυρισμοί αγροτικών εδαφών, όπως συμβαίνει συχνά σε περιοχές των Καλαβρύτων, ή στην περιοχή Φούσα της Δυτικής Αχαΐας δεν είναι σοφό, ούτε από πλευράς γονιμότητας της γης, ούτε από πλευράς προστασίας της άγριας ζωής, να αντιμετωπίζονται με λογικές γρήγορης αποστράγγισης.

Οι υγρότοποι είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμοι. Οφείλουμε να τους κρατήσουμε ζωντανούς, ικανούς να στηρίζουν εμάς και την άγρια ζωή, χωρίς την οποία και η δική μας ζωή υποβαθμίζεται.