Πέραν κάποιων αμφιβολιών που υπάρχουν όσον αφορά το άριστο του χειρισμού εκ μέρους της Επιτροπής του Δήμου (στην υποχρέωση παραχώρησης μέρους της έκτασης από τον ιδιοκτήτη φαίνεται πως συνυπολογίστηκε τμήμα 600 τ.μ. δρόμου, που όμως είχε –για προφανείς λόγους συμφέροντος του ιδιοκτήτη ανεπιφύλακτα παραχωρηθεί σε δημόσια χρήση από το 1982), το κύριο ζήτημα είναι η απώλεια ενός ακόμα κοινοχρήστου χώρου, αξιόλογου μεγέθους (σημαντικού δηλαδή, για την ευρύτερη περιοχή). Τόσο ΑΦΡΑΓΚΟΣ ή και τραπεζικά αναξιόπιστος έχει γίνει ο τρίτος Δήμος της χώρας, ώστε το Δημοτικό Συμβούλιο να μην μπορεί να κάνει τίποτε καλύτερο από το να εκδίδει αγγελτήρια θανάτου για τις πλατείες του; Σημειωτέον ότι στην ίδια συνεδρίαση υπήρχε κι άλλη ανάλογη περίπτωση (επανεξέταση εκεί) τροποποίησης του ρυμοτομικού λόγω δικαστικής άρσης της απαλλοτρίωσης για το Ο.Τ. 1700 στην Πατρών Κλάους στο Κουκούλι.
Αναρωτιόμαστε, κανένας τρόπος δεν υπήρχε να μπει σε προτεραιότητα το κράτημα με τα δόντια έστω, της πλατείας στο Μείλιχο; Στην εν λόγω περιοχή, φίλος μηχανικός, γνώστης του θέματος μας υπέδειξε ότι από περίπου 15 κοινόχρηστους ή κοινωφελείς χώρους σε μια περιοχή σχεδίου περί τα 300 στρέμματα 3-4 έχουν υλοποιηθεί και οι άλλοι περιμένουν την απώλεια  σαν τα πρόβατα επί σφαγήν.
Έξω απ΄ αυτό εκκρεμεί το επίσης καθοριστικό για την  ποιότητα ζωής των κατοίκων της περιοχής θέμα της υλοποίησης της οριοθέτησης του Μειλίχου, που βεβαίως –και καλώς- δεν θα σκεπαστεί, πλην όμως οι προβλεπόμενοι δρόμοι εκατέρωθεν των οχθών του, όχι μόνο δεν έχουν υλοποιηθεί αλλά σε κάποια σημεία διάφορα κτίσματα είναι σε επαφή με την κοίτη.
Έχουμε επανειλημμένα πει και γράψει ότι είναι έγκλημα κατά της ποιότητας ζωής των επομένων γενεών να τους παραδώσουμε ολόκληρες περιοχές όπως η Τερψιθέα και το Μπεγουλάκι – Κουκούλι τσιμεντουπόλεις χωρίς πλατείες γιατί τα χρήματα της απαλλοτρίωσης είτε δεν εισπράχτηκαν είτε ο δήμος ήταν στο κόκκινο.
Είναι το κυριότερο πολεοδομικό πρόβλημα της Πάτρας σήμερα, μιας πόλης που, ξεκίνησε μετά την επανάσταση το21 καλύτερα από κάθε άλλη (σχέδιο Βούλγαρη) και σήμερα οδηγείται στην πολεοδομική ασφυξία.
Ας το ξαναπούμε λοιπόν: κάθε μέσο που μπορεί να συμβάλει στη λύση του προβλήματος πρέπει ΤΩΡΑ να χρησιμοποιηθεί: τράπεζα γης , που μπορεί να προκύψει με παραχωρήσεις από το Υπ. Αμύνης ή άλλες εκτάσεις, αυστηρή εφαρμογή των διατάξεων για είσπραξη εισφορών των ωφελουμένων παρόδιων, αξιοποίηση μη αναγκαίων κτιρίων του Δήμου, δανεισμός, διάθεση των εσόδων από την ελεγχόμενη στάθμευση ακόμη και ειδικό δημοτικό τέλος αξίζει να μπει.  Χρειάζεται κινητοποίηση, χρειάζεται πανστρατιά, χρειάζεται αίσθηση προτεραιοτήτων.
Οι επόμενες γενιές δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ αν αντί πόλης με κοινόχρηστους χώρους ανάσες τους παραδώσουμε μια τσιμεντούπολη – νεκροταφείο πλατειών.    
    Γιώργος Κανέλλης