Όλα είναι λαμπερά, εκκωφαντικά, γεμάτα κίνηση και ενέργεια, πλην όμως διάφορα παιχνίδια, ηλεκτρονικά και μηχανικά πρέπει να ταϊζονται περίπου με ένα πενηντάλεπτο ανά δίλεπτο.

Κάντε το λογαριασμό να δείτε πόσο κοστίζει μια ώρα διασκέδασης του κανακάρη σας, μαζί με ένα χυμό (3 ευρώ) που θα πιεί.

Ας μη νομιστεί ότι παραπονιέμαι για ακριβές τιμές.

Και στα μισά να ήταν το κόστος, όταν κάθε 2-3 λεπτά πρέπει να πληρώνεις, πάλι πανάκριβα έρχεται.

Ας μη νομισθεί επίσης ότι συντάσσομαι μ’ όσους επέκριναν την επένδυση αυτή. Καλώς έγινε και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται εκεί ελεύθερες είναι να κάνουν την τιμολογιακή τους πολιτική.

Η συνειδητοποίηση από τον καθένα μας της αξίας μιας πλατείας με οργανωμένο παιδότοπο και χώρο αθλοπαιδιών, σε σύγκριση με τα παραπάνω, είναι ο στόχος μου.

Στο «μπασκετάκι» του πολυδιασκεδαστηρίου πληρώνεις 50 ευρωλεπτά τα δύο λεπτά. Στο γήπεδο μπάσκετ της πλατείαςΠαπανδρέου, στο Ψαροφάϊ ας πούμε, το παιδί σου μπορεί να παίξει ώρες και να γυμναστεί πραγματικά με μόνο κόστος την αγορά μιας μπάλας ανά τριετία.

Και όμως, οι μπασκέτες έχουν σοβαρές φθορές, ο χώρος δεν αποστραγγίζεται καλά, το πράσινο θέλει πιο πολλή φροντίδα.

Ο ιδιοκτήτης της κάθε επιχείρησης του πολυδιασκεδαστηρίου φροντίζει να αποκαθιστά κάθε βλάβη καθημερινά, εμείς οι συλλογικοί ιδιοκτήτες, του ασυγκρίτως φτηνότερου και κοινωνικά σημαντικού (τα παιδιά παίζουν ΜΑΖΙ, όχι καθένα μόνο του) χώρου της πλατείας Παπανδρέου και κάθε άλλης, αδυνατούμε να πιέσουμε επαρκώς τον συλλογικό μας εκφραστή, το Δήμο, για την αποκατάσταση των φθορών.

Είναι η «τραγωδία των κοινών αγαθών» που έλεγε ο Hardin στο περίφημο ομώνυμο άρθρο του;

Είναι η ιδεολογική επικράτηση παντός του ιδιωτικού, στα πλαίσια μιας ταξικής καταναλωτικής κοινωνίας, όπου κάποιοι καταναλώνουν  ξέφρενα και οι πολλοί τους κοιτάζουν με ζήλεια;

Ένα πάντως είναι σίγουρο: η απώλεια δημοσίων χώρων και η εγκατάλειψη των υπαρχόντων κοστίζει πολύ στην ΤΣΕΠΗ ΜΑΣ.

Ας το καταλάβουμε και ας κουνήσουμε επιτέλους το δαχτυλάκι μας.

Γ. Κανέλλης