Το έργο του φράγματος του ποταμού Πείρου στη νότια Αχαΐα υποτίθεται ότι είναι, εδώ και 2-3 χρόνια, εκτελεσμένο κατά 90% και πλέον. Οι μήνες περνούν και τα χρήματα του ευρωπαίου φορολογούμενου δεν πιάνουν τόπο. 

Το έργο προορίζεται για την υδρευτική κάλυψη της Πάτρας και της Δυτικής Αχαΐας, αλλά το γεγονός της ύπαρξης και άλλων υδροδοτικών πηγών (αυτών που καλύπτουν σήμερα τις ανάγκες) επιτρέπει τη χρήση σημαντικού ποσοστού των ποσοτήτων, που θα διαθέτει ο ταμιευτήρας του, και για βιομηχανική χρήση και άρδευση.

Πληροφορίες θέλουν την πηγή της καθυστέρησης όχι μόνο σε θέματα, που αφορούν στην κατασκευάστρια εταιρία, αλλά και τη συζήτηση – και διαμάχη – που διεξάγεται χρόνια τώρα, χωρίς να καταλήγει κάπου συγκεκριμένα, όσον αφορά στη διοίκηση του έργου και το θέμα της κατανομής της ισχύος στο Διοικητικό Συμβούλιο μεταξύ του Δήμου Πατρέων, που έχει τον πρώτο λόγο, και διότι διαθέτει ικανή μεγάλη και έμπειρη Εταιρία Υδάτων, και των άλλων δήμων, καθώς και το ρόλο της τράπεζας Πειραιώς, που διοικεί τη Βιομηχανική Περιοχή και θα είναι μεγάλος χρήστης.

Όμως η χώρα – και η Αχαΐα – δεν έχουν την πολυτέλεια να βλέπουν υποδομές, για τις οποίες ξοδεύτηκαν πολύτιμοι πόροι και έγιναν ανεκτές σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις, να παραμένουν στάσιμες και χωρίς να ξέρει κανείς πότε και πώς θα προχωρήσουν. 

Κανείς δεν μπορεί να απαιτεί «να γίνει το δικό του» και να «τα …στυλώνει», όταν είναι άκρως υπέρτερο το συμφέρον όλων να αξιοποιηθεί το έργο. Οι ευθύνες για την καθυστέρηση, όπως και αν μοιράζονται, γίνονται όλο και πιο βαριές.

Γ. Κανέλλης