Μια ιδέα για το Σαββατοκύριακο 28 & 29 του Μάη 2016 ήταν η αφορμή για να σκαρφαλώσουμε στους δείκτες του ρολογιού της Πελοποννήσου και με την οικοπαρέα μας να αρχίσουμε το ταξίδι μας αντίστροφα στο χρόνο και την ιστορία, στην προβολή της Αρκαδικής γης, στο Μυρτώο πέλαγος, στην περίφημη Τσακωνιά, με την ιδιαίτερη γλώσσα, τα ήθη και έθιμά της.
Ώρα 8.00 π. μ. (σπάνιο) ξεκινάμε με σύμμαχο τον πολύ καλό και γαλήνιο καιρό, με κατεύθυνση την Κόρινθο. Το αραγμένο καράβι στα απέναντι παράλια καθρεφτίζεται στη θάλασσα – μπουνάτσα – όλα καλά. Κόρινθος, ψηλά Ακροκόρινθος, ιστορικά Δερβενάκια, στο βάθος Ναύπλιο – Παλαμήδι.
Πρώτη στάση στον υγρότοπο της Μουστού, μια πολύ σημαντική δουλειά του φορέα διαχείρισης της περιοχής. Η Αρκαδική γη μάς υποδέχεται με τον ήλιο να καίει τους ορεινούς όγκους της και αυτοί να δροσίζονται κατεβαίνοντας στα δροσερά νερά του πελάγου. Μια στάση στο Παράλιο Άστρος και για μερικούς το πρώτο μπάνιο. Τυρός και σε λίγο το Λεωνίδιο, η «πρωτεύουσα» της περίφημης περιοχής Τσακωνιάς, τόπος δύσκολος, σχεδόν απομονωμένος, με τα κόκκινα βράχια να στέκονται φρουροί και τιμητές στις δυσκολίες των κατοίκων της. Η τοπική διάλεκτος (καούρ εκάματε = καλώς ορίσατε, στα Τσακώνικα) ευχάριστη έκπληξη! Μια παρέα ντόπιων μας «μυούσε» στη γνώση αυτής της αρχαίας (δωρικής) διαλέκτου, που, από ό,τι μάθαμε, γίνεται προσπάθεια να καθιερωθεί πάλι σε μάθημα στο σχολείο.
Στο γραφικότατο Λεωνίδιο είδαμε αρχιτεκτονική, που δεν μοιάζει με της λοιπής Αρκαδίας. Ο πύργος Τσικαλιώτη, ένα σπίτι φρούριο, αποτελεί το κορυφαίο είδος της Τσακώνικης αρχιτεκτονικής όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και εσωτερικά. Ο κίνδυνος των πειρατών, και όχι μόνο, πάντα καραδοκούσε. Σε απόσταση 9 km από το Λεωνίδιο, τα όμορφα Πούλιθρα με μια ανατολή που θα μου μείνει αξέχαστη (ένας πορτοκαλί διάδρομος μέσα στη θάλασσα με το μισό δίσκο του ήλιου να «ακουμπάει» πάνω της).
Στην καθιερωμένη πεζοπορική διαδρομή της οικοπαρέας μας Μέλανα – Πραγματευτής στο φρύδι της Τσακώνικης γης, ακολουθούμε τα πατήματα των παιδιών, στο πετρόκτιστο μονοπάτι που τους οδηγούσε στο σχολειό τους στο Λεωνίδιο (τρεις ώρες δρόμο) και σε ύψος, που η άγρια ομορφιά του τοπίου κλέβει την ανάσα. Στο βάθος οι Σπέτσες και η Σπετσοπούλα.
Αφήνουμε το παράλιο κομμάτι της Τσακωνιάς και ανηφορίζουμε προς τη μονή Έλωνας, την οποία ατενίζουμε (για τεχνικούς λόγους) από απόσταση. Μαζί με άλλες 20 μονές ή εκκλησίες προσδίδουν στον Πάρνωνα το χαρακτηριστικό του ως το «Άγιο Όρος» της νότιας Ελλάδας. Ο Κοσμάς είναι το τελευταίο κομμάτι της αναζήτησής μας. Χτισμένος στα 1150m έχει αναγεννηθεί κυριολεκτικά από τις στάχτες, αφού στις 29 Ιουνίου 1944 κάηκε από τους Γερμανούς. Μοιάζει να αναπαύεται αμφιθεατρικά στις πλαγιές του βουνού. Στο κέντρο του χωριού δεσπόζει η πλατεία με τα 7 θεόρατα πλατάνια που μετρούν 150 χρόνια ζωής. Λαογραφικό μουσείο, πινακοθήκη, κρουνοί με κρυστάλλινο νερό, μερικά από τα στολίδια του…
Στην ταβέρνα του χωριού γράφεται ο γευστικός επίλογος με πάρα πολύ καλό φαγητό και ντόπιο κρασί. Η αίσθηση από τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε στη γωνιά αυτή της πατρίδας μας, μας συντρόφευε στην επιστροφή μας. Μια πολύ καλά μελετημένη διαδρομή είχε δώσει τα αποτελέσματά της.
Καλή αντάμωση στην επόμενη εξόρμησή μας και ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!
Α.Τ.