ΠΡΟΚΡΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΑΜΙΑΝΤΟΥΧΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΜΕ ΚΟΣΤΟΣ 40 ΕΚΑΤ. ΕΥΡΩ!!!

Από συμπολίτη (που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του-τα στοιχεία του είναι στη διάθεση της «Εν αιθρία»)  πήραμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή, σχετικά με την αποκατάσταση του πρώην εργοστασίου της Αμιαντίτ.

Ο συμπολίτης μας θίγει ένα ιδιαίτερα σοβαρό θέμα και οι προβληματισμοί του είναι βάσιμοι, αφού η λύση που προκρίνεται (μεταφορά των αμιαντούχων υλικών στο εξωτερικό) είναι ουσιαστικά ανεφάρμοστη, λόγω του τεράστιου κόστους που ανέρχεται σε 40 εκ. Ευρώ.

Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο της επιστολής.

Την άμεση απομάκρυνση του αμιάντου από τις εγκαταστάσεις της πρώην ΑΜΙΑΝΤΙΤ στο Δρέπανο Αχαΐας αποφάσισε ο Γενικός γραμματέας αποκεντρωμένης διοίκησης Πελοποννήσου, δυτικής Ελλάδος και Ιονίου.  Με έγγραφο του που έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο (διαύγεια αρθμ. ΑΔΑ: 45ΒΧΟΡ1Φ-9ΓΓ) υποχρεώνει τους ιδιοκτήτες του ακινήτου να πληρώσουν για την διασυνοριακή μεταφορά και ταφή στο εξωτερικό περίπου 100.000 τόνων θαμμένου αμιάντου, 40 εκατομμύρια ευρώ!  

 

Σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, αυτό είναι το πόσο που αντιστοιχεί στο έργο εξαγωγής του αμιάντου που βρίσκεται στο παλιό οικόπεδο της ΑΜΙΑΝΤΙΤ. Με αυτό τον τρόπο οδηγεί το πρόβλημα σε αδιέξοδο, αφού το μόνο θετικό μιας τέτοιας πρωτόγνωρης εκστρατείας μεταφοράς 100.000 τόνων αμιάντου θα ήταν η παραπλάνηση της κοινής γνώμης των κατοίκων της περιοχής στην φαινομενικά απλοϊκή λογική της πρόθεσης   «να φύγει το κακό από το σπίτι μας μακριά». Με αυτόν τον τρόπο, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα εξασφαλιστούν  μερικοί ψήφοι παραπάνω στις επόμενες εκλογές για τους τοπικούς Άρχοντες.  

Η λύση που προτείνεται από τους οικοπεδούχους είναι να πραγματοποιηθεί υγειονομική ταφή σε κατάλληλα επιλεγμένη τοποθεσία εντός του οικόπεδου, πρακτική η οποία έχει εφαρμοσθεί με επιτυχία τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα στις πρώην εγκαταστάσεις της ΜΑΒΕ (Μεταλλεία Αμιάντου Βορείου Ελλάδος).Η λύση της υγειονομικής ταφής εντός του οικόπεδου προφανώς στοιχίζει πολύ λιγότερα χρήματα.

Όταν πρόκειται για την υγεία των πολιτών, είναι βέβαιο ότι τα χρήματα δεν έχουν καμιά σημασία, αλλά είναι περιβαλλοντικά ασφαλέστερη ή υλοποιήσιμη η λύση της εξαγωγής; Πρώτα απ όλα οι βορειοευρωπαικες χώρες που διαθέτουν ΧΥΤΑ αμίαντου και κυρίως η Γερμανία, δεν δηλώνουν πρόθυμες  να παραλάβουν πλέον τέτοιες ποσότητες αμιάντου από ξένα κράτη. Για την εκτέλεση ενός τέτοιου έργου θα έπρεπε να επιστρατευτούν χιλιάδες ειδικά φορτηγά τα οποία θα είχαν να διανύσουν χιλιάδες χλμ το καθένα. Η διέλευση των φορτηγών οδικά από 6 -7 χώρες και η διαδρομή που θα ακολουθούσαν, εγκυμονεί πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο.

Ακόμα κι αν η απομάκρυνση μιας τέτοιας ποσότητας ήταν εφικτή, κανείς δεν θα μπορούσε να πιστέψει ότι το οικόπεδο της ΑΜΙΑΝΤΙΤ με τα 140 στρέμματα, που για τα τελευταία 50 χρόνια λειτουργούσε ως παραγωγός  προϊόντων αμιάντου, θα είχε απελευθερωθεί από όλες τις ίνες αμιάντου και θα μπορούσε να παραδοθεί στους οικοπεδούχους και κατ´ επέκταση στην πολιτεία ελεύθερο προς χρήση και καθαρισμένο καλυτέρα απ´ ότι με την μέθοδο της υγειονομικής ταφής. Η Ελλάδα υπήρξε η 7η  κατά σειράν χώρα στην παγκόσμια κατάταξη Παραγωγής αμιάντου. Τα εγχώρια εργοστάσια παράγωγης και ειδικά αυτά που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της θαμμένης ποσότητας αμιάντου, αποτελούν ειδικές περιπτώσεις όπου η μοναδική λύση εξυγίανσης γίνεται «in situ». 

Ο αμίαντος είναι ένα ορυκτό που γεννήθηκε στην Ελλάδα, πουλήθηκε  σαν προϊόν στην Ελλάδα και σε αλλά μέρη του κόσμου και σήμερα βρίσκεται σε διαδικασία υποδομής και απομάκρυνσης από εγκαταστάσεις που αποτελούσε δομικό στοιχείο ορατών επιφανειών σε υπέργεια συγκροτήματα και οικοδομές. Όταν αυτός βρίσκεται θαμμένος, το μόνο που ενδείκνυται είναι η απομόνωση του έτσι ώστε μελλοντικά να μην απελευθερωθούν ίνες στην ατμόσφαιρα. Συνεπώς η όποια προσπάθεια απομάκρυνσης του εγκυμονεί μεγαλύτερους κινδύνους σε όλη την αλυσίδα μεταφοράς του. Άλλωστε η ποσότητα και μόνον υποδεικνύει ότι θα έπρεπε να μεταφερθεί σχεδόν ολόκληρο το οικόπεδο στο εξωτερικό!

Το μέγεθος του παραλογισμού αποδεικνύεται εμβρόντητα με τις προκηρύξεις και εκτελέσεις έργων αντικατάστασης σωληνώσεων ύδρευσης από αμίαντο, όπου οι ίδιοι «Άρχοντες» αποφάσισαν εδώ και καιρό, ότι οι παλαιές αποξηλωμένες σωληνώσεις αμιάντου πρέπει να παραμείνουν θαμμένες υπογείως για πάντα και φυσικά ότι αυτό δεν είναι βλαβερό σε αυτή την περίπτωση.  Εδώ θα πρέπει να τονισθεί ότι οι σωλήνες ύδρευσης βρίσκονται σε δημόσιους χώρους, σε αντίθεση με το οικόπεδο της ΑΜΙΑΝΤΙΤ που αποτελεί ιδιωτική περιουσία.

Το βέβαιο είναι ότι για να υλοποιηθεί η «in situ» εξυγίανση σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα πρέπει να πληρούνται οι εξής όροι:  1ον προσπάθεια και χρόνος για την ενημέρωση του κοινού, 2ον πολιτική βούληση, 3ον αντίληψη σύγχρονης περιβαλλοντικής διαχείρισης και 4ον στοχοποίηση στη λύση του προβλήματος που ταλαιπωρεί την τοπική κοινωνία της Αχαΐας ανεξαρτήτως πολιτικού κόστους. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι πρώτοι 3 όροι με προϋποθέσεις διασφαλίζονται, θα κολλήσουμε στον 4ο που απ´ ότι φαίνεται στοιχειοθετεί για κάποιους τον σημαντικότερο όρο για την απόφαση αυτή.

Ο κύβος όμως ερίφθη! Οι τοπικοί Άρχοντες αποφάσισαν για «εξαγωγή». Για σκεφτείτε να έλεγαν το ίδιο και για τα Μεταλλεία Αμιάντου Βορείου Ελλάδος η για το οικόπεδο των πρώην εγκαταστάσεων της ΕΛΕΝΙΤ στη Χαλκίδα! Εκεί δεν ζουν άνθρωποι? Γιατί εκεί εγκρίθηκαν » in situ» λύσεις χωρίς εξαγωγές; Η απάντηση είναι προφανής: γιατί μερικές φορές… το περιβαλλοντικά ορθό είναι και αυτονόητο: ότι δηλαδή δεν είναι δυνατόν να επιμένουμε να στείλουμε στο εξωτερικό ένα ολόκληρο εργοστάσιο αμιάντου. Τον αμίαντο δεν τον φέραμε εμείς στο Δρέπανο. Τον βρήκαμε εκεί όταν μεγαλώσαμε και θέλουμε να γλυτώσουν τα παιδιά μας μεθαύριο απ´ αυτόν και να μεγαλώσουν υγεία. Η απόφαση της «μεταφοράς της ΑΜΙΑΝΤΙΤ» στο εξωτερικό είναι παραμυθάκι για μαθητές πρώτης δημοτικού που ταυτόχρονα χωρίς κανένα κόπο, διασφαλίζει πολιτικούς επαίνους από αφελείς ψηφοφόρους.

Δεν θα υλοποιηθεί ποτέ. Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ έκανε προσφυγή κατά της απόφασης (όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο) και το πρόβλημα διαιωνίζεται για άλλη μια φορά, τη στιγμή που θα μπορούσε να λυθεί με την περιβαλλοντική αποκατάσταση «in situ». Να πάμε ένα Βήμα παρακάτω όμως. Τι θα γίνει αν οι οικοπεδούχοι δεν πληρώσουν τα 40 εκατομμύρια,(όπως άλλωστε είναι και φυσικό).Τι θα γίνει μετά; Τι κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις το κράτος; Υπάρχει νομός που ορίζει ότι :

«Τα κράτη μέλη οφείλουν εν συνεχεία να προβαίνουν στην εξυγίανση των τοποθεσιών που έχουν υποστεί ρύπανση, στο πλαίσιο εθνικής στρατηγικής, το οποίο καθορίζει τις αντίστοιχες προτεραιότητες. Όταν είναι αδύνατο να αναλάβει ο υπεύθυνος το κόστος της εξυγίανσης της τοποθεσίας, το κράτος μέλος πρέπει να μεριμνά για τη χρηματοδότηση της αποκατάστασης.»

Αν δηλαδή επιμείνει στην απόφαση η Περιφέρεια, θα πρέπει να πληρώσει τα 40 εκ. το κράτος.  Αναρωτηθείτε λοιπόν που θα βρει και από ποιον – ους θα πάρει πίσω αυτά τα λεφτά !!!  Επίσης απορίας άξιο είναι το ποτέ θα ξεκινήσει να υλοποιείται το έργο της αποκατάστασης της ΑΜΙΑΝΤΙΤ με τα νέα δεδομένα που πρόεκυψαν!!!

Και φυσικά μέχρι τότε θα τρώμε…αμίαντο.
 
Ένας πολίτης της Αχαΐας.