Το καλοκαιράκι βρίσκεται «προ των πυλών», καθώς ο Ιούνης ετοιμάζεται ν΄ ανέβει στη …σκηνή του χρόνου, ενώ ο Μάης αποχωρεί …φιλοδωρώντας μας, τώρα στο τέλος, μια με βροχούλες και κρύο και μια με πολύ ζέστη! Η φύση «ανθεί και λουλουδίζει» και η μικρομέγαλη πόλη μας ακροβατεί εν μέσω κρίσης, ψάχνοντας να βρει τον …καλό της εαυτό.
Εντούτοις, στις 22 Μαΐου γιορτάστηκε όπως κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας, η οποία καθιερώθηκε το 1993 από τα Ηνωμένα Έθνη για την καλύτερη κατανόηση και ευαισθητοποίηση σε θέματα βιοποικιλότητας. Και όταν μιλάμε για βιολογική ποικιλότητα ή βιοποικιλότητα (biodiversity) αναφερόμαστε κυρίως στην ποικιλία των μορφών της ζωής: τα διάφορα φυτά, ζώα και μικροοργανισμούς, τα γονίδια που περιέχουν και τα οικοσυστήματα που σχηματίζουν.
Ως γνωστόν, αυτή η ποικιλία των ζωικών και φυτικών ειδών είναι ουσιαστικής σημασίας για την ανθρώπινη ύπαρξη, διαδραματίζοντας σημαντικό ρόλο στη βιώσιμη ανάπτυξη και την εξάλειψη της φτώχειας, ενώ αυτό το «ζων» κεφάλαιο της γης είναι προϊόν εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών εξελικτικής ιστορίας. Φυσικά, η διαδικασία της εξέλιξης συνεπάγεται ότι η δεξαμενή της ζώσας βιοποικιλότητας είναι δυναμική: αυξάνεται όταν παράγεται μια νέα γενετική ποικιλία, δημιουργείται ένα νέο είδος ή ένα νέο οικοσύστημα και μειώνεται όταν η γενετική ποικιλία μέσα σε ένα είδος περιορίζεται, όταν ένα είδος εξαφανίζεται ή όταν ένα σύμπλεγμα οικοσυστημάτων χάνεται.
Γιαυτό, …ζοφερά μας ηχούν τα στοιχεία της Κομισιόν σύμφωνα με τα οποία στην Ευρώπη 42% των θηλαστικών, 15% των πτηνών και 45% των πεταλούδων και των ερπετών τελούν υπό απειλή εξαφάνισης. Αλλά και οι τελευταίες εκθέσεις του ΟΗΕ, μας προβληματίζουν όταν λένε ότι το 12% του συνόλου των πτηνών του πλανήτη και το 10% των φυτών και των ζώων της Γης απειλούνται με εξαφάνιση, εξαιτίας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων και της υποβάθμισης των βιοτόπων, ενώ …ανατριχιάζουμε με τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων για εξαφάνιση του 1/3 της πανίδας από τη Γη έως το 2050 εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών!
Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι ότι, δυστυχώς, παρά τις διεθνείς διασκέψεις για την αναχαίτιση του φαινόμενου, ήδη από το 1992 (Ρίο Βραζιλίας), όπου και αποφασίστηκε η ανάσχεση της απώλειας ειδών και οικοσυστημάτων, δεν έχουν παρθεί ακόμα μέχρι και σήμερα πραγματικά αποφασιστικά μέτρα