Το θέμα της ηχορύπανσης ή της παραβίασης της κοινής ησυχίας τη νύχτα είναι μάστιγα στις πόλεις και ειδικά την Πάτρα. Το χειμώνα η κατάσταση αντιμετωπίζεται αρκετά ικανοποιητικά (διπλά τζάμια, ηχομόνωση κτηρίων κ.λπ.). Το καλοκαίρι όμως, που διαρκεί στις πόλεις για πέντε-έξι μήνες και, λόγω της οικονομικής κρίσης, οι κάτοικοι παραμένουν σχεδόν συνεχώς στις πόλεις, η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι κάτοικοι, σε σπίτια δίπλα σε πλατείες ή πεζόδρομους και όχι μόνο, είναι καταδικασμένοι να υφίστανται την απαράδεκτα δυνατή υπαίθρια μουσική ή πιο συχνά την οχλοβοή (δεν παίζουμε μουσική έξω, άρα δεν ενοχλούμε, λένε) από σαράντα-πενήντα ή παραπάνω νυχτόβιους θαμώνες, που δεν ελέγχουν τις συνομιλίες τους, μαζί με την απίστευτη ανοχή της Αστυνομίας, που δεν εφαρμόζει τα αυτονόητα, όταν υπάρχουν διατάξεις, που προστατεύουν τους πολίτες. Ο Νόμος, ας πούμε, περί κοινής ησυχίας, ενώ απαγορεύει τις φωνασκίες, ωστόσο δεν εφαρμόζεται, παρόλο που, όταν δεκάδες άτομα συνομιλούν ενοχλητικά μεταμεσονύχτια στην ύπαιθρο, δίπλα από τα παράθυρά μας, όταν θέλουμε να κοιμηθούμε, αυτό συνιστά φωνασκία.
Οι κάτοικοι αναγκάζονται το καλοκαίρι να κοιμούνται με διπλά τζάμια και air condition. Ταυτόχρονα, οι θαμώνες, που φωνασκούν μεταμεσονύκτια, απολαμβάνουν τη δροσιά της πλατείας ή του πεζόδρομου, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Κανείς δεν διαμαρτύρεται, πολλοί δεν δίνουν δεκάρα, εφόσον δεν διαταράσσεται η διασκέδασή τους, όταν επισκέπτονται τέτοια μέρη. Μάλιστα γελούν με νόημα σε τέτοιες περιπτώσεις χαρακτηρίζοντας τους άλλους αντιδραστικούς. Άλλοι άνθρωποι, υποτίθεται κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι, δεν ασχολούνται καν.
Τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν οι Δήμοι, που δίνουν τις άδειες άκριτα χωρίς να υπολογίζουν την αποδοχή ή όχι των κατοίκων των συνοικιών (τι πιο λογικό και ηθικό να έπρεπε να υπογράφουν όλοι οι κάτοικοι ότι αποδέχονται τέτοιου είδους καταστήματα στις γειτονιές τους, όπως γίνεται και στο εξωτερικό) αλλά και η ωσεί παρούσα Αστυνομία, που μάλιστα παρατηρεί τους θιγόμενους σε περιπτώσεις διαμαρτυρίας:
- Ακούστε Κύριε, είναι πταίσμα.
Η κατάσταση είναι ο μικρός «θάνατος» του ανήμπορου φτωχού κατοίκου, να μετακομίσει, ο οποίος έτυχε να έχει σπίτι σε περιοχή, που ο όποιος επιχειρηματίας έχει ανοίξει νυχτερινό μαγαζί. Αυτή η ηχορύπανση/όχληση λοιπόν έχει μετατραπεί σε πλημμέλημα/πταίσμα. Ελάχιστες είναι οι δυνατότητες, που έχει ο πολίτης να δικαιωθεί. Πρέπει να κάνει μια σειρά από τηλεφωνήματα τη νύχτα στην Αστυνομία, χάνοντας τον ύπνο και τη γαλήνη του και να περιμένει αν και πότε θα διαπιστωθεί παράβαση. Οι κάτοικοι ολόκληρων περιοχών «διώκονται» μέσα στα σπίτια τους (Ψηλά Αλώνια, Τριών Ναυάρχων, Ρήγα Φεραίου, Ηφαίστου, Βραχνέικα, Ρίο κ.λπ.) εξαιτίας της παρανομίας της ηχορύπανσης και της αδυναμίας/αδιαφορίας του συστήματος (Δήμος, Περιφέρεια, κράτος) να προστατεύσει τους κατοίκους των πόλεων υποβιβάζοντας σημαντικά την ποιότητα της ζωής τους.
Τι μπορεί να γίνει; Αν δεν αλλάξει ο τρόπος και τα κριτήρια χορήγησης των αδειών από τους Δήμους και την πολιτεία και αν η Αστυνομία συνεχίζει να μην κάνει τη δουλειά της (προστατεύοντας τους πολίτες), μία πιθανή λύση θα ήταν η προσφυγή σε κάποιο δικαστήριο της Ε.Ε. Επίσης, η ενημέρωση από οργανώσεις, όπως η ΟΙ.ΚΙ.ΠΑ. για την ενόχληση αρκετών συμπολιτών μας και την ευαισθητοποίηση των σχετικών καταστηματαρχών – θέτοντας ένα θέμα έλλειψης παιδείας και σεβασμού στον συνάνθρωπο, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Χρειάζεται ένωση των δυνάμεών μας και υποστήριξη από ομάδες ανθρώπων για την ποιότητα της ζωής στις πόλεις μας.
ΥΓ: Προφανώς και δεν επισκέπτομαι τέτοια μαγαζιά τις ώρες κοινής ησυχίας, για να μην συμμετέχω έμμεσα στο κακό, που αποδεδειγμένα προκαλούν.
Άρθρο του Δημήτρη Μωυσίδη, Μηχανικού Η/Υ και Πληροφορικής, MSc