Στις 8 Φεβρουαρίου μια παράξενη φωτιά ξέσπασε στην περιοχή Σταυρού Ερμιονίδας. Καίγονταν σύμμεικτα αστικά απορρίμματα που είχαν αποτεθεί εκεί προκειμένου να δεματοποιηθούν. Παράλληλα και λίγο πριν, στα τέλη Ιανουαρίου, ο Αλφειός στην Ηλεία, ποτάμι καθόλου ευκαταφρόνητο όταν φουσκώσει, παρέσυρε σκουπίδια από τον πρώην Χώρο Ανεξέλεγκτης Διάθεσης Απορριμμάτων στην περιοχή Φλόκα, ενώ απείλησε να παρασύρει και δέματα απορριμμάτων, σύμμεικτων βέβαια, που στοιβάζονται στην περιοχή «Ποτόκι», μια περιοχή παρά την κοίτη του που ανήκει στο φυσικό του πλημμυρικό πεδίο. Δέματα έχουν αποτεθεί επίσης επίσης, και λόγω μακροχρόνιας απόθεσης έχουν διαρροή τοξικών στραγγισμάτων, και σε περιοχή της Τέμενης Αιγίου.
Κοινός παρονομαστής σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι περίφημοι δεματοποιητές, οι οποίοι επιτρέπουν, υποτίθεται, να συμπιέσει κανείς σύμμεικτα απορρίμματα ως και στο ένα πέμπτο του όγκου, προκειμένου να τα επεξεργασθεί μηχανικά στην συνέχεια, πριν οδηγήσει το τελικό υπόλειμμα σε ταφή. Στην πράξη βεβαίως ισχύουν το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» καθώς επίσης και το «γαία πυρί μιχθήτω»
Δήμαρχοι που δεν τολμούν να εξηγήσουν στους πολίτες ότι χωρίς ανάληψη από τον καθένα της καθημερινής του ευθύνης να διαχωρίζει επιμελώς τα απορρίμματα που παράγει σε ανακυκλώσιμα και οργανικά, που προτιμούν να υπόσχονται μαγικές λύσεις «εξαφάνισης» του προβλήματος, βρίσκουν προσωρινή «και βλέπουμε» ανακούφιση στην δεματοποίηση χωρίς αύριο. Από την άλλη πλευρά συνεχίζουν –όπως και κάποιες τοπικές κοινωνίες- να αποκρούουν κάθε λύση χωροθέτησης επίσημου χώρου διαχείρισης απορριμμάτων και αποθέτουν χύμα σύμμεικτα σκουπίδια καθώς και τα περίφημα «προσωρινά» δέματα, έστω και αν προβλέπεται να εφαρμόζονται ήπιες μέθοδοι όπως κομποστοποίηση οργανικού και ταφή μόνο υπολείμματος.
Τα αποτέλεσμα του στρουθοκαμηλισμού αυτού είναι το αδιέξοδο και ο πολλαπλασιασμός των επιπτώσεων σε έδαφος και νερά αμέσως μόλις καιρικά φαινόμενα ή έκτακτα γεγονότα (συνήθως όχι αθώας προέλευσης) όπως η φωτιά στα δέματα της Ερμιονίδας συμβούν. Ανεξέλεγκτη εκπομπή διοξινών στην τελευταία περίπτωση, μόλυνση του ποταμού και της θάλασσας στην περίπτωση του Αλφειού, μόλυνση εδάφους και νερού στην (τουριστική!) περιοχή της Τέμενης.
Σε όλες τις περιπτώσεις περιβαλλοντικές οργανώσεις και ενεργοί πολίτες είχαν έγκαιρα μιλήσει για το αδιέξοδο των δεματοποιητών, για την ανάγκη οι δημοτικές αρχές να πάψουν να σπρώχνουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί και να τολμήσουν να πουν καθαρά στους πολίτες ότι χωρίς δική τους καθημερινή συμμετοχή το οικολογικό και οικονομικό κόστος της διαχείρισης των απορριμμάτων σε σύμμεικτη μορφή θα φτάσει σε αφόρητα επίπεδα. Διότι δεν είναι βέβαια βιώσιμες πρακτικές η αποστολή των σύμμεικτων απορριμμάτων του Αιγίου σε άλλες περιοχές (μετά την αποτυχία και της δεματοποίησης), η επανάπαυση στον ήδη υπερκορεσμένο σε δέματα χώρο στο «Ποτόκι» εκ μέρους του Δήμου Πύργου Ηλείας, ή η πυροσβετική εκ των υστέρων επέμβαση σε ξαφνικές φωτιές στα απορρίμματα της Ερμιονίδας.
Οι κάτοικοι της αραιοκατοικημένης Πελοποννήσου επί αιώνες διαχώριζαν και επαναχρησιμοποιούσαν τα οργανικά τους απορρίμματα. Αν δεν ξανατολμήσουμε να βρούμε ξανά το νήμα με τη σοφία αυτή του παρελθόντος θα συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε αδιέξοδα και όλο και όλο και χειρότερη μόλυνση νερών, εδαφών και αέρα. Γιατί, στην πραγματικότητα οι δεματοποιητές δεν δεματοποιούν σκουπίδια, αλλά αυταπάτες και ανευθυνότητα.
Γιώργος Κανέλλης