Ένα ευχάριστο αντάμωμα
Η ενημέρωση – εντολή από το αρχηγείο της ΟΙΚΙΠΑ ήταν: Στις 11 Ιουλίου 2014, ημέρα Παρασκευή και ώρα 12.30 ραντεβού στο λιμάνι της Πάτρας στην αίθουσα αναχωρήσεων. Σκοπός η έναρξη πραγματοποίησης της φετινής εξόρμησης – εκδρομής της ΟΙΚΟΠΑΡΕΑΣ στο εξωτερικό και ειδικότερα στην Τοσκάνη της Ιταλίας, η οποία είναι γνωστή σ’ολόκληρο τον κόσμο για την τέχνη της, την ιστορία της, τα όμορφα τοπία της και για τα κρασιά της. Αρχηγός της εκδρομής ο, πάντα σ’όλα, αειθαλής Γιώργος Βασιλακόπουλος.
Συνεπείς στο ραντεβού τους τα μέλη της ΟΙΚΟΠΑΡΕΑΣ, παλαιά και νέα, συναντηθήκαμε στον προαναφερθέντα χρόνο και τόπο και τις αγκαλιές και φιλιά διαδέχθηκαν οι σχετικές συζητήσεις αλληλοενημέρωσης για τα εκατέρωθεν προσωπικά νέα.
Μεγάλη χαρά στους παλαιούς της ΟΙΚΟΠΑΡΕΑΣ η επιστροφή, ύστερα από μία αναγκαστική διετή απουσία, των καλών φίλων Αντώνη και Ηρώς Ζούγρου, που ευχόμαστε και ελπίζουμε να είναι πάντα παρόντες.
Τέλος, αφού ολοκληρώθηκαν όλα τα προκαταρκτικά, επιβιβαστήκαμε στο πλοίο SUPERFAST XI της ΑΝΕΚ, το οποίο και αναχώρησε, στις 14.30, με προορισμό την Αγκόνα της Ιταλίας.
Ύστερα από ένα ήσυχο ταξίδι, φθάσαμε, το πρωί του Σαββάτου, στον προορισμό μας. Μετά την αποβίβασή μας από το πλοίο, επιβιβαστήκαμε στα δύο λεωφορεία, στο Νο 1 με τον αρχηγό Γ. Βασιλακόπουλο και το Νο 2 (ζωή να’χουμε, η ΟΙΚΟΠΑΡΕΑ για την Τοσκάνη έφθασε τα 97 άτομα).
Μοντεπουλτσιάνο και Μονταλτσίνο
Πρώτος σταθμός το Μοντεπουλτσιάνο, είναι το υψηλότερο χωριό της Τοσκάνης, χτισμένο σ’έναν ασβεστολιθικό λόφο, σε υψόμετρο 605 μέτρων από τη θάλασσα. Δεσπόζει πάνω από τη λίμνη Τραζιμέρνο και τους καταπράσινους λόφους της Ούμπρια, περιβάλλεται δε από οχυρωματικά τείχη του 1511.
Το χωριό απλώνεται γύρω από έναν κεντρικό ανηφορικό δρόμο, το Κόρσο, που πλαισιώνεται από ενδιαφέρουσες εκκλησίες και αναγεννησιακά μέγαρα.
Στο Μοντεπουλτσιάνο υπάρχει (μέσα στο Ντουόμο) ένα από τα αριστουργήματα της Σχολής της Σιένα, η «Κοίμηση της Θεοτόκου» ή όπως την αποκαλούν οι καθολικοί η «Ανάληψη της Θεοτόκου». Πρόκειται για ένα τρίπτυχο του Ταντέο ντι Μπαρτόλο (1401), που εντυπωσιάζει με τα πλούσια χρώματά του και τα φύλλα χρυσού, που το περιβάλλουν.
Το χωριό έχει πολλά οινοποιεία και εδώ παράγεται το γνωστό κόκκινο κρασί, το Vino Nobile di Montepulciano.
Επόμενος σταθμός το χωριό Μονταλτσίνο (αφού προηγουμένως περάσαμε μέσα από την PIENZA, γενέτειρα του Πάπα Πίου του β΄, ο οποίος, το 1459, προσπάθησε να μετατρέψει το χωριό του σε μοντέλο αναγεννησιακής πόλης) χωριό, γραφικό, ένα από τα πιο χαριτωμένα χωριά της Τοσκάνης, προσωπικά μού άρεσε πάρα πολύ. Το Μονταλτσίνο δείχνει σταματημένο στο παρελθόν με τους στενούς δρόμους του, τα πολλά μικρά μαγαζάκια και το θαυμάσιο κάστρο του (τη Φορτσέτα του 14ου αιώνα με τους εντυπωσιακούς προμαχώνες, που έχτισε ο Κόζιμος ο Α΄ το 1571), που δεσπόζει στα βόρεια του χωριού με καταπληκτική θέα στη γύρω περιοχή. Το Μονταλτσίνο υπήρξε το τελευταίο χωριό – πόλη της Δημοκρατίας της Σιένας, που παραδόθηκε στη Φλωρεντία.
Κύρια δραστηριότητα στο Μονταλτσίνο είναι η οινοπαραγωγή. Εδώ παράγονται εξαιρετικά κρασιά, όπως το γνωστό Brunello και το Rosso de Montalcino.
Με εξαιρετικές εντυπώσεις από την περιήγηση στα προαναφερθέντα χωριά συνεχίσαμε, διασχίζοντας την Κεντρική Τοσκάνη, περνώντας δίπλα από τη λίμνη Τραζιμέρνο (η μεγαλύτερη της Ιταλίας) και την Περούζια (πόλη με ονομαστό πανεπιστήμιο, της οποίας οι κάτοικοι ομιλούν τα γνήσια ιταλικά) για τη Σιένα, η οποία και δεσπόζει της κεντρικής Τοσκάνης. Στα βόρεια της Σιένας βρίσκεται η περιοχή του Κιάντι, όπου και παράγονται μερικά από τα καλλίτερα κρασιά της Ιταλίας. Στα νότια βρίσκεται η Κρέτε με τους χαρακτηριστικούς αργιλούχους και καταπράσινους λοφίσκους, όπου εκτρέφονται πρόβατα από το γάλα των οποίων παράγεται το τυρί «πικορίνο».
Γενικά η όλη διαδρομή μέχρι τη Σιένα υπήρξε καταπληκτική. Φανταστικές οι καλλιέργειες (αμπέλια, ελιές, κυπαρίσσια, καλλωπιστικά φυτά – ανθοκήπια, κλπ).
Σιένα και Σαν Τζιμινιάνο
Στη Σιένα φθάσαμε αργά το απόγευμα του Σαββάτου (12/7). Το δικό μας λεωφορείο εγκαταστάθηκε στο τριών αστέρων HOTEL MODERNO (όνομα και πράγμα, παλιό το κτίριο, αλλά με όλες τις ανέσεις, ευρύχωρα τα δωμάτια και το προσωπικό, σε γενικές γραμμές, εξυπηρετικό). Το ξενοδοχείο ήταν έξω από την ιστορική Σιένα, αλλά σχεδόν μία ανάσα από αυτή. Ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο υπήρχε η Scala Mobile Escalator, ήτοι πέντε επάλληλες σκάλες, ηλεκτροκίνητες και μη (ανάλογα με την επιθυμία και την ικανότητα του καθενός), οι οποίες σε ανέβαζαν και σε έβγαζαν μέσα στην ιστορική πόλη.
Η Σιένα ιδρύθηκε το 20 π.χ. ως ρωμαϊκή στρατιωτική βάση. Είναι χτισμένη, όπως και η Ρώμη, σε επτά λόφους. Η Σιένα χωρίζεται σε 17 περιφέρειες, τα ζώα – σύμβολα των οποίων διακρίνονται παντού.
Μετά την εγκατάστασή μας στο Ξενοδοχείο, από τις ηλεκτροκίνητες σκάλες, βρεθήκαμε μέσα στην ιστορική πόλη της Σιένας. Καταλήξαμε στην κεντρική πλατεία, στην PIAZZA DEL CAMPO, που αποτελεί την καρδιά της πόλης, έχει σχήμα κοχυλιού και μοιάζει μ’ένα τεράστιο αμφιθέατρο. Η εν λόγω πλατεία μετατρέπεται σε σκηνή για το «πάλιο», τον περίφημο ετήσιο ιππικό αγώνα. Εδώ βρίσκεται το παλάτσο πούμπλικο με το κωδωνοστάσιό του, που φιλοξενεί μερικά από τα μεγαλύτερα έργα τέχνης της πόλης.
Η Πιάτσα Ντελ Κάμπο αντιπροσωπεύει μία από τις ωραιότερες πλατείες της Ευρώπης. Σ’ένα εστιατόριό της δειπνήσαμε (το φαγητό λίγο και η τιμή τσουχτερή) και παρακολουθήσαμε και μικρό τελικό του παγκόσμιου ποδοσφαίρου της Βραζιλίας μεταξύ Βραζιλίας και Ολλανδίας (με νίκη της Ολλανδίας με σκορ 3-0). Η πρώτη μας επαφή με τη Σιένα υπήρξε άριστη (είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε και παραδοσιακά δρώμενα από τις συντεχνίες της πόλης).
Το πρωί της Κυριακής (13/7) άρχισε η ξενάγησή μας στη Σιένα. Ξεναγός μας η κ. Στέλλα Θεοδώρου (ελληνίδα από την Έδεσσα, που ζει και εργάζεται στην Ιταλία). Επισκεφθήκαμε την προαναφερθείσα πλατεία, Ντελ Κάμπο, η οποία στην αρχή δημιουργήθηκε ως ρωμαϊκή αγορά. Το 1923 το Συμβούλιο των Εννέα, που κυβερνούσε την πόλη, μετέτρεψε την πλατεία στη σημερινή της μορφή (ολοκληρώθηκε το 1349 με την προσθήκη του πλακόστρωτου), ως πυρήνα όλης της πόλης και σύμβολο της πίστης των πολιτών της Σιένα στην πόλη τους και όχι στις οικογενειακές φατρίες. Η πλατεία χωρίστηκε σε εννέα διακριτούς τομείς, που συμβόλιζαν το Συμβούλιο των Εννέα, υπεύθυνου για τη διακυβέρνηση της μεσαιωνικής Πόλης της Σιένας.
Στην πλατεία δεσπόζει το Παλάτσιο Πούμπλικο, το κομψό γοτθικό κτίριο, που στεγάζει, μέχρι και σήμερα, το δημαρχείο της πόλης (ολοκληρώθηκε το 1342). Στις αίθουσες του Παλάτσιο Πούμπλικο εκτίθενται καταπληκτικά έργα τέχνης (δυστυχώς δεν τις επισκεφθήκαμε). Ο πύργος – Το κωδωνοστάσιό του, έχει ύψος 102 μ. και είναι ο δεύτερος ψηλότερος πύργος της μεσαιωνικής Ιταλίας (οι πύργοι των κυβερνητών, ήταν τα ρολόγια του λαού – το χτύπημα της καμπάνας προσδιόριζε την ώρα). Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει ένα περίτεχνο συντριβάνι, το Φόντε Γκαϊα, μία ορθογώνια κρήνη, κοσμημένη με αγάλματα, που είχε φιλοτεχνήσει ο Τζάκοπο ντέλα Κουέρτσα και η οποία έχει απομακρυνθεί για να προστατευθεί (αυτή που είδαμε είναι αντίγραφο). Το νερό έρχεται μέσω σωλήνων μήκους 25 χιλιομέτρων από ένα υδραγωγείο, απ’όπου υδρεύεται η πόλη από τον 14ο αιώνα.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Ντουόμο της Σιένας (Ντουόμο από τον λατινικό όρο Domus Dei, δηλαδή Οίκος του Θεού, είναι ο καθεδρικός ναός της πόλης – για μας, το αντίστοιχο, είναι ο μητροπολιτικός ναός).
Το Ντουόμο της Σιένας (1136-1382) είναι αφιερωμένο στην Ανάληψη της Θεοτόκου (Κοίμηση της Θεοτόκου για μας, τους ορθοδόξους) και είναι ένας από τους πλέον εντυπωσιακούς ναούς της Ιταλίας, που είναι χτισμένοι σε γοτθικό ρυθμό. Στην προσπάθεια των κατοίκων της Σιένας να ξεπεράσουν σε μέγεθος το Ντουόμο της Φλωρεντίας, προσπάθησαν να επεκτείνουν το ναό, με ένα επιπλέον κλίτος προς τα δεξιά. Το εγχείρημα δεν ολοκληρώθηκε λόγω της πανούκλας, που χτύπησε την πόλη το 1338, θανατώνοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Εντυπωσιακό, επίσης, είναι το δάπεδο του ναού, που αποτελείται από 56 αφηγηματικές συνθέσεις, δημιουργίες των μεγαλύτερων καλλιτεχνών της Σιένας. Εκεί βρίσκεται και η βιβλιοθήκη Πικολομίνι (είναι αυτός που έγινε Πάπας με το όνομα Πίος ο β΄ και καταγόταν από την Πιέντσα – υπήρξε ανθρωπιστής και φιλόμουσος), η οποία κοσμείται με υπέροχες τοιχογραφίες του Πιντορίκιο. Στην αριστερή πτέρυγα του Ναού βρίσκεται ο γοτθικός οκταγωνικός ανάγλυφος άμβωνας, έργο του Νικόλα Πιζάνο (1268). Επίσης, υπάρχουν όλες οι προσωπογραφίες των Παπών της Ρώμης, εκτός της Πάπισσας Ιωάννας.
Σημειώνουμε, ότι η Σιένα ήταν πάντα ένα πέρασμα και όποιος ήθελε να περάσει έπρεπε να πληρώσει κάποιο ποσό. Ίσχυε το Qui Sei? Dove vai? και un fiorino, ήτοι: Ποιος είσαι; Πού πας; Ένα φιορίνι (πλήρωσε). Αυτό το ποσό που πλήρωναν οι ταξιδιώτες ήταν τα διόδια της τότε εποχής. Εμείς, οι Έλληνες, τα εκσυγχρονίσαμε, τα ακριβύναμε και τα πληρώνουμε χωρίς να μας ρωτάνε και χωρίς να τους ρωτάμε.
Δεν είναι τυχαίο, ότι στη Σιένα ιδρύθηκε η πρώτη τράπεζα του κόσμου η Monde di Paski, η οποία πρόσφατα πτώχευσε. Η Σιένα έχει πανεπιστήμιο και γύρω στους 70.000 κατοίκους. Έχει τέσσερις προστάτες αγίους, σε αντίθεση με τη Φλωρεντία, που έχει έναν (τον Άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή), με αποτέλεσμα οι Φλωρεντινοί να τους ειρωνεύονται.
Η ξενάγηση συνεχίσθηκε στο διασημότερο χωριό της Τοσκάνης, με τους περίφημους πύργους του, στο Σαν Τζιμινιάνο. Το χωριό αυτό ιδρύθηκε ως ετρουσκικός οικισμός, που αργότερα πέρασε σε ρωμαϊκά χέρια. Έφτασε στο αποκορύφωμα της ακμής του κατά τα μεσαιωνικά χρόνια, όταν η θέση του, δίπλα στα εμπορικά σταυροδρόμια και στα περάσματα των δρόμων, που ακολουθούσαν οι προσκυνητές, αύξησε τον πλούτο και τη δύναμή του. Οι συγκρούσεις μεταξύ των ισχυρών οικογενειών και η επιδημία πανώλης, ο διαβόητος Μαύρος Θάνατος, το οδήγησαν στην παρακμή και το 1348 το χωριό παραδόθηκε τελικά στο Δουκάτο της Φλωρεντίας.
Από τους 72 πύργους του, που είχε αρχικά, σήμερα έχουν απομείνει 14 και είναι ορατοί από απόσταση αρκετών χιλιομέτρων από το χωριό. Χαρακτηριστικοί είναι οι δύο ισοϋψείς πύργοι, οι και «δίδυμοι πύργοι» αποκαλούμενοι. Η θέα είναι καταπληκτική προς την κοιλάδα, όπου οι υπάρχουσες καλλιέργειες αποδεικνύουν το εύφορο του εδάφους και την αγάπη των κατοίκων – καλλιεργητών στη μάνα γη. Παντού πράσινο, λουλούδια, φως, καθαρή ατμόσφαιρα και ηρεμία. Η επιτυχημένη σύζευξη του σύγχρονου τρόπου ζωής με σεβασμό στο περιβάλλον, στην ιστορία και στην παράδοση, στο ωραίο αυτό χωριό, αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός.
Εξαιρετική εντύπωση μας έκανε, για όσους το επισκέφθηκαν, το μουσείο εκκλησία με τα ασθενοφόρα του μεσαίωνα, έκθεμα όντως εντυπωσιακό. Επίσης, πολύ ωραία ήταν και η εκκλησία Sant’Agostino. Τέλος, παρατηρήσαμε, ότι σ’όλα, γενικά, τα μαγαζιά και κυρίως σ’αυτά της via san Giovanni, ήταν πολύ προσεγμένη η παρουσίαση των προς πώληση εμπορευμάτων τους και κυρίως στα καταστήματα – κάβες (προφανώς οι Ιταλοί ξέρουν πολύ καλά πώς να παρουσιάζουν και να πωλούν τα προϊόντα τους).
Με τις καλύτερες εντυπώσεις από την επίσκεψή μας στο Σαν Τζιμινιάνο, επιστρέψαμε στη Σιένα, όπου συνεχίσαμε, ελεύθερα και κατά παρέες, την περιήγησή μας στα δρομάκια της (μια ξαφνική ωριαία καλοκαιρινή μπόρα καθυστέρησε λίγο … τη δράση μας). Πολλοί γευματίσαμε στην ελληνική ταβέρνα, στην “La Taberna di Greco” (με ωραίο φαγητό και κρασί, καλό σέρβις και ικανοποιητικές τιμές) και αφού παρακολουθήσαμε, στο σαλόνι του ξενοδοχείου μας, και τον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος ποδοσφαίρου της Βραζιλίας μεταξύ Γερμανίας και Αργεντινής με νίκη της πρώτης με σκορ 2-0 (παραδόξως όλοι ήταν με το μέρος της Αργεντινής!), ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας στη μεσαιωνική Σιένα.
Εθνικό Πάρκο Καζεντίνο
Το πρωί της Δευτέρας (14/7) αφήσαμε τη Σιένα με προορισμό το Εθνικό Πάρκο Καζεντίνο. Η διαδρομή, όπως συμβαίνει στην Τοσκάνη, θαυμάσια. Μόλις φθάσαμε στο Πάρκο, άρχισε η ξενάγηση από ειδικούς Ιταλούς ξεναγούς (ξενάγηση στο αγγλικά και μετάφραση στα ελληνικά από τους αγγλομαθείς της ΟΙΚΟΠΑΡΕΑΣ). Το πάρκο έχει έκταση 368 τ.χιλ. και είναι το μεγαλύτερο της Ιταλίας. Βρίσκεται δίπλα από τα Απέννινα Όρη και είναι προστατευόμενο. Φιλοξενεί μία μεγάλη ποικιλία χλωρίδας και πανίδας (είδαμε ελάφια). Από την περιοχή αυτή πηγάζει, κυρίως, ο ποταμός Άρνος, μέσω του οποίου η ξυλεία από το δάσος έφθανε στη Φλωρεντία και στο Λιβόρνο, το λιμάνι της Τοσκάνης (το δεύτερο σε μέγεθος λιμάνι της Ιταλίας).
Η πεζοπορία και η ξενάγηση ήταν εξαιρετική. Επισκεφθήκαμε το ιστορικό μοναστήρι “CAMALDOLI”, που βρίσκεται μέσα στο πάρκο (χαρακτηριστικά: Η πόρτα εισόδου του μοναστηριού με τους συμβολισμούς του, τα κελιά των μοναχών, η τάξη και η καθαριότητα, τα λουλούδια, η ησυχία και η ηρεμία του τοπίου). Είδαμε δέντρα ύψους 45 μέτρων και ηλικίας 300 ετών, μικρούς καταρράκτες, λίμνες, το μικρό εκκλησάκι της «Παναγίας του χιονιού», κλπ. Άριστη εντύπωση μας έκανε το φαρμακείο του Μοναστηριού, η “ANTICA FARMACIA DEL MONACI CAMALDOLESI” (1331), όπου είδαμε τα σκεύη – εργαλεία, που χρησιμοποιούσαν στο μεσαίωνα και μετά για την παρασκευή διαφόρων φαρμάκων. Επίσης, επισκεφθήκαμε έναν παλιό νερόμυλο και ένα μουσείο με ταριχευμένα πουλιά του πάρκου (ήταν εντυπωσιακό, μεγάλη η ποικιλία των εκθεμάτων).
Τέλος, αφού γευματίσαμε σε εστιατόριο, εντός του πάρκου, τοπικές γευστικές ποικιλίες (οι τιμές ικανοποιητικές) αναχωρήσαμε για την Φλωρεντία, την πόλη των λουλουδιών.
Φλωρεντία
Το απόγευμα της Δευτέρας (14/7) φθάσαμε στη Φλωρεντία. Η είσοδος στην πόλη προαπαιτεί την καταβολή διοδίων, τα οποία τα καρπούται ο δήμος (παλιά και προσοδοφόρος η τακτική αυτή, η οποία και κατέστησε την Φλωρεντία πλουσιότατη, γεγονός, που συνετέλεσε στην ανάπτυξη και στην πρόοδο της τέχνης, τέχνη χωρίς χρήμα – χορηγούς, κατά κανόνα, δεν υπάρχει).
Οι επιβαίνοντες στο λεωφορείο Νο 1 εγκατασταθήκαμε στο «HOTEL RAFAELLO», τεσσάρων αστέρων, έξω από το κέντρο της πόλης (οι υπόλοιποι, οι επιβαίνοντες στο λεωφορείο Νο 2, εγκαταστάθηκαν σε άλλο ξενοδοχείο. Υπάρχει δυσκολία στην εξεύρεση ξενοδοχειακών καταλυμάτων εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των τουριστών και της, σχεδόν, ανυπαρξίας μεγάλων ξενοδοχείων, λόγω απαγόρευσης της ανέγερσης μεγάλων, σε όγκο και κυρίως σε ύψος, ξενοδοχειακών μονάδων). Αμέσως μετά την εγκατάστασή μας στο ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης, σε μία πρώτη «ανεπίσημη» επαφή με την πρωτεύουσα της Τοσκάνης.
Η Φλωρεντία ιδρύθηκε το 59 π.χ. ως αποικία βετεράνων στρατιωτικών μετά από νόμο που εξέδωσε ο τότε ρωμαίος αυτοκράτορας Ιούλιος Καίσαρας. Το 1252 κόβεται, στη Φλωρεντία, το πρώτο χρυσό φιορίνι, ένα από τα πιο ισχυρά νομίσματα της εποχής, όπως π.χ. το σημερινό ευρώ. Η Φλωρεντία στην ακμή της, περί το 1250, ήταν η μεγαλύτερη και πλουσιότερη πόλη της Ευρώπης. Υπήρξε μία κοινωνία οργανωμένη σε συντεχνίες, με μεγαλύτερες αυτές των εμπόρων και των τραπεζιτών, και έγινε πρωτεύουσα, η δεύτερη κατά σειρά (η πρώτη πρωτεύουσα υπήρξε το Τορίνο) της ενωμένης Ιταλίας από το 1865-1871, οπότε, στη συνέχεια, αφού, προηγουμένως, ελευθερώθηκε από τη γαλλική και παπική κατοχή, γίνεται η Ρώμη (η πάλαι ποτέ πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας). Ο σημερινός πληθυσμός της Φλωρεντίας πλησιάζει τους 500.000 κατοίκους και ο μέχρι πριν λίγους μήνες δήμαρχος της πόλης, ο Ματέο Ρέντσι, έγινε πρωθυπουργός της χώρας. Η Φλωρεντία υπήρξε κέντρο εμπορίου κατά το μεσαίωνα και κυβερνήθηκε, κυρίως, από την οικογένεια των Μεδίκων (για τρεις αιώνες), έμβλημά της είναι ο κρίνος. Η Φλωρεντία είναι μία αναγεννησιακή πόλη, σε αντίθεση με τη Σιένα, που είναι μεσαιωνική. Φλωρεντινοί υπήρξαν ο Δάντης (εθνικός ποιητής της Ιταλίας, θεωρείται ο πατέρας της ιταλικής γλώσσας), ο Τζιάκομο Ροσσίνι, ο Ούγκο Φώσκολο, ο φονταμενταλιστής μοναχός Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα, ο Νικολό Μακιαβέλι, ο Αμέριγκο Βεσπούτσι και πλήθος καλλιτεχνών (Τζιοβάνι, Αντρέα και Νικόλα Πιζάνο, Ντονατέλο, Μικελότο, Μποτιτσέλι, Τζιότο, κλπ). Σήμερα, εκτός των άλλων, η Φλωρεντία είναι η πατρίδα των οίκων μόδας.
Την Τρίτη (15/7) άρχισε η επίσημη ξενάγησή μας στην Φλωρεντία με ξεναγό την Ελληνίδα κ. Νανά, που ζει και εργάζεται στη Φλωρεντία (με αξιόλογες σπουδές στην ιστορία της τέχνης και εξαιρετική επαγγελματία, που ήθελε να μεταδώσει τις γνώσεις της, πράγμα που δεν το εκμεταλλευθήκαμε).
Η ξενάγησή μας άρχισε από την πλατεία του Μιχαήλ Άγγελου δια μέσου μία ωραιότατης λεωφόρου ανάμεσα σε σειρές από κυπαρίσσια και άλλα δέντρα. Η θέα από την πλατεία καταπληκτική, μπροστά σου βλέπεις, σχεδόν, ολόκληρη την πόλη. Δικαίως ονομάζεται η «βεράντα», το «μπαλκόνι» της Φλωρεντίας. Η εν λόγω πλατεία σχεδιάστηκε τον προηγούμενο αιώνα από τον αρχιτέκτονα Πότζι. Απολαύσαμε τη θέα και φωτογραφηθήκαμε. Μετά από εμάς, προφανώς ζήλεψε και την επισκέφθηκε και ο Πρωθυπουργός μας μετά τη συζύγου του, συνοδευόμενοι από το πρωθυπουργικό ζεύγος της Ιταλίας, για να απολαύσουν τη θέα και για να φωτογραφηθούν (η Ιταλία είναι αυτή την εποχή, το δεύτερο εξάμηνο του 2014, η προεδρεύουσα χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης).
Η ξενάγησή μας συνεχίστηκε στα αξιοθέατα της πόλης και μεταξύ των άλλων επισκεφθήκαμε το Ντουόμο (Ναός, γοτθικού ρυθμού, είναι αφιερωμένος στην Αγία Μαρία του Άνθους με σαφή αναφορά στη λατινική ονομασία της Φλωρεντίας, δηλ. η πόλη του άνθους. Η κατασκευή του άρχισε το 1296 και τελείωσε το 1436, ήτοι κράτησε 140 χρόνια) με το, ύψους 89 μέτρων, κωδωνοστάσιό του (από τα ωραιότερα της Ιταλίας με 414 σκαλοπάτια, το οποίο σχεδιάστηκε από τον Τζιότο). Το Ντουόμο της Φλωρεντίας είναι μεγαλύτερο και πιο απλό από αυτό του Μιλάνου και λίγο μικρότερο από τον Άγιο Πέτρο του Βατικανού στη Ρώμη. Στην ίδια πλατεία του Ντουόμο βρίσκεται και το Βαπτιστήριο με τις θαυμάσιες ανατολικές θύρες του Λορέντσου Γκιμπέρτι, τις οποίες ο Μιχαήλ Άγγελος, όταν τις είδε, ενθουσιασμένος, τις ονόμασε «πύλες του Παραδείσου». Οι αυθεντικές βρίσκονται στο μουσείο του Ντουόμο (αυτές, που είδαμε, είναι αντίγραφα). Το Βαπτιστήριο είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή.
Ακολούθησε η επίσκεψή μας στην όντως εντυπωσιακή Πιάτσα ντέλα Σινιορία, η πλατεία της Γερουσίας, η οποία είναι ένα μοναδικό υπαίθριο μουσείο με αγάλματα, όπως ο Μέγας Δούκας Κόζιμος ο Α΄ του Τζιανμπολόνια (1595), η Κρήνη του Ποσειδώνα του Αμανάτι (1575), ο Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου (συμβολίζει το θρίαμβο της δημοκρατίας επί της τυραννίας), ο Βιασμός των Σαβίνων, επίσης του Τζιανμπολόνια (1583), ο Περσέας, μπρούτζινο άγαλμα του Τσελίνι (1554), ο Ηρακλής του Μποντινέλι (1534), η Λότζα ντέι Λάντσι (περιστύλιο των Λογχών) του Ορκάνια (1382), όπου φιλοξενεί τις δημόσιες εκδηλώσεις της πόλης και όπου υπάρχουν συγκεντρωμένα πολλά γλυπτά. Στην πλατεία βρίσκεται το εντυπωσιακό Παλάτσιο Βέκιο (παλαιό παλάτι), όπου, μεταξύ των άλλων, στεγάζεται το Δημαρχείο της πόλης και πολλά αξιόλογα έργα. Στην εν λόγω πλατεία πραγματοποιήθηκε, στις 23 Μαΐου 1498, η καταδίκη σε θάνατο δια πυρός του Σαβοναρόλα (υπάρχει και σχετική πινακίδα μπροστά στην κρήνη του Ποσειδώνα). Τα αγάλματα του Δαβίδ και του Ηρακλή τοποθετήθηκαν μπροστά στην κυρία είσοδο του Παλάτσιο Βέκιο ως σύμβολα της ανακτηθείσας και με ζήλο διατηρηθείσας ελευθερίας αλλά και ένα είδος προειδοποίησης γι’αυτούς που θα ήθελαν να καταλύσουν τη Δημοκρατία. Όταν η Φλωρεντία έγινε πρωτεύουσα της Ιταλίας, το Παλάτσιο ήταν η έδρα της Βουλής και του Υπουργείου των εξωτερικών. Από το 1872 είναι η έδρα της Δημαρχίας της Φλωρεντίας.
Σειρά στη ξενάγηση πήρε η περίφημη Πόντε Βέκιο (παλαιά γέφυρα) που περνάει πάνω από τον ποταμό Άρνο και ενώνει τα δύο τμήματα της πόλης. Είναι η πιο παλιά γέφυρα, από τις εννέα υπάρχουσες. Πρόκειται για μία μεσαιωνική πέτρινη γέφυρα, που μέχρι το 1218 ήταν η μοναδική γέφυρα, που ένωνε τις ακτές πάνω από τον ποταμό Άρνο. Ανακατασκευάστηκε το 1345 και είναι η μόνη γέφυρα της πόλης, που δεν ανατινάχτηκε κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πάνω στη γέφυρα, κατά μήκος, υπάρχουν σήμερα πολλά μαγαζιά που επιδίδονται στην κατασκευή και εμπορία κοσμημάτων και τα οποία αντικατέστησαν τα παλαιά σφαγεία, βυρσοδεψία και σιδεράδικα (εκδιώχθηκαν το 1593 από τον Δούκα Φερδινάνδο Α΄, εξαιτίας του θορύβου και της δυσοσμίας που προκαλούσαν). Στη μέση της γέφυρας βρίσκεται η προτομή του Μπενβετούτο Τσελίνι (1500-71), του διασημότερου από όλους τους Φλωρεντίνους χρυσοχόους, και στήθηκε το 1900. Η Πόντε Βέκιο είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά αξιοθέατα της Φλωρεντίας, με φανταστικό ηλιοβασίλεμα (μοναδική εμπειρία για ένα ερωτευμένο ζευγάρι).
Το απόγευμα η ξενάγηση συνεχίστηκε στο διασημότερο μουσείο της Ιταλίας και σε μία από τις ωραιότερες και πλέον φημισμένες πινακοθήκες του κόσμου στο Ουφίτσι, όπου φιλοξενείται μία συλλογή μοναδικών πινάκων, έργα των μεγαλύτερων ζωγράφων της Φλωρεντινής Αναγέννησης.
Λέγεται, ότι για την ιστορία της Τέχνης, αν είναι να δεις μόνο ένα μουσείο, αυτό είναι η πινακοθήκη Ουφίτσι, το καύχημα των Μεδίκων. Ο ετήσιος αριθμός των επισκεπτών που δέχεται υπερβαίνει το 1.500.000 άτομα.
Η κατασκευή του κτιρίου, που φιλοξενεί το Ουφίτσι, άρχισε το 1560. Είναι έργο του Βαζάρι, ο οποίος έλαβε την εντολή να κατασκευάσει ένα κτίριο, στο οποίο θα στεγάζονταν όλα τα γραφεία της Διοίκησης της πόλης και έτσι το κτίριο παίρνει το όνομα Ουφίτσι (Uffici), ήτοι γραφεία.
Σήμερα, οι αίθουσες του Μουσείου – Πινακοθήκης φιλοξενούν την αφρόκρεμα της Φλωρεντινής τέχνης του 14ου και 15ου αιώνα, αλλά και αριστουργήματα από άλλα σημεία της Ιταλίας. Κορυφαία εκθέματα, στα οποία στάθηκε η ξεναγός μας, ήταν ο «Ευαγγελισμός» του Σιμόνε Μαρτίνι, «η προσκύνηση των Μάγων» του Τζεντίλε ντα Φαμπριάνο, «η Άνοιξη», «η Γέννηση της Αφροδίτης» και η «Παναγία του Ροδιού» του Μποτιτσέλι, «η Παναγία με το βρέφος και τους Αγγέλους» του Φ. Λίππι, «ο Ευαγγελισμός» του Λεονάρδου Ντα Βίντσι, «η Παναγία με την καρδερίνα» του Ραφαήλ, «η Αγία Οικογένεια» (δίσκος) του Μιχαήλ Άγγελου, «ο Δούκας και η Δούκισσα του Ουρμπίνο» του Πιέρο ντέλα Φραντζέσκα, «η Αφροδίτη του Ουρμπίνο» του Τιτσιάνο, καθώς και σε αντιπροσωπευτικούς πίνακες των Μικελάντζελο και Ντονατέλο.
Επισημαίνεται, ότι από το 1581 οι κληρονόμοι του Κόζιμου χρησιμοποιούσαν αυτόν τον χώρο για να εκθέτουν τους θησαυρούς των Μεδίκων, δημιουργώντας το πρώτο και παλαιότερο, τώρα, μουσείο έργων τέχνης στον κόσμο. Επίσημα για το κοινό, κατά την ξεναγό μας, άνοιξε το 1769.
Μετά το τέλος της ξενάγησης, γύρω στις 8 μ.μ., αρκετοί από την ΟΙΚΟΠΑΡΕΑ ανεβήκαμε στην καφετέρια του μουσείου, στην “CAFFETTERIA BARTOLINI”, ξεκουραστήκαμε και μερικοί συνεχίσαμε την περιήγηση στις αίθουσες και στα εκθέματα του Μουσείου. Ολοκληρώνοντας δε την επίσκεψή μας, αποζημιωθήκαμε με το θαυμάσιο πανοραμικό θέαμα από τον Βαζαριανό διάδρομο προς το Πόντε Βέκκιο.
Αφού αποχωρήσαμε από το Ουφίτσι, κάποιοι παρακολουθήσαμε μία θαυμάσια συναυλία κλασσικής μουσικής στην πιάτσα ντέλα Σινιορία.
Φυσικά και φάγαμε παγωτό στο ιστορικό Βιβόλι («BAR VIVOLI»), που θεωρείται η καλύτερη τζελατερία, η οποία ισχυρίζεται, ότι κάνει «το καλύτερο παγωτό του κόσμου» και επισκεφθήκαμε «χαζεύοντας», τις εντυπωσιακές βιτρίνες, που είναι εκτεθειμένη όλη η ιταλική μόδα στην οδό Τορναμπουόνι, την, κατά την ξεναγό μας, «οδό της αμαρτίας».
Σημειώνουμε, επίσης, στο κέντρο της πόλης, την ύπαρξη ενός δρόμου των Ελλήνων του «BORCO DE GRECI», κατά μία εκδοχή από το 1439, κατά τη σύνοδο της Φλωρεντίας, την τελευταία μεταξύ Δυτικής και Ανατολικής Εκκλησίας (παντού και πάντα οι Έλληνες, από γεννησιμιού τους «παγκοσμιοποιημένοι» και ταξιδευτές). Δεν πρέπει, επίσης, να περάσει απαρατήρητο το γεγονός της ύπαρξης στη Φλωρεντία μίας τεράστιας βιβλιοθήκης με επτά (7) εκατομμύρια βιβλία και χειρόγραφα, η οποία υπέστη τεράστια καταστροφή στη μεγάλη πλημμύρα του 1964, η αποκατάσταση της οποίας συνεχίζεται.
Τέλος, είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε, και στη Φλωρεντία (όπως και στη Σιένα), παραδοσιακά – ιστορικά δρώμενα των συντεχνιών, καθώς και αναπαράσταση της επιστροφής της σωρού του Μιχαήλ Άγγελου από τη Ρώμη στη Φλωρεντία για την ταφή του.
Λούκα και Πίζα
Το πρωί της Τετάρτης (16/07) εγκαταλείψαμε το «HOTEL RAFFAELLO» και κατευθυνθήκαμε για την Λούκα, σε μία εξαιρετική διαδρομή (θαυμάσιες καλλιέργειες και κυρίως φυτώρια καλλωπιστικών φυτών).
Η Λούκα δημιουργήθηκε ως ρωμαϊκή αποικία το 180 π.Χ. και αργότερα έγινε η πρώτη χριστιανική πόλη της Τοσκάνης και έδρα των αυτοκρατορικών ηγεμόνων της περιοχής. Ευημερούσε, δεύτερη σε πλούτο μετά τη Φλωρεντία, χάρη στους τραπεζίτες και στους υφασματέμπορούς της, γεγονός που της επέτρεψε να κυριαρχήσει, για αιώνες, στη Δυτική Τοσκάνη. Ανεξάρτητη από το 1799, πέρασε, τελικά, στο Μεγάλο Δουκάτο της Φλωρεντίας το 1847.
Η πόλη περιβάλλεται από τα πιο καλοδιατηρημένα αναγεννησιακά τείχη στην Ευρώπη, που ανηγέρθησαν για την άμυνα της πόλης κατά των Δουκών της Τοσκάνης.
Ξεναγηθήκαμε στο Ντουόμο της πόλης, που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα. Αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του περίτεχνου ρομανικού ρυθμού της Πίζας. Ο Ναός είναι αφιερωμένος στον Άγιο Μαρτίνο. Πρόκειται για τον Ρωμαίο στρατιώτη, που απεικονίζεται στην πρόσοψη να σκίζει το μανδύα του με ένα ξίφος, για να τον μοιραστεί με ένα ζητιάνο. Το εσωτερικό του Ντουόμο εξαιρετικό, το πρώτο Ντουόμο, από όσα έχουμε επισκεφθεί, που έχει γυναικωνίτη. Επίσης, εντός του Ντουόμο, υπάρχει ο τάφος της Ιλάρια ντελ Καρέτο, μαρμάρινο γλυπτό του Τζιάκοπο ντέλα Κουέρτσα, το Βόλτο Σάντο, κλπ.
Σύμβολο της Λούκα είναι το Τόρε ντέι Γκουινίτζι, ο μεσαιωνικός πύργος με τις βελανιδιές, που έχουν φυτρώσει στην κορυφή του. Τέλος, επισκεφθήκαμε τη γραφική Πιάτσα ντε Μερκάτο, η οποία έχει το σχήμα αρχαίου ρωμαϊκού αμφιθεάτρου. Η πλατεία περιβάλλεται από μεσαιωνικά σπίτια, που χτίστηκαν γύρω από τους τοίχους του αμφιθεάτρου, ακολουθώντας πιστά το σχήμα τους. Σ’έναν τοίχο ενός σπιτιού είδαμε την ελληνική σημαία (παντού οι Έλληνες). Επίσης είδαμε και το σπίτι, την Κάζα ντι Πουτσίνι, όπου γεννήθηκε ο Τζιάκομο Πουτσίνι (1858-1924), που συνέθεσε μερικές από τις δημοφιλέστερες όπερες. Χαρακτηριστικό της Λούκα είναι η μεγάλη χρήση, από τους κατοίκους της για τη μετακίνησή τους, του ποδηλάτου (άκρως οικολογικό μέσο μεταφοράς). Τέλος, επισημαίνουμε, ότι η Λούκα υπήρξε το πιο σπουδαίο κέντρο μεταξουργίας της Ευρώπης.
Από τη Λούκα συνεχίσαμε για την πόλη της Πίζας, την πατρίδα του Γαλιλαίου. Την πόλη, που με το ναυτικό της, από τον 11ο έως τον 13ο αιώνα, κυριαρχούσε στη δυτική Μεσόγειο. Σήμερα έχει 100.000 κατοίκους, ένα πολύ καλό Πανεπιστήμιο (πολιτικές, νομικές και οικονομικές επιστήμες) και αεροδρόμιο.
Η επίσκεψή μας στην Πίζα περιορίστηκε στην Πιάτσα ντέι Μιράκολι (Πλατεία των Θαυμάτων), μία μεγάλη καταπράσινη πλατεία με τον γνωστό κεκλιμένο πύργο της Πίζας, το Ντουόμο, το Βαπτιστήριο και το Κάμπο Σάντο (το κοιμητήριο). Ο χρόνος λιγοστός, ο Τόρε Πεντέντε (ο κεκλιμένος πύργος), στο βάθος της πλατείας στέκεται μεγαλοπρεπής, η είσοδος σ’αυτόν δύσκολη και χρονοβόρα και το εισιτήριο σ’αυτόν 18 ευρώ (Στην κορυφή του βρίσκεται το κωδωνοστάσιο. Άρχισε να κατασκευάζεται το 1173 και ολοκληρώθηκε το 1350. Ο Πύργος είναι οκταόροφος και έχει ύψος 54,5 μ.). Στην αρχή της πλατείας βρίσκεται το Βαπτιστήριο, η κατασκευή του οποίου άρχισε το 1152 και είναι το μεγαλύτερο της Ιταλίας. Είναι ένα κράμα ρομανικής και γοτθικής αρχιτεκτονικής. Στο εσωτερικό του βλέπουμε τη θαυμάσια οκταγωνική κολυμβήθρα (1246), έργο του Γκουϊντο ντα Κόμο και το, επίσης θαυμάσιο, περιστύλιο του Βαπτιστηρίου (άμβωνας) του Νικόλα Πιζάνου (1260). Είναι ένα εξαιρετικό οικοδόμημα, με εσωτερικό εξώστη, όπου γινόταν το ομαδικό βάπτισμα των προσερχομένων στο χριστιανισμό ανθρώπων.
Στο μέσον της πλατείας βρίσκεται το Ντουόμο, χρονολογείται από το 1063 και είναι αφιερωμένο στην Ανάληψη της Θεοτόκου (Κοίμηση για τους ορθοδόξους). Το Ντουόμο της Πίζας είναι ένα εντυπωσιακό οικοδόμημα με θαυμάσιες τοιχογραφίες και πολλά έργα γνωστών καλλιτεχνών της Τοσκάνης (Μπονάνο Πιζάνο, Τζιοβάνι Πιζάνο, κ.α.). Επίσης έχει και γυναικωνίτη, όπως και το Ντουόμο της Λούκα.
Αφήσαμε τα θαύματα της πλατείας των θαυμάτων ανικανοποίητοι για το σύντομο της επίσκεψής μας. Ίσως μία άλλη φορά, πρώτα ο Θεός, να επιστρέψουμε με περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας, ίσως στη «μετά κρίση» εποχή!
Επιστρέψαμε στη Φλωρεντία και εγκατασταθήκαμε στο «HOTEL SHERATON» της Φλωρεντίας. Ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων, άνετο και μέσα στο πράσινο, δέκα χιλιόμετρα έξω από το κέντρο της πόλης. Αφού ξεκουραστήκαμε, αναχωρήσαμε, στις 7 μ.μ., για μία τελευταία «ελεύθερη» περιήγηση στην πόλη των λουλουδιών (όπου, κάποιοι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε Όπερα, από νέους καλλιτέχνες, στην πιάτσα ντέλα Σινιορία) και για το αποχαιρετιστήριο γλέντι λήξης της προαναφερθείσας ωραίας εξόρμησης – εκδρομής της ΟΙΚΟΠΑΡΕΑΣ.
Την Φλωρεντία δεν την χορταίνεις και, αν, φεύγοντας, νιώσεις, ότι δεν έχεις ακόμα δει τίποτε απ’αυτήν, η παράδοση λέει, ότι αρκεί να βάλεις το χέρι σου στο στόμα του αγριογούρουνου («Το Γουρουνάκι», έργο του Πιέτρο Τάκα) στη Φοντάνα ντελ Πορτσελίνο, για να ξαναγυρίσεις! Εγώ το έκανα. Δεν μένει παρά να περιμένω, αν θα επιβεβαιωθεί ο μύθος, η παράδοση, η ευχή.
Το αποχαιρετιστήριο γλέντι
Όλως τυχαία, μία ομάδα της ΟΙΚΟΠΑΡΕΑΣ συναντήθηκε με έναν ελληνοϊταλό (από Έλληνα πατέρα και Ιταλίδα μητέρα) επιχειρηματία, τον Τζίνο, με καταγωγή από την Πάτρα, ο οποίος διαθέτει στη Φλωρεντία ένα κέντρο, την «ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΟΝΥΣΟΣ» στη VIA SUN GALLO 16 (γι’αυτούς που θα ξαναπάνε στη Φλωρεντία) με ζωντανή ελληνική μουσική και ελληνική κουζίνα. Τα γεγονότα εξελίχθηκαν ραγδαία, ενημερώθηκε ο αρχηγός, ήλθε σε επαφή με τον επιχειρηματία και το κέντρο έκλεισε για την ΟΙΚΟΠΑΡΕΑ για τις 16 Ιουλίου 2014, ημέρα Τετάρτη και ώρα 9 μ.μ.
Στην ώρα μας σχεδόν το σύνολο της ΟΙΚΟΠΑΡΕΑΣ (85 άτομα από τα 97) είμαστε συνεπείς στο ραντεβού μας. Φαγητό και κρασί με 15 ευρώ το άτομο. Το γλέντι άρχισε, σχεδόν αμέσως, σε λίγο στριμωχθήκαμε για να μεγαλώσει η πίστα, ο χορός άρχισε.
Αφεντικό, μουσικοί, υπάλληλοι, σερβιτόροι και λοιποί θαμώνες του κέντρου το γλέντησαν με την καρδιά τους. Το αφεντικό, ο Τζίνο, τραγούδησε για μας ωραία ελληνικά τραγούδια, οι δύο ελληνίδες σερβιτόρες (σπουδάστριες στη Φλωρεντία) χόρεψαν μαζί μας, ο δε αφρικανός σερβιτόρος σέρβιρε χορεύοντας και γελώντας, μεταδίδοντας σ’όλους μας μία πηγαία χαρά και κέφι (Που να τον έβλεπαν οι ψυχροί εραστές της «αρίας φυλής», θα έσκαγαν από το κακό τους. Οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους, γεννιούνται και φεύγουν με τον ίδιο τρόπο. Τίποτα δεν φέρνουν μαζί τους, όταν γεννιούνται, και τίποτα δεν παίρνουν μαζί τους, όταν φεύγουν – πεθαίνουν. Η διάκριση, από ύπαρξης κόσμου μέχρι και σήμερα, παραμένει μία και μοναδική: καλοί και κακοί, η τελική κατάταξη ανήκει στο Θεό). Αποκορύφωμα του γλεντιού, η επί του τραπεζίου χορευτική επίδειξη τσιφτετελιού από την πάντα καλοπροαίρετη και εξαιρετική στο χορό νεαρά συνταξιδεύτριά μας.
Αποχωρήσαμε κατά τα μεσάνυχτα, αναγκαστικά, δεδομένου, ότι την επόμενη ημέρα φεύγαμε για το ταξίδι της επιστροφής στα πάτρια εδάφη.
Για την ομάδα – παρέα του λεωφορείου Νο 1, το γλέντι συνεχίσθηκε, για μία σχεδόν ώρα, στο ξενοδοχείο SHERATON, στο οποίο, μόλις φθάσαμε, ο, πάντα καλόδεχτος, φίλος Χρήστος Δεληβοριάς έπαιξε στο πιάνο του ξενοδοχείου και τραγούδησε παλιά τραγούδια της εποχής των νεανικών – φοιτητικών μας χρόνων, ημών των παλαιών, τραγούδια της εποχής των μπουάτ. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς. Έτσι όμορφα και νοσταλγικά έκλεισε η ωραία μας εκδρομή στην Τοσκάνη.
Η επιστροφή
Το πρωί της Πέμπτης (17/07) αφήσαμε το HOTEL SHERATON και αναχωρήσαμε για την Αγκόνα, για το ταξίδι της επιστροφής. Η διαδρομή ευχάριστη, οι αναπολήσεις πολλές και ευχάριστες.
Όπως είναι γνωστό, οι Τοσκανοί είχαν παράδοση στα τραπεζικά επαγγέλματα, στις ασφάλειες και στη λογιστική, χάρη στα οποία έγιναν οι πλουσιότεροι άνθρωποι της εποχής τους (π.χ. η οικογένεια των Μεδίκων). Αποτέλεσμα η από μέρους τους απλόχερη οικονομική χορηγία στους καλλιτέχνες, οι οποίοι απερίσπαστοι από βιοποριστικά προβλήματα, δημιούργησαν τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς της Τοσκάνης, που, και εμείς σήμερα, απολαμβάνουμε. Το γεγονός αυτό έκανε τους κατοίκους της Τοσκάνης τοπικιστές, ο τοπικισμός των Τοσκανών αποκαλείται campanilisimo, λόγω του ήχου της καμπάνας της περιοχής.
Γενικά οι Ιταλοί είναι ένας λαός με πολλά κοινά με τον δικό μας. Η αλληλοεπίδραση είναι εμφανής. Η φράση «ούνα ράτσα, ούνα φάτσα» δεν είναι τυχαία, αποδίδει, κατά τον καλλίτερο και εντονότερο τρόπο, την ομοιότητα, σε πολλά, του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς των δύο λαών.
Η εκδρομή μας υπήρξε επιτυχής και αυτό οφείλεται σε όλη την ΟΙΚΟΠΑΡΕΑ. Τη διαπίστωση αυτή την απέδωσε άριστα η καλή φίλη, η Άννα Κονδύλη, «Ο καθένας και η καθεμιά έβαλε το δικό του/της κομμάτι στο παζλ της επιτυχίας, όλοι είχαμε συμμετοχή σ’αυτήν την επιτυχία».
Γύρω στις 3 μ.μ. φθάσαμε στην Αγκόνα, κάποιοι επισκέφθηκαν το κέντρο της πόλης μέχρι να έλθει η ώρα της επιβίβασης στο πλοίο της επιστροφής για την Πάτρα.
Η αναχώρηση για την Πάτρα έγινε στις 16.30 ώρα Ιταλίας, την Πέμπτη (17/7), με το F/B HELLENIC SPIRIT της ΑΝΕΚ. Ένα πλοίο ευρύχωρο, με άνετες καμπίνες και με ικανοποιητικούς κοινόχρηστους χώρους (σαλόνια, εστιατόρια, κλπ).
Το ταξίδι μας ήταν πολύ ήσυχο και αφού περάσαμε από τα λιμάνια της Κέρκυρας και της Ηγουμενίτσας φθάσαμε, αισίως, στο λιμάνι της Πάτρας, στις 16.00 ώρα Ελλάδος, την Παρασκευή (18/7).
Την αποβίβασή μας από το πλοίο την ακολούθησαν αποχαιρετιστήριες αγκαλιές, φιλιά και ευχές για καλή αντάμωση στην επόμενη εκδρομή της ΟΙΚΟΠΑΡΕΑΣ. Μέχρι τότε, αγαπητοί μου φίλοι/ες, μέχρι το επανιδείν, σας εύχομαι καλό υπόλοιπο καλοκαίρι.
Έρρωσθε εν τη κρίσει!
Αθήνα, 11 Αυγούστου 2014
Στράτος Δ. Κλούρας
