ΖΗΣΕ ΤΟ ΜΥΘΟ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
     Η «οδύσσεια» ενός τουρίστα επισκέπτη που φτάνει στο λιμάνι της Πάτρας από την Ιταλία
Φτάνοντας ο τουρίστας στο σταθμό υποδοχής «Παναγιώτης Κανελλόπουλος», πρώην «Μέλινα Μερκούρη» στο γραφείο πληροφοριών δεν υπάρχει κανένας υπάλληλος για να τον εξυπηρετήσει.
 Περπατώντας στην Κορίνθου και περνώντας μπροστά από το Αρσάκειο αναρωτιέται αν αυτό είναι το νοσοκομείο της πόλης,  βλέποντας δυο τεραστίους κόκκινους σταυρούς στους τοίχους του.
Περνώντας μπροστά από το σπίτι του Κωστή Παλαμά αναρωτιέται και πάλι εάν αυτό έχει γίνει μουσείο, όντας στοιχείο της πολιτιστικής κληρονομίας της πόλης – και βέβαια όχι.
 Έξω από το παλαιό αρχαιολογικό μουσείο στην Μαιζώνος που πάει να επισκεφθεί, δεν υπάρχει  καμία ανακοίνωση ότι το μουσείο έχει μεταφερθεί σε νέο χώρο.
Διασχίζοντας την ταλαιπωρημένη πλατεία Όλγας κατηφορίζει κατά τον Ο.Σ.Ε. όπου βρίσκεται εγκαταλελειμμένος στην τύχη του ένας παλιός συρμός τρένου .
Προχωρώντας πιο κάτω στην πλατεία Τριών Συμμάχων, το περίπτερο του Info center κλειστό χωρίς καμία σήμανση ότι λειτουργεί πλέον στην Αγορά Αργύρη.
Ανεβαίνοντας την Άγιου Νικόλαου στην Γωνία της Ρήγα Φεραίου λίγο πράσινο, μια συκιά φυτρωμένη πάνω στον τοίχο. Φτάνοντας στο τέρμα του δρόμου στις σκάλες δεν υπάρχουν πουθενά πινακίδες σήμανσης για το Ρωμαϊκό  Ωδείο, το Κάστρο , το Μουσείο, τον Άγιο Ανδρέα, τις κεντρικές πλατειές κ.τ.λ. Μόνο δυο – τρεις βαμμένες με σπρέι και γεμάτες αυτοκόλλητα δεν διαβάζονται. Πάνω στα σκαλιά, γυμνά καλώδια με κίνδυνο να πάθει ηλεκτροπληξία. Στην κορυφή της σκάλας μπροστά από το Κάστρο, περνώντας από την παιδική χαρά αντικρίζει τρομαγμένους μετανάστες να κρύβονται μέσα στις κόχες της, έχοντας κατασκηνώσει εκεί μαζί με τις αυτοσχέδιες ψησταριές τους .
Περπατώντας περιμετρικά έξω από το Κάστρο, βλέπει άκοπα χορτάρια, πολλά σκουπίδια ακόμα και έπιπλα και μπάζα μόλις λίγα μετρά από την είσοδό του . Πιο κάτω προς το Δασύλλιο, ξερά κυρτά δέντρα έτοιμα να πέσουν και σκουπίδια παντού. Πουθενά καλαθάκια απορριμμάτων διπλά στους πάγκους για πικ νικ. Εκεί κοντά, μια βρύση που φτιάχτηκε επί του αείμνηστου Θεόδωρου Αννινου, έχει – εδώ και χρόνια – διαρροή νερού .
Κατεβαίνοντας προς το Ρωμαϊκό ωδείο, ένας μεγάλος πίνακας ανακοινώσεων της ΔΕΠΑΠ χωρίς πρόγραμμα εκδηλώσεων αν και Ιούλιος μήνας και το «Διεθνές» φεστιβάλ έχει αρχίσει . Το μόνο που φαίνεται είναι ένα μισοσβησμένο «Διεθνές Φεστιβάλ της Πάτρας 2002»  (θαυμάσια εάν βάλουμε έναν άσσο θα το αλλάξουμε σε 2012 έτσι κι αλλιώς πόσοι μήνες απομένουν μέχρι τότε;) Μπροστά από το Αρχαίο Ωδείο ένας καμένος κατάμαυρος πινάκας με την ιστορία του χώρου που δεν διαβάζεται .
Κατεβαίνοντας πιο κάτω στην πλατεία των Υψηλών Αλωνιών, μια από της ελάχιστες που παίζουν ακόμα παιδιά , στα πεζοδρόμια ράμπες για ΑΜΕΑ κατειλημμένες και αποκλεισμένες από αυτοκίνητα . Μέσα στα σιντριβάνια τσιγγανόπουλα τσιτσίδι κάνουν το μπάνιο τους ανάμεσα σε σκουπίδια .
Κατηφορίζοντας την Τρων Συμμάχων προς το Φάρο  – υποτίθεται σύμβολο και έμβλημα της πόλης –   αντικρίζει ένα βομβαρδιζόμενο και εγκαταλειμμένο τοπίο που θυμίζει άλλους τόπους.
Περιδιαβαίνοντας την Ακτή Δυμαιων βλέπει τα εγκαταλειμμένα εργοστάσια, σα να σταμάτησε ο χρόνος. Στο ύψος της Παπαφλέσσα, στο σταθμό του ΟΣΕ τα εγκαταλελειμμένα βαγόνια γεμάτα άμοιρους μετανάστες.
Ο φραγμένος πράσινος πνεύμονας γύρω απ’ τον Άγιο Ανδρέα με μια αστεία πινακίδα «Διατηρείτε το χώρο καθαρό»γεμάτος με κουβάδες που πετούν μέσα τα παιδιά των φαναριών . Παρατηρεί τον Άγιο Ανδρέα – βοήθειά μας – που δεν έχει κάνει ως τώρα ενέργειες για να προωθήσει το θρησκευτικό τουρισμό, καθώς πολλοί πιστοί απλά περνούν από την Πάτρα χωρίς να σταματήσουν εδώ, στο ταξίδι τους για να προσκυνήσουν τον Άγιο Νικόλα στο Μπάρι της Ιταλίας και τον Άγιο Πέτρο στην Ρώμη.
Γυρίζοντας προς το κέντρο παντού μαγαζιά ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ, μόνο κάτι παραρτήματα πολυεθνικών είναι ανοιχτά, ίσα για να φεύγουν τα λεφτά των ντόπιων από τον τόπο τους.
Φτάνοντας στην πλατεία Γεώργιου με το Δημοτικό Θέατρο – αντίγραφο της σκάλας του Μιλάνου, (η υπόλοιπη πόλη καμία σχέση), ευτυχώς τα σιντριβάνια με τα λιοντάρια λειτουργούν αλλά όχι βέβαια τα άλλα τα μοντέρνα που όποτε λειτουργήσουν, δημιουργείται τεχνητή λίμνη απ’ τα νερά που τρέχουν «στο βρόντο». Πάνω στην πλατεία, κάτι ανεμικά δεντράκια φερμένα από τη βόρεια Ευρώπη, που αγωνίζονται εδώ και χρόνια να επιβιώσουν στο ζεστό μεσογειακό κλίμα, χωρίς πράσινο και ίσκιο για να ξεκουράζονται οι πεζοί .
Ρωτάει νέους ανθρώπους για την τοπική ιστορία (αρχαία, νεότερη, βιομηχανική, καρναβάλι )  καθώς για τα τοπικά προϊόντα ( τεντουρα , μαυροδάφνη , λουκούμια) και την τοπική κουζίνα  αλλά κανείς δεν γνωρίζει κάτι να του απαντήσει. Σε μια τόσο μεγάλη πόλη υπάρχουν μόλις δυο καταστήματα με αναμνηστικά. Η πόλη δεν έχει επίσημα αναμνηστικά και θα μπορούσε να έχει πολλά, πόσα μόνο από το Πατρινό καρναβάλι.  Μόνο δύο – τρία καρτ ποστάλ και souvenir made in china .
Αρκετά ξενοδοχεία αλλά με λίγες κρατήσεις – γιατί άραγε ; Σκέφτεται να πάει για μπάνιο στην θάλασσα. Μάλλον δύσκολο με τις ανύπαρκτες πινακίδες στάσεων λεωφορείων χωρίς αναρτημένα δρομολόγια . Τα πεζοδρόμια στενά και ανισόπεδα, με κίνδυνο να πέσει σε κάποιο φρεάτιο .
 Πάντως του κάνουν εντύπωση τα πάμπολλα καφέ και τα διπλοπαρκαρισμένα πολυτελή αυτοκίνητα παντού όπου γυρίσεις να δεις. Για κλίσεις δεν μιλάμε – κι αν κάπου δει κάποια, όλοι ξέρουν ότι ο «γνωστός» στην Τροχαία σίγουρα θα τη σβήσει. Ψάχνει να βρει πώς αξιοποιήθηκαν τα ακίνητα που φτιάχτηκαν όταν η Πάτρα ήταν Ολυμπιακή πόλη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα, υποψηφία για Μεσογειακούς αγώνες, Αμφιτρύων Special Olympics.  Ερημιά και εγκατάλειψη…
Μα εκείνος πριν έρθει στην πόλη, συμβουλεύτηκε το διαδίκτυο όπου άντλησε πληροφορίες για να φτιάξει το πρόγραμμα της επίσκεψής του. Καταλαβαίνει τώρα τα λάθη και τις ελλείψεις στις –ουδέποτε ανανεωμένες – ιστοσελίδες του Δήμου και του Info center . Πίνοντας έναν φρέντο καπουτσίνο – ούτε στην πλατεία Duomo του Μιλάνο τέτοια τιμή!-  παρατηρεί τους ρακένδυτους πεινασμένους που βουτούν μέσα στους κάδους των σκουπιδιών και κουνάει συχνά πυκνά ευγενικά «όχι» το κεφάλι του στις στρατιές των επαιτών και πάσης φύσεως μικροπωλητών ( cd, ρολόγια, τσάντες, ότι τράβα η ψυχή σου) .
Για τη βόλτα στο οινοποιείο της Achaia Clauss, το νέο Μουσείο και τα περίχωρα την αφήνει για άλλη φορά. Χωρίς καμία σήμανση θα μπερδευόταν και θα έχανε το πλοίο της επιστροφής.
Φεύγει βλέποντας στριμωγμένους στα κάγκελα του λιμανιού εκατοντάδες απεγνωσμένους με τα μάτια στυλωμένα στα καράβια, μήπως κάποιο τους πάρει για τον «παράδεισο» της Ευρώπης. Παίρνει μαζί του τις εικόνες μιας πόλης με σπουδαίο παρελθόν, άχρωμο παρόν και καθόλα αβέβαιο μέλλον. Αποθανάτισε όλες αυτές της εικόνες αλλά τι να πρωτοπεί και τι να δείξει….

Οδυσσέας Ξεριζωτής