Από τον 98χρονο κ. Μιχάλη Σάμαρη λάβαμε επιστολή με τίτλο «Σαμαρέικα-πίνει η κότα το νερό…» στην οποία ο κ. Σάμαρης αντί να αντικρούσει τους ισχυρισμούς της ΟΙΚΙΠΑ για την καταπάτηση των 800 και πλέον στρεμμάτων δημόσιας δασικής γης στη θέση «Σαμαρέικα» της Στροφυλιάς, καταφέρεται κατά του μέλους της ΟΙΚΙΠΑ Ηλία Ντρε.
Επειδή το περιεχόμενο (αλλά και η αισθητική) του κειμένου προσβάλει τα μέλη της ΟΙΚΙΠΑ, αποφασίσαμε να μην διαθέσουμε τον πολύτιμο χώρο της «Εν αιθρία» για να δημοσιεύσουμε την εν λόγω επιστολή.
Σεβόμενοι όμως τόσο τη δημοσιογραφική δεοντολογία, όσο και την επιθυμία του κ. Σάμαρη να ακουστεί και η δική του άποψη, αναρτήσαμε την επιστολή στο site της ΟΙΚΙΠΑ (www.oikipa.eu) και είναι στη διάθεση των αναγνωστών μας.
Η συντακτική επιτροπή
Σαμαραίικα-πίνει η κότα το νερό………..
Είμαι ο Μιχάλης Σάμαρης. Από τότε που με αφαλόκοψε η συχωρεμένη η μάννα μου, μόνη της χωρίς μαμή κάτω από μια κουκουναριά στα Σαμαραίϊκα, κοιμάμαι 98 χρόνια σε αυτόν τον οικισμό. Εδώ, με την εκατοντάχρονη σήμερα γυναίκα μου, από τη γη που μου άφησε ο πατέρας μου, μεγαλώσαμε παιδιά , εγγόνια και δισέγγονα.
Επειδή έχουν λυσσάξει με κάτι πρωτόκολλα διοικητικής αποβολής, και δεν θυμόμουνα να με έχει ενοχλήσει δασαρχείο, ζήτησα από τις δασικές υπηρεσίες να μου τα κοινοποιήσουν.
Πράγματι βρέθηκε στο αρχείο τους, από το 1930 μέχρι σήμερα, ένα πρωτόκολλο για εκχέρσωση δασικής έκτασης ενός τρίτου του στρέμματος. Το θυμήθηκα. Ήταν μια δρασκελιά αλυγαριές που είχα ξεριζώσει. Από τότε την εγκατέλειψα και έγινε λόγγος.
Αυτό το πρωτόκολλο αποτελεί αιτία να στηθώ στον τοίχο εγώ και οι απόγονοί μου με μια πρωτοφανή επιχείρηση κατασυκοφάντησης, διασυρμού, ηθικής-οικονομικής και ειδικά για μένα και τη γυναίκα μου, βιολογικής εξόντωσης.
Σύμφωνα με τον Κύριο Ντρε, που ενεργεί στο όνομα της οικολογικής οργάνωσης ΟΙΚΙΠΑ, δεν είχα ποτέ σπίτι στα Σαμαραίικα. Φαίνεται ότι το καλοκαίρι φιλοξενιόμουνα σε κορακοφωλιές και το χειμώνα σε τσακαλότρουπες.
40 χρόνια όμως αγωγιάτης στα ρετσίνια το παρατσούκλι μου ήταν δασοφύλακας. Καιγόμουνα στα μέτωπα της πυρκαγιάς ανοίγοντας με το τσεκούρι αντιπυρικές ζώνες κουβαλώντας με το αλογόκαρο τόνους νερό. Βάραγα την καμπάνα του ΑΪ Νικόλα από το Κουνουπέλι να ειδοποιήσω ότι έπιασε φωτιά. Το «ανύπαρκτο» για την εφημερίδα «Πελοπόννησος» και τον Κύριο Ντρε φτωχόσπιτό μου ήταν το καθημερινό στέκι-ξενώνας δασοφυλάκων, δασονόμων και δασαρχών. Πως μπορούσα τότε να φανταστώ ότι θα ήταν καλύτερα να έχω γεννηθεί νεροχελώνα καρέτα για να αποφύγω την επικήρυξη σαν επιζήμιο είδος του δάσους; Αλήθεια πως τότε ο Κύριος Ντρες σαν ενεργό δασικό στέλεχος, δεν κούντρηξε ποτέ επάνω στο κτίσμα, ή έστω σε μένα και το ψάχνει στις απογραφές; Μάλλον θα ήταν σε πόστο που έκανε δασοπροστασία γραφείου.
Λόγω ηλικίας είμαι με ένα πόδι στον τάφο. Φοβάμαι λοιπόν μήπως τα ψέματα και η συκοφαντική εκστρατεία του Κυρίου Ντρε και της οργάνωσης που τον καλύπτει έχουν επηρεάσει τον Άγιο Πέτρο και με στείλει στα τάρταρα. Όταν φθάσω εκεί θα του ζητήσω αναστολή εκτέλεσης της απόφασής ς του έως ότου έλθει να καταθέσει ο Κύριος Ντρες. Επειδή έχει πολλή ζωή μπροστά του – το εύχομαι άλλωστε ολόψυχα – θα τον περιμένω υπομονετικά κερδίζοντας χρόνο στο χωλ του Αγίου Πέτρου. Μέχρι τότε ελπίζω να ξορκίσει την μισαλλοδοξία και το μίσος που τον έχει κυριέψει και αλλάξει στάση. Για την ώρα του θυμίζω μόνο την παροιμία: ΠΙΝΕΙ Η ΚΟΤΑ ΤΟ ΝΕΡΟ ΑΛΛΑ ΚΟΙΤΑΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΟ.
Μιχάλης Σάμαρης