Διαβάζοντας την καταγγελία στον ηλεκτρονικό τύπο σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν το τελευταίο διάστημα στο Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Άγριας Ζωής στην Αίγινα και κυρίως σε ό,τι αφορά στη διαβίωση των άγριων ζώων, η εφημερίδα μιλάει για άσχημες συνθήκες για τα ζώα και τούς ανθρώπους, λόγω έλλειψης ηλεκτρικού ρεύματος, χρημάτων, τροφών για τα ζώα και κακοτεχνιών στα κτήρια.
Η εκδρομή, λοιπόν, που θα πραγματοποιούταν από την ΟΙΚΙΠΑ στο νησί Αίγινα, μου ήρθε …«κουτί», για να εξακριβώσω ιδίοις όμμασι (με τα μάτια μου) του λόγου το αληθές. Δεν σας κρύβω ότι είχα αγωνία αν θα μας δεχτούν, θα μας αφήσουν να πάμε όπου θέλαμε και κυρίως να βγάλουμε φωτογραφίες ελεύθερα.
Η περιρρέουσα φημολογία ήταν ότι το κέντρο έχει κλείσει, ότι κάποια πουλιά που έχει είναι σε κακό χάλι, ετοιμοθάνατα, κι όλα αυτά από ένα δημοσίευμα. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συνεννοήσεις με τον κ. Πουλόπουλο, να ’μαστε 7 άτομα Κυριακή πρωί στο Κέντρο. Επί της υποδοχής ήταν τα σκυλάκια του ΕΚΠΑΖ, φωνακλάδικα, αλλά όχι επιθετικά, μόνο για να δικαιολογήσουν τις κροκέτες που έτρωγαν και, αν κρίνω από τις κοιλιές τους, δεν τρώνε και λίγο. Στη συνέχεια βρεθήκαμε με ένα εθελοντή, που μας είπε πού θα βρούμε τον Γιάννη Πουλόπουλο. Πιο κάτω συναντήσαμε τον Γιάννη με στολή εργασίας. Προφανώς, τα πουλιά δεν …ήξεραν ότι είναι Κυριακή και ότι θα έρθουν ξένοι…
Άρχισε να μας λέει για την ιστορία του Κέντρου, πώς δημιουργήθηκε και ποιοι ήταν οι σκοποί του. Μου έκανε δε εντύπωση πώς, όταν ιδρύθηκε, ήταν το μεγαλύτερο και το μοναδικό των Βαλκανίων.
Η ξενάγηση ξεκίνησε με την παρουσίαση του Οβελίξ, ενός καλοζωισμένου αρσενικού αγριογούρουνου, που το δασαρχείο το κατάσχεσε, πριν από χρόνια, από ένα …«φιλόζωο», ο οποίος το μεγάλωνε με προφανείς …«οικολογικούς» σκοπούς! Στο διπλανό κλουβί μία, μικρότερης ηλικίας, αγριογουρουνίτσα, η Φραμπάλα, πού είχε βρεθεί τραυματισμένη και αφυδατωμένη, μόλις 5 κιλά. Πιο κάτω είδαμε μια αλεπού, ένα αετό και σιγά σιγά φτάσαμε στους γύπες. Ένα ανυπέρβλητο θέαμα δύο μεγάλων υπαίθριων κλουβιών με κάμποσους γύπες μέσα. Φωτογραφίζω χρόνια πουλιά, αλλά ποτέ δεν έχω βρεθεί τόσο κοντά σε τόσους πολλούς γύπες!
Η αίσθηση ότι βρισκόμουν κοντά σε ένα κοπάδι γύπες (όρνια gyps fulv), όταν για πολλά χρόνια τους έβλεπα με το κιάλι από μεγάλη απόσταση, ήταν πρωτόγνωρη!
Τα μεγαλειώδη αυτά πουλιά πετούσαν από το εσωτερικό του ενός κλουβιού στο άλλο κλουβί γυμνάζοντας έτσι τα φτερά τους, προετοιμαζόμενα για την ημέρα της απελευθέρωσης, για όσα απ’ αυτά θα είναι εφικτό. Εντυπωσιακή ήταν και η παρουσία ενός μαυρογύπα, που έτρεχε πέρα δώθε με ένα ιδιαίτερο περπάτημα. Πολύ διαφωτιστικά ήταν αυτά πού μας έλεγε ο Γιάννης σχετικά με τις προτιμήσεις του κάθε γύπα επάνω στο πτώμα, άλλος για το δέρμα και τους μυς, άλλος για τα κόκαλα, άλλος για τα σπλάχνα. Στην ερώτηση ποια θα είναι η τύχη των πουλιών στη συνέχεια, ο Γιάννης μάς είπε ότι αυτά που είναι ικανά θα απελευθερωθούν, τα άλλα με προβλήματα, αναπαραγώγιμα ή μη, θα ζουν στο καταφύγιο για το υπόλοιπο της ζωής τους και εφόσον δεν έχουν βασανιστικά προβλήματα υγείας δεν θα γίνεται χρήση του δικαιώματος της ευθανασίας.
Μου έκανε εντύπωση και κάτι άλλο ακόμη, παρόλο ότι είχε πολλή ζέστη, περίμενα ότι όλα αυτά τα πουλιά θα μύριζαν άσχημα, παραδόξως δεν ερχόταν καμιά άσχημη μυρουδιά από τα κλουβιά.
Φαίνεται το ότι τους βρήκαμε να δουλεύουν και Κυριακή είχε ως αποτελέσματα την καθαριότητα των πουλιών. Αντλώ την εμπειρία μου από τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό, όπου είχαμε κότες και, αν δεν πηγαίναμε κάνα δυο ημέρες να τις καθαρίσουμε, γιατί κάτι έτυχε, δεν μπορούσες να πλησιάσεις από τη βρώμα!
Πιο κάτω βρήκαμε τους αργυροπελεκάνους, τους ροδοπελεκάνους, τους νανόκυκνους, τα φλαμίνγκο, τις υδρόβιες χελώνες. Σε όλη βέβαια τη βόλτα πιστοί συνοδοί ήταν τα σκυλιά του Κέντρου, τα οποία, όπως μας εξήγησε ο Γιάννης, κάποιοι τα εγκαταλείπουν εκεί νομίζοντας ότι είναι άσυλο για αδέσποτα.
Κάποια στιγμή ακούσαμε ένα δυνατό κροτάλισμα πάνω από τα κεφάλια μας, υπήρξε μια μικρή ανησυχία στο πλήθος και η διαβεβαίωση του ξεναγού: «Μη φοβάστε, είναι οι Δημόσιοι υπάλληλοι του Κέντρου μας!». Γελώντας μάς εξήγησε ότι οι πελαργοί του Κέντρου, οι …«δημόσιοι υπάλληλοι», ζούνε απελευθερωμένοι και, παρόλο ότι η ΔΕΗ τούς έβαλε καλάθια πάνω από τις κολώνες, για να φτιάξουν φωλιές, αυτοί έφτιαξαν φωλιές επάνω και έξω από τα κλουβιά και τώρα του θύμιζαν ότι έφτανε η ώρα για φαγητό. Ένα άλλο παράξενο γεγονός, που δικαιολογούσε τον τίτλο τους, ήταν ότι δεν μετανάστευαν το χειμώνα τα γονεϊκά ζευγάρια, ενώ αποδημούσαν οι νεοσσοί. Έμεναν ευλαβικά και κρατούσαν τη θέση με κρύο και βροχές. Να δεις, ποιο άλλο ζώο μού θυμίζει!… Τον… Α, ναι, τον …homo politicus!
Ας σοβαρευτούμε, όμως, και ας αναλογιστούμε ότι όλο αυτό το Κέντρο περίθαλψης, το άλλοτε κόσμημα των Βαλκανίων, τουλάχιστον, σήμερα λειτουργεί χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, το έκοψε η ΔΕΗ, διότι δεν βρέθηκαν χρήματα να πληρωθεί ο λογαριασμός και συγχρόνως έχουν προκύψει κτηριακές δυσλειτουργίες λόγω κακοτεχνιών. Για τον Γιάννη Πουλόπουλο και αυτά ακόμη δεν στάθηκαν ικανά να του αλλάξουν τη διάθεση για προσφορά στο περιβάλλον. Όλο αυτό το Κέντρο λειτουργεί χωρίς φως, αλλά φωτίζεται από τη λάμψη της θέλησης του Γιάννη. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ως …χριστιανό, θα μπορούσαν να τον ανακηρύξουν νεομάρτυρα μετά θάνατο, αν ήταν στο …Κόμμα, θα τον ανακήρυτταν αγωνιστή και ήρωα της εργατικής τάξης και ως οικολόγο, ίσως θα τον κατηγορούσαν ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του και πρέπει το Κέντρο να κλείσει ή να φύγει αυτός, για να έρθουν οι άλλοι… Την ώρα που γινόταν η ξενάγηση, του τηλεφώνησαν από Νέα Σμύρνη, για να του στείλουν κάποιο πουλί, ενώ στο δωμάτιο με το βιβλίο εντυπώσεων υπήρχαν χαρτόκουτα με πουλιά με χθεσινή ημερομηνία αποστολής από Αθήνα, δηλ. πλήρης η λειτουργία του Κέντρου!
Θεωρώντας, λοιπόν, ότι είναι επιβεβλημένο για κάθε άνθρωπο με ανησυχίες για τα περιβαλλοντικά θέματα, που πιστεύει ότι τα πράγματα στη φύση δεν πάνε καλά, ότι το περιβάλλον έχει χάσει τη δυνατότητα να επουλώνει τις πληγές πού του προκαλούμε, που βλέπει να χάνονται είδη ζώων και πουλιών μπροστά στα μάτια του, να επισκεφτεί το ΕΚΠΑΖ στην Αίγινα, όχι στο προσεχές μέλλον, αλλά …χθες, όσο ακόμη έχει δύναμη και αγωνίζεται αυτός ο «τρελός» ακτιβιστής Γιάννης Πουλόπουλος. Για το ΕΚΠΑΖ η επίσκεψη ανθρώπων, που ενδιαφέρονται για τη φύση, είναι σαν το οξυγόνο για τον άνθρωπο, είναι η επιβεβαίωση ότι κάποιον ενδιαφέρουν αυτά που κάνουν εκεί, είναι ο λόγος για να συνεχίζουν το έργο τους.
Πιστεύω ότι όλες οι περιβαλλοντικές οργανώσεις πρέπει να διατρανώσουν τις φωνές τους στην κοινωνία, για να βοηθηθεί το ΕΚΠΑΖ Αίγινας όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Καβούρης Κυριάκος