Πρωί Κυριακής, 30 Μαρτίου 2014. Σταματούν δύο πούλμαν μπροστά από την ομάδα μας. Ο υπεύθυνος της εκδρομής μάς χαιρετά. Το ταξίδι μας αρχίζει… Ο προορισμός μας είναι το Γούμερο και συγκεκριμένα το φαράγγι του. Το Γούμερο είναι οικισμός του νομού Ηλείας. Μετά την καταστροφή του Κάστρου οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού ήταν οι Ζιπιταίοι.
Η διαδρομή μέχρι το Γούμερο είναι γεμάτη επιβλητικά τοπία. Ελαιώνες, λιβάδια, πευκώνες και αμπέλια. Όλα έχουν μια γοητεία αβίαστη. Διασχίζοντας τους δυτικούς πρόποδες του Ερύμανθου αρχίζει να απλώνεται σιγά-σιγά μπροστά μας ένα σπάνιο δάσος από βελανιδιές. Ακολουθούμε τη διαδρομή για Τρίπολη μέχρι το Πανόπουλο, έπειτα παίρνουμε το δρόμο δεξιά για Καρυές- Πύργος. Φτάνουμε στο χωριό. Απολαμβάνουμε τον πρωινό καφέ μας στο καφενείο του χωριού και ξεκινάμε, αφού δεχόμαστε τις οδηγίες των υπευθύνων της εκδρομής, οι οποίοι μετατράπηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής σε άγρυπνους φρουρούς μας.
Κατεβαίνουμε σ’ έναν χωματόδρομο. Προορισμός μας: το φαράγγι του Γούμερου διάρκειας 3 ωρών στο οροπέδιο της Φολόης. Απειλητικός γκρεμός από κάτω και κατακόρυφοι χωμάτινοι όγκοι από επάνω. Μπροστά μας απλώνονται οι αρχαιότερες ελιές της Ελλάδας, με τα κλαδιά των οποίων στεφάνωναν τους Ολυμπιονίκες, το πλάτωμα πάνω από τη Μονή με το προσκυνητάρι της Τίμιας Ζώνης, το μαντείο των αθλητών. Οδηγούμαστε σιγά-σιγά σε ένα στριφογυριστό ακόμα πιο απότομο αρχαίο καλντερίμι. Όλα είναι πυκνά, σφιχτά, τραχιά. Το μέρος, λόγω της δυσκολίας στην πρόσβαση μοιάζει ανέγγιχτο. Η φύση, το επίπεδο έδαφος, τα παράξενα γκρεμνά, οι καταρράκτες εντείνουν τη μαγεία!
Έντονα τα συναισθήματα μέσα σ’ αυτό το παραδείσιο τοπίο! Κάποια σημεία πραγματικά δυσκολευόμαστε να τα διαβούμε. Το ποτάμι και ο ήχος του νερού που μοιάζει με βρέφος που ψελλίζει, τα ζωντανά χρώματα γύρω μας, οι βράχοι, δημιουργούν ένα αίσθημα γαλήνης και ευτυχίας. Σε δυο σπηλιές θαυμάζουμε βουνά να σμίγουν και στη βάση τους ένας βυζαντινός ναός, ο Αι Γιάννης ο Ασκητής, με τη φανταστική θέα των δυο βουνών και το Αγίασμα. Η διαμπερής σπηλιά είναι χωρισμένη σε δύο μέρη. Στο πρώτο υπάρχει το ιερό της Μονής, ένας μικρός εξώστης και ένα πηγάδι. Η παράδοση λέει ότι εδώ κατοικούσε ένας ασκητής, τον οποίο σκότωσε κατά λάθος ένας κυνηγός και, όταν ο ασκητής έπεσε μέσα σε μια τρύπα, ανέβλυσε νερό. Ο ασκητής ενταφιάστηκε μέσα στο χώρο της Μονής. Ο χώρος επίσης, όπως αναφέρουν οι ίδιες πηγές, συνδεόταν στενά με τον χώρο με τις αρχαίες ελιές στην ίδια περιοχή και με τη διαδρομή των αθλητών για την αρχαία Ολυμπία. Στο πίσω μέρος, όπου βρισκόταν το Μαντείο των Αθλητών στην αρχαιότητα, είναι τα ερείπια της πρώτης μονής, η οποία κτίστηκε το 1100 μ.Χ. και ήταν βυζαντινό μοναστήρι. Σ’ αυτόν τον χώρο κυλάει ακόμα ένας καταρράκτης.
Φτάνουμε στο χωριό στις 5:30 το απόγευμα. Σ’ ένα ταβερνάκι πιο κάτω από το χωριό ξεκουραζόμαστε. Η επαφή με τη φύση (οι αγριελιές, τα πετρώδη σημεία, οι χρωματισμοί της Άνοιξης) ήταν μεθυστική εμπειρία και η επαφή μας με το φυσικό τοπίο ανεπανάληπτη.
Κατά τις 7:00 η ώρα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Στο λεωφορείο ο ενθουσιασμός όλων είναι έκδηλος. Το σκηνικό συμπληρώνεται με την απλότητα του χαρακτήρα των ανθρώπων της Οικοπαρέας!
Φωτεινή Μίχαλου
Φιλόλογος-Συγγραφέας, Διευθύντρια σπουδών φροντιστηρίων »Γενιά».
Από τη μικρή μας συνοδοιπόρο Αποστολία πήραμε και με χαρά δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο.
ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ
Μια μέρα είχα πάει με την οικογένειά μου εκδρομή στο φαράγγι. Στο φαράγγι είδαμε πολλά δέντρα. Πρώτα περάσαμε από το δάσος. Το δάσος ήταν πολύ ωραίο, είχε λουλούδια ανθισμένα, πουλιά, μαργαρίτες και πολλά άλλα. Μετά από λίγο περάσαμε από ένα ποτάμι. Εκεί πηδάγαμε σ ένα βράχο και μετά πέφταμε.
Μόλις τελειώσαμε με το ποτάμι πήγαμε σε ένα μοναστήρι. Αυτό το μοναστήρι ήταν πολύ ωραίο. Όλοι εκεί κάθε Σάββατο πήγαιναν και έκαναν Λειτουργία. Όπως βγαίναμε, είδαμε και ένα μικρό βατραχάκι. Τότε αρχίσαμε σιγά- σιγά και φεύγαμε. Κάναμε και μια στάση για νερό. Ανεβήκαμε στο πούλμαν και μας πήγαν για φαγητό. Αφού φάγαμε, μπήκαμε στο λεωφορείο και γυρίσαμε στην Πάτρα. Όταν φτάσαμε, σκέφτηκα πως είχα περάσει μια αξέχαστη και ευτυχισμένη εκδρομή.
Αποστολία