Πολλές φορές βλέποντας μια περιβαλλοντική καταστροφή προβληματιζόμαστε, στη συνέχεια κλαίμε πάνω στο χυμένο γάλα, προσπαθούμε να την περιορίσουμε κατά το δυνατόν και σε λίγο την ξεχνάμε και επανερχόμεθα στα ίδια. Τι γίνεται όμως, όταν βλέπουμε κάτι που οδηγεί σε μεγάλο πρόβλημα στο μέλλον;

Συνήθως το αφήνουμε για αργότερα, καθώς εκείνη τη στιγμή δεν θέλουμε να επωμισθούμε το κόστος της πρόληψης και …«έχει ο Θεός». Οι θάλασσές μας συνεχώς ρυπαίνονται. Η υπεραλίευση δημιουργεί αλυσιδωτά προβλήματα, που οδηγούν σε αδιέξοδα ή σε σπασμωδικά μέτρα χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Θίγουμε ένα θέμα, που καθημερινά επιβαρύνει το θαλάσσιο περιβάλλον και για το οποίο η πολιτεία αδιαφορεί για την αποτελεσματική αντιμετώπισή του. Πρόκειται για την «παραδοσιακή» αλιεία των γρι-γρι.

Στη σύγχρονη αλιεία οι παλιές λάμπες με τους λαμπαδόρους και το κλασικό σχοινί αγκυροβολίας τους, αντικαταστάθηκε από «ρομπότ» με φωτισμό led και μεγάλους ηλεκτρικούς συσσωρευτές, σπάγκο πλαστικό, και για άγκυρα ένα σχοινί και ένα τσουβάλι με άμμο. Για κάθε μία «καλάδα», εκατοντάδες μέτρα πλαστικού σπάγκου και αντίστοιχα τσουβάλια εγκαταλείπονται στην περιοχή αλιείας ως ευκολότερη λύση. Με μέτριους υπολογισμούς, για την περιοχή του Β.Δ. Αιγαίου, που βρήκαμε κάποια στοιχεία για 50 περίπου αλιευτικά σκάφη, που δραστηριοποιούνται στην περιοχή κατά τους μήνες Μάιο έως Σεπτέμβριο, έχουμε:

50 σκάφη Χ 6 μήνες Χ 20 εργάσιμες μέρες Χ 5 καλάδες ανά έξοδο Χ 5 ρομπότ ανά σκάφος = 150 000 πλαστικά τσουβάλια με άμμο. Και για μέσο βάθος 60 μέτρων 150000 Χ 60 =9 000 000 μέτρα πλαστικός σπάγκος εγκαταλείπονται στο θαλάσσιο οικοσύστημα του Β.Δ. Αιγαίου κάθε χρόνο.

Μπορεί να μας πληροφορήσει κάποιος για το τι συμβαίνει στον Κορινθιακό-Πατραϊκό; Διότι οι πληροφορίες και οι καταγγελίες πληθαίνουν για την απίστευτη κατάσταση που επικρατεί στο βυθό τους.

Θεωρούμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη η άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος. Το θαλάσσιο οικοσύστημα του Κορινθιακού-Πατραϊκού κινδυνεύει.

Κων. Κουμούτσος, Γ. Γραμματέας «ΝΗΡΕΑ»