Γνωρίζουμε ότι ο αμίαντος, σε μορφή ελεύθερων στον αέρα ινών, είναι καρκινογόνος. Επομένως είναι ευπρόσδεκτη κάθε πολιτική, που συντείνει στην αφαίρεση αμιαντούχων υλικών, όπως το αμιαντοτσιμέντο, όχι μεν άμεσα, αλλά δυνητικά επικίνδυνο από δημόσιες και ιδιωτικές εγκατάστάσεις.
Γνωρίζουμε ακόμη ότι το «καυτό σημείο» της πολιτικής απαλλαγής από τον αμίαντο είναι τις τελευταίες δεκαετίες η ΑΜΙΑΝΤΙΤ, η κλειστή από 20ετίας περίπου μεγάλη βιομηχανική εγκατάσταση στο Δρέπανο, σε γήπεδο 135 στρεμμάτων, που περιείχε σπασμένα φύλλα αμιαντοτσιμέντου, χυμένο μαζούτ ακόμη και σάκκους γεμάτους ίνες αμιάντου.
Είναι επομένως θετικό και ευπρόσδεκτο ότι, από τις δεκάδες χιλιάδες τόνους υλικών και χωμάτων με πρόσμιξη αμιάντου, οι 3.000 των πιο ορατών και επικίνδυνων υλικών απομακρύνονται και η απομάκρυνση κοντεύει να ολοκληρωθεί, όπως ανακοίνωσε ο αντιπεριφερειάρχης Περιβάλλοντος κ. Δημητρογιάννης.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό γίνεται με τουλάχιστον δεκαετή καθυστέρηση, λόγω αγκυλώσεων σε ανεδαφικές (τυπικά νόμιμες όμως!) αποφάσεις της Αποκεντρωμένης ΔΕΠΙΝ, για μεταφορά όλων των ποσοτήτων στο εξωτερικό. Έγινε επιτέλους αποδεκτό ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει ποτέ και αποφασίστηκε η μεταφορά μόνο των 3000 τόνων των πιο επικίνδυνων υλικών.
Είναι θετικό ακόμη ότι μικρότερες συγκεντρώσεις αμιάντου, όπως στο Κ. Υγείας Κ. Αχαΐας ή στην Ηλεία, εντοπίζονται και οδηγούνται σε λύσεις απομάκρυνσης. Ένα δεν ισχύει: ότι αυτά και ιδίως η απομάκρυνση των 3.000 τόνων δίνουν «οριστική λύση», όπως δήλωσε ο κ. Δημητρογιάννης.
Όχι βεβαίως. Λύση οριστική θα υπάρξει (και αυτό το τονίζουμε χρόνια) μόνο όταν (α) σχεδιαστεί και υλοποιηθεί μια πολιτική συνολικής απομάκρυνσης με παροχή στους πολίτες και επιχειρήσεις κατάλληλου χώρου για την απόθεση και υγειονομική ταφή αυτών και (β) όταν ολοκληρωθεί η εξυγίανση της ΑΜΙΑΝΤΙΤ, με τη συγκέντρωση και ΕΠΙΤΟΠΟΥ ταφή (σε μέρος του γηπέδου της, όχι μεγαλύτερο από το ένα έκτο του, και των χωμάτων με περιεκτικότητα αμιάντου. Η απόφαση αυτή είναι ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ, περιλαμβανόταν στην αρχική προταθείσα από την Εθνική Τράπεζα (συνιδιοκτήτη του οικοπέδου) εδώ και πάνω από 10 χρόνια, και πρέπει επιτέλους να αποφασισθεί και να υλοποιηθεί.
Τότε ναι, θα μιλήσουμε ΒΑΣΙΜΑ για «οριστική» λύση, τουλάχιστον όσον αφορά την ΑΜΙΑΝΤΙΤ. Και είναι διαθέσιμο για αναπτυξιακή χρήση το υπόλοιπο τμήμα του μεγάλου αυτού παραθαλάσσιου βιομηχανικού οικοπέδου.
Επομένως τα συγχαρητήρια αναβάλλονται για τότε. Όχι πριν.
Γιώργος Κανέλλης