Τα βλέπουμε συχνά γύρω μας. Σε άκρες δρόμων, ανάμεσα σε άγρια βλάστηση, ακόμη και αφημένα στα πεζοδρόμια. Μιλάμε για τα φύλλα αμιαντοτσιμέντου, που αφαιρούνται από παλιότερες κατασκευές, πρόχειρες ή πεπαλαιωμένες και κανείς δεν ξέρει πού να τα πάει. Τα υλικά αυτά, δυνητικά (αν για κάποιο λόγο σπάσουν ή τριφτούν) μπορεί να αποτελέσουν κίνδυνο για την υγεία όποιου αναπνεύσει τη σκόνη τους, που περιέχει ίνες αμιάντου.

Αλλά, όπως έχουμε ξαναγράψει, επίσημος χώρος για τη διαχείρισή τους, έστω με απλή υγειονομική ταφή, δεν υπάρχει. Διότι δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να υπάρξει, μην τυχόν και προσελκύσει ανάλογα απόβλητα και άλλων περιοχών. Οπότε ανεχόμαστε την ασχήμια να διασπείρεται σε περιοχές, όπως το τμήμα του πλατανοδάσους του Προαστίου κοντά στην Αχιλλέως (φωτογραφία), ο δρόμος προς το Βελβίτσι και άλλα σημεία.

Θα πει κάποιος, εδώ αφέθηκε το πρόβλημα των χιλιάδων τόνων αμιαντούχων αποβλήτων της Αμιαντίτ, στο Δρέπανο, να λυθεί από τον …στρατηγό άνεμο, για να μην ονομαστεί μέρος του αποτελούμενου από 135 στρέμματα οικοπέδου της, χώρος ταφής αμιαντούχων υλικών, έστω και αν έκλεινε αμέσως μετά.

Με τέτοιες πρακτικές, όμως, δεν λύνεται κανένα πρόβλημα δύσκολων αποβλήτων.

Ας ξεκινήσουμε με το απλούστερο, μια μικρής έκτασης υποδομή για την ασφαλή ταφή μικρών ποσοτήτων αμιαντούχων υλικών. Και συνεχίζουμε με την Αμιαντίτ.

Χρειάζεται θάρρος και λογική. Θα βρεθούν;

Γ. Κανέλλης.