Αφιερωμένη στη μνήμη του Νίκου Τσούκαλη, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή στις 18 Ιανουαρίου, ήταν η εκδήλωση κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας της ΟΙΚΙΠΑ τη Δευτέρα 22/1/2024 στην «Αγορά Αργύρη». Πριν από τον απολογισμό της χρονιάς έγινε παρουσίαση της πορείας του Νίκου στα δημόσια πράγματα της πόλης και της χώρας, ως ενεργού πολίτη αλλά και ως πολιτικού που κέρδισε την εκτίμηση και το σεβασμό όλων.
Το μέλος της ΟΙΚΙΠΑ Θωμάς Κουτρούμπας παρουσιάζοντας φωτογραφικά στιγμιότυπα από τη ζωή και τη δράση του Νίκου Τσούκαλη, αναφέρθηκε στη συμμετοχή του στην Οικολογική Κίνηση Πάτρας, στην τοπική αυτοδιοίκηση ως Νομαρχιακού σύμβουλου, αλλά και στο πλούσιο κοινοβουλευτικό έργο του στην Ελληνική βουλή.
Ο κ. Κουτρούμπας στην παρουσίασή του ανέφερε τα εξής:
Σας καλωσορίζω στη σημερινή εκδήλωση κοπής της πρωτοχρονιάτικής πίτας της ΟΙΚΙΠΑ, η οποία φέτος έχει μια δυσάρεστη ιδιαιτερότητα, που όλοι γνωρίζετε. Γίνεται λίγες μέρες μετά την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου φίλου, συνοδοιπόρου και ιδρυτικού μας μέλους, του ΝΙΚΟΥ ΤΣΟΥΚΑΛΗ.
Η σκέψη να ματαιώσουμε τη σημερινή εκδήλωση προσέκρουσε στην ανάγκη μας να τιμήσουμε τη μνήμη του Νίκου και να αφιερώσουμε σ’ αυτόν (ωσεί παρόντα) τη σημερινή μας εκδήλωση. Ετοιμάσαμε λοιπόν ένα μικρό αφιέρωμα στο Νίκο, όσο ο πολύ σύντομος χρόνος που μεσολάβησε μας επέτρεψε να τροποποιήσουμε τη δομή της σημερινής εκδήλωσης.
Είναι όμως σε μένα πολύ δύσκολο να μιλήσω για το Νίκο, παρ’ ότι γνωριζόμαστε κοντά 40 χρόνια. Τον πρωτοσυνάντησα μαζί με το Γιώργο Βασιλακόπουλο, το Λάκη Υφαντή και λίγους ακόμη φίλους, το μακρινό 1986, να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε το σοκ του πυρηνικού ατυχήματος στο Τσέρνομπιλ και να συζητάμε για τη δημιουργία μιας οικολογικής οργάνωσης στην Πάτρα.
Από τότε κύλησαν 38 χρόνια και σ’ αυτή την πορεία ο 29χρονος δικηγόρος απέκτησε πολλές ιδιότητες.
Για ποιόν, λοιπόν, Νίκο να μιλήσω:
Για τον ενεργό πολίτη αυτής της πόλης;
Για το συνεπή πολιτικό;
Για το συνοδοιπόρο στα μονοπάτια της οικολογίας και των βουνών;
Για το Νίκο της παρέας, της μουσικής και του γλεντιού;
Για το Νίκο, που γέμισε τον κόσμο μας, με το ήθος και τη σεμνότητά του, την καλοσύνη του, την αγωνιστικότητά του, την πολιτική του σκέψη, τον ορθολογισμό και τη μετριοπάθεια;
Για το Νίκο, που το φευγιό του μας κάνει φτωχότερους, στην Πάτρα, στην ΟΙΚΙΠΑ, στη χώρα μας…
Γιατί ο Νίκος ήταν όλα αυτά και πολλά ακόμη.
«Ανήσυχος, ευαίσθητος, πνευματώδης, πολυτάλαντος. Και βαθιά γοητευτικός με την ομορφιά του ωραίου χαμόγελου και της κεφάτης ψυχής. Προσωπικότητα μοναδική, άνθρωπος που γνώρισε μόνο συμπάθειες και εκτίμηση». (Κωνσταντίνος Μάγνης-ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ)
«Ο Νίκος είχε πάντα ανοικτές τις κεραίες του. Ήξερε να εξετάζει, αλλά και να επανεξετάζει τα πράγματα. Να θεωρεί, αλλά και να αναθεωρεί τις απόψεις του. Δεν είχε παρωπίδες. Δεν δενότανε σε κομματικά άρματα. Το μυαλό του ήταν απείθαρχο και η σκέψη του διεισδυτική και ελεύθερη από σχήματα και εμμονές, κάτι που αποτυπωνόταν και στην προσωπική του ζωή, καθώς ζούσε και συμπεριφερόταν σαν να ήταν ακόμη… φοιτητής και έβγαινε με τους φίλους του να τα πούνε, έχοντας κατά νου ότι ο κόσμος αλλάζει συνεχώς και εσύ πρέπει να είσαι πάνω στην ταχεία που οδηγεί στο μέλλον. Ο Νίκος τέλος, ήταν από αυτούς που έχαναν και δεν κέρδιζαν χρήμα από την πολιτική και αυτό είναι παράσημο. Μεγάλο! Η εντιμότητα σε αυτό τον τόπο, όπως και οι πραγματικές αξίες, δεν αμείβονται, δεν ανταμείβονται, αλλά και δεν αντικαθίστανται». (Γιώτα Κοντογεωργοπούλου-The Best)
«Αν και πολιτικοί αντίπαλοι, οφείλω να αναγνωρίσω ότι ο Νίκος Τσούκαλης ήταν ένας ακέραιος κι έντιμος άνθρωπος, ο οποίος αγωνίστηκε με σπάνιο ήθος και αξιοσημείωτη ευπρέπεια για τις ιδέες του, αποτελώντας ένα “κόσμημα” για την ανανεωτική Αριστερά». (Αντώνης Κουνάβης ΝΔ)
Ο ΝΙΚΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ
Η συμβολή του Νίκου στην ίδρυση και μετέπειτα τη λειτουργία της ΟΙΚΙΠΑ ήταν κάτι παραπάνω από σημαντική. Πάντα ενημερωμένος για τα τοπικά και όχι μόνο ζητήματα της οικολογίας, συμμετείχε ανελλιπώς στις Δευτεριάτικες συναντήσεις της ολομέλειας και όλοι περιμέναμε να ακούσουμε τις αναλύσεις και τις θέσεις του, για να σχεδιάσουμε μαζί τις επόμενες δράσεις και παρεμβάσεις μας.
Μέλος της συντακτικής επιτροπής της «Εν αιθρία» είχε πάντα την επιμέλεια της τελευταίας σελίδας, που διάνθιζε με τα πάντα εύστοχα σχόλιά του για τα τοπικά πράγματα.
Ο ΝΙΚΟΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Ο Νίκος ήταν υποψήφιος Νομάρχης Αχαΐας το 1998, 2002 και 2006 με τον συνδυασμό «ΑΧΑΪΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ» και νομαρχιακός σύμβουλος από το 1999 μέχρι το 2007 οπότε και εξελέγη βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.
Η προσφορά του στα δημόσια πράγματα συνεχίστηκε και από τη θέση του νομαρχιακού συμβούλου, όταν με συγκροτημένο λόγο και τεκμηριωμένες απόψεις υπερασπίστηκε τις θέσεις της Οικολογίας, ενάντια στα συμφέροντα επίδοξων καταπατητών και παρανομούντων σε βάρος του φυσικού μας περιβάλλοντος. Χάρη στο Νίκο οι θέσεις και προτάσεις της ΟΙΚΙΠΑ είχαν θεσμική έκφραση με μεγαλύτερη επίδραση και αποτελεσματικότητα.
Ο ΝΙΚΟΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ
Το 2007 ο Νίκος εξελέγη βουλευτής Αχαΐας του ΣΥΡΙΖΑ και αποτέλεσε τη φωνής της ΟΙΚΙΠΑ στο ελληνικό κοινοβούλιο. Αμέτρητες ήταν οι παρεμβάσεις του, μέσω του κοινοβουλευτικού ελέγχου, για τα περιβαλλοντικά θέματα και προβλήματα της Αχαΐας, αλλά και πανελλαδικά. Ως βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα της ΔΗΜΑΡ ο Νίκος ήταν ένας δυνάμει εκπρόσωπος των περιβαλλοντικών οργανώσεων στην ελληνική Βουλή.
Δεν υπήρχε θέμα της επικαιρότητας, που να μην γίνει ερώτηση ή αναφορά από το Νίκο στον Υπουργό Περιβάλλοντος. Τι να πρωτοθυμηθώ: Τη Στροφυλιά και το Χελμό, τον Αμίαντο της Ελενίτ, την προστασία του Κορινθιακού, τα θέματα της διαχείρισης των απορριμμάτων, τη λαθροθηρία,… ο κατάλογος είναι πάρα πολύ μακρύς….
«Σοβαρός κοινοβουλευτικός άνδρας, που κέρδισε την διακομματική εκτίμηση και αναγνώριση, ταγμένος στον αγώνα της αριστεράς της ευθύνης, της οικολογίας και της προόδου, ζυμωμένος στη μάχιμη δικηγορία, τη ζωή, την κοινωνία και την αυτοδιοίκηση, ακέραιος και έντιμος όσο δεν παίρνει άλλο, με υψηλό πολιτισμό και ήθος, ο Νίκος Τσούκαλης άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του στη συνολική δημοκρατική παράταξη και την Αχαΐα. Σε μια εποχή ευτελισμού της πολιτικής, όπου οι – κατά κανόνα – χαμηλού επιπέδου πολιτικοί καταναλώνονται και ανανεώνονται ως μαζικά επικοινωνιακά προϊόντα, το παράδειγμα ζωής του Νίκου Τσούκαλη μάς διδάσκει πώς πραγματικά είναι το να διάγεις έναν ενάρετο βίο, ταγμένο στον άνθρωπο και το δημόσιο συμφέρον». (Μαρίνος Σκανδάμης)
Ο ΝΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΛΕΝΤΙΟΥ
Όλοι μας, είμαι σίγουρος, γνωρίσαμε και αυτή την πλευρά του Νίκου. Το Νίκο με την κιθάρα του, μόνος ή μαζί με άλλους φίλους να παίζει και να τραγουδά σε παρέες σε συνεστιάσεις, σκορπίζοντας το κέφι και τη χαρά.
«Ο Νίκος της παρέας, ο πάντα πρόθυμος για κουβέντα και αναλύσεις. Ο Νίκος των χαρούμενων μεσημεριών στο παλιό City τη… μικρή Βουλή της Πάτρας, εκεί όπου οι πολιτικές συζητήσεις, και όχι μόνο, ήταν το αλάτι και το πιπέρι της ημέρας και τα γέλια ακούγονταν δυνατά μέχρι το διπλανό οικοδομικό τετράγωνο και η ζωή είχε το άρωμα της ευτυχίας που φέρνει το «μαζί» της μεγάλης, δεμένης συντροφιάς, που όσο και αν ξιφουλκούσε, στο τέλος κατέληγε πάλι με χαμόγελα και ίσως λίγο μεγαλύτερη χαρά από πριν. Τις συντροφιές άλλωστε τις δένει η διαπίστωση ότι τίποτα δεν τις χωρίζει» (Γιώτα Κοντογεωργοπούλου-The Best)
Ο Νίκος παρέμεινε ο ίδιος και πριν και μετά τη Βουλή. Καμία έπαρση, καμία αλλαγή. Ούτε καν την εποχή που τον «ανακάλυψαν» τα αθηναϊκά ΜΜΕ, εξαιτίας του εμβριθούς πολιτικού του λόγου, μιας και τα ΜΜΕ έχουν τον τρόπο τους να σε κάνουν άλλο άνθρωπο χωρίς να το καταλάβεις.
Έτσι θα θυμόμαστε το Νίκο. Απλό, φιλικό, χαμογελαστό, καταδεχτικό. Μια λαμπρή παρουσία στον κοινωνικό βίο με ξεχωριστό ήθος και συνέπεια.
Ο Νίκος αντιμετώπισε με υπομονή και γενναιότητα ακόμα και τις δυσκολότερες στιγμές της περιπέτειάς του με την υγεία του. «Το παλεύω». Ήταν η ατάκα του Νίκου στο τελευταίο τηλεφώνημα που του έκανα στη γιορτή του τον περασμένο Δεκέμβρη. Μιλούσε για την ασθένειά του με τόση ψυχραιμία σαν να ήταν ένα ακόμη φαινόμενο που έπρεπε να αναλυθεί και να αντιμετωπιστεί. Βαθιά συνειδητοποιημένος και φιλοσοφημένος εξομολογήθηκε σε φίλους πως νιώθει γεμάτος απ’ τη ζωή. Μια ζωή που του πρόσφερε πολλά, αλλά του στέρησε τη χαρά να δει τα παιδιά του παιδιού του. Να δει ένα εγγονάκι…
Η απώλεια του Νίκου, είναι απώλεια για το περιβαλλοντικό κίνημα της χώρας μας και για την κοινωνία των ενεργών πολιτών. Πάνω απ’ όλα όμως είναι απώλεια για την οικογένειά του.
«Αναλογίζομαι αν υπάρχει πράγματι τέλος για ανθρώπους σαν τον Νίκο. Νομίζω πώς όχι. Άλλωστε, πέρα από τη Μιράντα, την γυναίκα με την οποία διέγραψε την πορεία της ζωής του, υπάρχει και η συνέχειά του, ο Κωνσταντίνος, ο γιος του. Και, πιστέψτε με, του μοιάζει πολύ». (Γιώτα Κοντογεωργοπούλου)
Ακριβέ μας φίλε, καλό σου ταξίδι στο αιώνιο φως!
